Νίκος Χουντής: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλά ‘‘δεκάρια’’»

Η ελπίδα απέναντι στο φόβο… Αυτό είναι το κεντρικό δίπολο των δύο μονομάχων της εξουσίας στην αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου, με το μεν ΣΥΡΙΖΑ να επενδύει στην προοπτική, τη δε Νέα Δημοκρατία να επιστρατεύει το μονοδιάστατο αποτρεπτικό μαύρο.

Μοιραία, λοιπόν, η πολιτική είναι στο επίκεντρο και το a-sports.gr, που ασχολείται πρώτα με τα σπορ, αλλά όχι μόνο με αυτά, δεν θα μπορούσε να μην εστιάσει την προσοχή του στην επικαιρότητα. Μπροστά στην κάλπη, δηλαδή, η ειδησεογραφική ατζέντα διευρύνεται.

Η επιθυμία μας, ωστόσο, ήταν να αποφύγουμε τις δογματικές ξύλινες πολιτικές γλώσσες, που κυκλοφορούν εν αφθονία σε όλες τις παρατάξεις. Ταυτόχρονα, όμως, θα ήταν ιδανικό ο συνομιλητής σε μια κατ’ εξοχήν αθλητική ιστοσελίδα να μπορεί να… κοντρολάρει και την μπάλα. Έτσι, με τις συστάσεις ενός καλού φίλου βρεθήκαμε στην Κουμουνδούρου για μια συνέντευξη με τον Νίκο Χουντή, τον οποίο γνωρίζαμε μόνο ως όνομα.

Τον 62χρονο Αρκάδα, που κατεβαίνει στη γιγαντιαία Β’ εκλογική περιφέρεια της Αθήνας για μια θέση στα έδρανα της Βουλής, έπειτα από μια άκρως δραστήρια πενταετία (2009-2014) ως ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Μια θητεία με 903 ερωτήσεις, 302 παρεμβάσεις, δεκάδες γνωμοδοτήσεις, συμμετοχή ως τακτικό μέλος στην Επιτροπή Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής και αναπληρωματικό στην αντίστοιχη Εξωτερικών Υποθέσεων, που ως βιογραφικό έδειχναν ότι δεν βρέθηκε για διακοπές, αλλά για δουλειά στις Βρυξέλλες.

Το ευτύχημα, όμως, για μας ήταν πως, πέρα από μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, ασχολείται και με τη στρογγυλή θεά και αυτό το διαπιστώσαμε φτάνοντας στο γραφείο του, όταν η ομάδα των στενών συνεργατών του μας μαρτύρησε το πάθος του για το ποδόσφαιρο.

Ο Νίκος Χουντής, λοιπόν, μας απέδειξε πως είναι καλός… χειριστής της μπάλας (με ορθό και καθαρό λόγο - προφανώς σε αυτό τον βοήθησε το γεγονός ότι μετά το Μετσόβιο διεύρυνε τους ορίζοντές του με τις σπουδές του στις Πολιτικές Επιστήμες), κρατά το τόπι στο γήπεδο χωρίς να το πετά στην εξέδρα (απαντά με επιχειρήματα), δεν φοβάται για τα πιστεύω του και πρωτίστως είναι κατηρτισμένος.

Ο υποψήφιος στη Β’ Αθηνών εξηγεί γιατί η ελπίδα θα νικήσει το φόβο, αναλύει το οικονομικο-κοινωνικό πλάνο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και, δένοντας με μαεστρία ποδόσφαιρο και πολιτική, υπογραμμίζει πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι πλαισιωμένος από μια δυνατή ομάδα στελεχών με γνώση και ικανότητες.

Φυσικά, μίλησε και για αμιγώς ποδοσφαιρικά και αθλητικά θέματα… Δεν απαρνήθηκε την αγάπη του για τον Ολυμπιακό και δεν απέφυγε να πάρει θέση για τα γηπεδικά ζητήματα, που είναι στα φόρτε τους εσχάτως, με κυριότερο αυτό της ανέγερσης της «Αγιά Σοφιάς» στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ας ξεκινήσουμε…

- To ποδόσφαιρο και η πολιτική μοιάζουν;

«Και μοιάζουν και διαφέρουν. Οι ομοιότητες δεν είναι μόνο αυτές που βλέπουμε στην καθημερινότητα, όπου ποδόσφαιρο και πολιτική ανταλλάσσουν ορολογίες. Ιδιαίτερα τελευταία είναι της μόδας να εισάγονται στην πολιτική όροι του ποδοσφαίρου. Σπεύδω να πω ότι όσοι τις χρησιμοποιούν δεν σημαίνει ότι τις χρησιμοποιούν σωστά, γιατί είναι όψιμοι οπαδοί του ποδοσφαίρου…».

- Άρα δεν ξέρουν μπάλα…

«Να το πούμε και έτσι, κύριε Δημητρίου… Όμως, κάποιος που αγαπά το ποδόσφαιρο και βλέπει και πολιτικά τα πράγματα διακρίνει τις ομοιότητες.

Πρώτον, η αγάπη του λαού, ανεξάρτητα από το ποια ομάδα υποστηρίζει -και όχι μόνο στην Ελλάδα-, είναι μια σταθερή συμμετοχή από τις εξέδρες και όχι μόνο υποστήριξης της ομάδας του. Στην πολιτική, πάλι, θέλεις μια σταθερή υποστήριξη από τους πολίτες, τους εργαζόμενους, τους ψηφοφόρους στο πρόγραμμα, ας πούμε, του κόμματος.

Δεύτερον, στο ποδόσφαιρο, για κάποιον που το ξέρει καλά, για να είσαι αποδοτικός, πρέπει να δουλεύεις ομαδικά και συλλογικά. Δεν υποτιμούμε την έννοια του ταλέντου και της προσωπικότητας της ιδιαίτερης. Η πολιτική, λοιπόν, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι υπόθεση μαζών. Είναι συλλογική υπόθεση. Υπάρχουν και τα χαρισματικά άτομα.

Και τρίτον, πολλές φορές στη μεθοδολογία και στη στρατηγική, που λέμε στο ποδόσφαιρο, μπορεί να εμπνευστείς από πολιτικές τακτικές και τούμπαλιν. Και να σταματήσω εκεί, γιατί αυτά τα λέει ένας άνθρωπος που αγαπά το ποδόσφαιρο».

- Αγαπάτε το ποδόσφαιρο, για πείτε μας για αυτό, για να πάμε εν συνεχεία και στην προεκλογική διαδικασία, αφού βρισκόμαστε στην τελική ευθεία της 25ης Ιανουαρίου…

«Αγαπάω το ποδόσφαιρο γιατί έχω παίξει σε αλάνες, λόγω και της ηλικίας. Το αγαπώ, πέραν της εκμετάλλευσης που γίνεται, αλλά αυτό δεν αναιρεί κάποιον που αγαπά το ποδόσφαιρο αυθεντικά ή ο αποπροσανατολισμός που πολλές φορές γίνεται και έχω ζήσει τέτοιες στιγμές, όπως την περίοδο της δικτατορίας. Και επειδή αυτό που είπα και πριν, που μοιάζουν, θέλω το ποδόσφαιρο και την πολιτική να τα μελετώ σε βάθος. Επομένως, αν και ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να πάω να παρακολουθήσω από κοντά το ποδόσφαιρο, το τελευταίο διάστημα πήγαινα και παρακολουθούσα κυρίως τους αγώνες της Εθνικής Ελλάδας, προσπαθώ να μελετήσω πολλά βιβλία από αυτά που γράφτηκαν για το ποδόσφαιρο. Θέματα ιστορικά, προοπτικής, στρατηγικής. Ακόμα, άκουσον άκουσον, και βιβλία που συνδέουν το ποδόσφαιρο με τα μαθηματικά. Υπάρχει, λοιπόν, και βιβλίο Τα Μαθηματικά του Ποδοσφαίρου. Και επειδή μου αρέσουν και τα μαθηματικά, να άλλη μία κοινή επαφή».

Ο Ολυμπιακός και η αναγνώριση των αντιπάλων

- Ομάδα είμαστε;

«Είμαστε…».

- Να το πούμε;

«Να το πούμε και δεν το φοβόμαστε. Είμαι Ολυμπιακός. Για ποιο λόγο; Είναι… ανεξήγητο. Η εξήγηση είναι πως μια ομάδα με τα επιτεύγματά της καταφέρνει να αποκτήσει οπαδούς σε νεαρή, τρυφερή ηλικία. Εγώ είμαι της ηλικίας που ο Ολυμπιακός στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ήταν μια ομάδα που είχε μεγάλα ταλέντα και μεγάλους άσους. Υφαντή, Μουράτη, Σιδέρη, Παπάζογλου και μετέπειτα Γούτσο και τα λοιπά, με συγκίνησε! Ο αδελφός μου, που ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος, έγινε ΑΕΚ. Όμως, θέλω να πω ότι μετά από κάποια φάση μπορώ να εκτιμήσω και το ποδόσφαιρο που έχουν παίξει και άλλες ομάδες στην Ελλάδα, που δεν ήταν μόνο ο Ολυμπιακός. Απλώς θυμίζω τον Παναθηναϊκό προς το Γουέμπλεϊ, τον ΠΑΟΚ της δεκαετίας του ’70, Κούδας, Σαράφης και τα συναφή, και την ΑΕΚ και της πρώτης περιόδου, που την έχω παρακολουθήσει καλά, δηλαδή Νεστορίδης, Σταματιάδης. Τέτοιες μορφές μυθολογικές, που λέω καμία φορά, αλλά και την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς. Καλή μπάλα έχουμε δει και από τη Λάρισα και ορισμένες φορές και από τον Αστέρα Τρίπολης, που είναι και η πατρίδα μου. Μιλάω πάντα στην Ελλάδα, υπάρχουν βέβαια και άλλες ομάδες, το λέω για να μην παρεξηγηθώ. Όπως επίσης μπορώ να εκτιμήσω -και έτσι πρέπει να είναι- έναν ποδοσφαιριστή, που ανεξαρτήτως αν είναι σε άλλη ομάδα σού δίνει την ευχαρίστηση και αναφέρω τα γνωστά ονόματα Βασίλης Χατζηπαναγής -από εκεί θα ξεκινήσω- και στον Ολυμπιακό Δεληκάρης αλλά και Δομάζος, που ήταν το κάτι παραπάνω.

Εν τέλει, πιστεύω, για να συναντηθούμε με το γενικό αίτημα, ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πώς γίνεται κάποιος μια ομάδα είναι η ερμηνεία που τη δίνουν κάποιοι ευθέως για την Μπαρτσελόνα, ότι δένεται δηλαδή κάποιος με μια ομάδα γιατί τη θεωρεί κάτι παραπάνω από μια ομάδα. Δεν εννοώ τα καταλονικά, εννοώ ότι τον συνδέει κάτι παραπάνω από το αν παίζει καλή μπάλα, αν του αρέσει το χρώμα της φανέλας και ούτω κάθε εξής… Ε, αυτό δεν είναι πάντα εξηγήσιμο ή αμέσως αντιληπτό. Τέλος πάντων, είμαστε όλοι κάποια ομάδα και λάτρεις του ποδοσφαίρου και του διεθνούς».

- Ύστερα από αυτή την προθέρμανση, να πάμε λίγο στα πολιτικά... Ο ΣΥΡΙΖΑ στο κεντρικό σύνθημά του έχει την ελπίδα αλλά και την ευκαιρία. Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο για αυτές τις δύο πολύ σημαντικές λέξεις-κλειδιά και την πραγματική τους ουσία;

«Ελπίδα, κατά τη μυθολογία, είναι το τελευταίο πράγμα που έμεινε στο κουτί της Πανδώρας όταν το άνοιξε παρά την εντολή των Θεών. Που σημαίνει ότι για την ανθρωπότητα αλλά και τον κάθε άνθρωπο συγκεκριμένα και προφανώς τα κράτη και τους εργαζομένους, πάντα αυτό που λέγεται, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Στην προκειμένη περίπτωση εδώ έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να εκπροσωπεί την ελπίδα του λαού να φύγουμε από τα μνημόνια, να φύγουμε από αυτές τις πολιτικές της λιτότητας, να φύγουμε από την κατάσταση εξαθλίωσης και υποτέλειας και να ελπίζει ότι μέσω της υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δει και δικαιούται να δει μια ανάκαμψη της οικονομίας και να διοχετεύσει την ελπίδα στη νέα γενιά. Γιατί κύριος φορέας, να το πούμε έτσι, είναι η νέα γενιά. Βρισκόμαστε στη φάση που της έχουν κόψει την ελπίδα και εμείς με την πολιτική μας, εκτός των άλλων, πρέπει να ζεστάνουμε το χαμόγελο της ελπίδας των νέων ανθρώπων, που μπορούν να βρουν δουλειά, να ζουν αξιοπρεπώς, να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να αγαπούν το ποδόσφαιρο, για να μην ξεχνιόμαστε, και ό,τι τους αρέσει.

Αυτό το πράγμα, λοιπόν, έχει μιζεριάσει. Συνδεδεμένο με αυτό είναι η ευκαιρία. Η ελπίδα δεν σου δίνεται πάντα να πραγματοποιηθεί, είναι και η ευκαιρία. Αν την πιάσεις την ευκαιρία, έχει καλώς, αν δεν την πιάσεις, τα πράγματα δυσκολεύουν. Στην προκειμένη περίπτωση είχε μια ευκαιρία ο ελληνικός λαός το 2012, μπορούσε να δώσει τότε, κατά την άποψή μου, στον ΣΥΡΙΖΑ την πλειοψηφία, ώστε να μην έχουμε τη συνέχιση των μνημονίων. Δεν είμαστε αχάριστοι. Ευχαριστούμε το λαό που τότε το κομμάτι αυτό υπερψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να σταματήσει τα μνημόνια, αναφέρομαι στο 2012. Τώρα, όμως, η ευκαιρία είναι πιο συγκεκριμένη, πιο βατή. Έχουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ που όχι μόνο ανέβηκε, συνδέθηκε με τα προβλήματα του λαού, έχει γνώση, έχει επεξεργασμένες προτάσεις, έχει εκφρασμένη τη βούληση και δείχνει ότι η υπερψήφισή του και μάλιστα με κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι μια ιστορικών διαστάσεων ευκαιρία».

- Εκμεταλλευόμενος αυτή τη διετία από το 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ ωρίμασε κιόλας έτσι ώστε να δει την προοπτική της δικής του κυβέρνησης; Μήπως, δηλαδή, η πρώτη «χαμένη ευκαιρία» να λειτουργεί υπέρ της κατάστασης που ενδεχομένως να υπάρξει μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου;

«Αυτό που είδαμε είναι ότι μετά το 2012 ο κόσμος μάς εμπιστεύεται. Φύγαμε από τα ποσοστά 4% και 5% που ήμασταν το προηγούμενο διάστημα. Δεύτερον, είδαμε πως αυτά που λέμε, η άρνηση του μνημονίου, πως μπορούμε να πάμε αλλιώς, να αντιμετωπίσουμε ορισμένα πράγματα, να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των εργαζομένων, της νέας γενιάς, την ελπίδα, ότι αυτό έχει απήχηση. Και το λέω αυτό γιατί ναι μεν παλιότερα είχαν απήχηση τα μηνύματα της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην κάλπη δεν το βρίσκαμε. Τώρα το βρίσκουμε και στην κάλπη, αυτό προφανώς και μας έδωσε μεγαλύτερη υπευθυνότητα να δουλέψουμε πιο πειστικά και πιο συγκεκριμένα. Γιατί δεν χρειάζεται μόνο να έχεις την πολιτική βούληση, πρέπει να έχεις και τις απαντήσεις και σχέδιο. Και τακτική, που θα έλεγε κανείς στο ποδόσφαιρο, σαν το τι σύστημα παίζουμε (χαμογελά).

Εδώ, λοιπόν, έχουμε το πρόγραμμα επεξεργασμένο περισσότερο από την προηγούμενη φορά, παίρνοντας υπ’ όψιν και τα νεότερα δεδομένα που προέκυψαν, και για αυτό με σθένος λέμε με αυτή την τακτική, με αυτό το πρόγραμμα να πάμε, έχουμε και την εμπειρία την ευρωπαϊκή, γιατί αυτό δίνει απαντήσεις στο ερώτημα. Επομένως υπό αυτή την έννοια υπάρχει μια ωρίμανση και θα ήθελα να σας πω και το εξής... Όταν ζητάς, όπως το 2012 και πολύ περισσότερο τώρα, να σου δώσει ο λαός όχι απλώς μια αύξηση για να επιβιώσεις, για να κάνει πιο πολύ δυνατή την παρουσία σου, αλλά όταν ζητάς κυβερνητική ψήφο, έχουμε επίγνωση και των δυσκολιών αλλά και των ευθυνών απέναντι στο λαό που θα μας στηρίξει ότι πρέπει να τα υλοποιήσουμε αυτά. Από αυτή την άποψη, λοιπόν, είμαστε έτοιμοι. Βούληση υπάρχει, ωρίμανση υπό αυτή την έννοια που προσπάθησα να σας περιγράψω υπάρχει, οπότε τη λαϊκή υποστήριξη σε αυτό το μέγεθος ζητάμε».

Οι χαμένες προπονήσεις του Όλι Ρεν και η παραδοχή του λάθους του

- Έχοντας ευρωπαϊκή εμπειρία από την παρουσία σας στην Ευρωβουλή, νομίζω ότι είστε από τους πιο κατάλληλους να μας απαντήσετε για τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ευρωπαίο, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει την Ελλάδα μέσα στα πράγματα. Και αυτό το λέω γιατί η επικοινωνιακή πολιτική της Νέας Δημοκρατίας στηρίζεται στο φόβο ότι η υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ και η προοπτική διακυβέρνησης της χώρας από αυτόν βάζει τουλάχιστον σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή πορεία, προοπτική και συνέχιση της Ελλάδας...

«Ακούστε, μια ευρωπαϊκή σκηνή που συνδέεται και με τα θέματα που συζητάμε. Την εποχή που ξεκίνησε η μνημονιακή περιπέτεια στην Ελλάδα, την εποχή που φωνάζαμε ως ΣΥΡΙΖΑ, μόνος ευρωβουλευτής, μην πάτε έτσι στους Ευρωπαίους, μη φτιάχνεται μνημόνια, υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του χρέους, των ελλειμμάτων χωρίς αυτές τις τιμωρητικές πολιτικές -γιατί τα μνημόνια τιμωρητικές πολιτικές είναι, οι οποίες εκτός των άλλων είναι και παράνομες-, ο εμπνευστής ή αυτός που έπαιρνε πάνω του το βάρος, ο Όλι Ρεν, μου λέει "ξέρω τι κάνουμε και θα βγούμε στην ανάπτυξη τον επόμενο χρόνο" και τα λοιπά… Όταν άρχισαν οι δυσκολίες, επειδή δηλώνει και αυτός φίλος του ποδοσφαίρου και ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, το έχει δηλώσει απερίφραστα, είπε τρώω το χρόνο μου και ιδιαίτερα τις κυριακάτικες προπονήσεις μου, έτσι είπε, για να φτιάξω και να δω πώς θα περάσουν τα μνημόνια και οι μνημονιακές πολιτικές στην Ελλάδα και στην Ιρλανδία. Θυμίζω ότι μετά την Ελλάδα μπήκε η Ιρλανδία στο μνημόνιο. Και εκεί είχαμε μια κουβέντα ότι, εάν ο τρόπος που φτιάχνεις τα μνημόνια μοιάζει με την μπάλα που παίζεις, μπάλα δεν ξέρεις (χαμογελά) και αυτά που φτιάχνεις δεν είναι ευρωπαϊκές λύσεις… Στο τέλος ομολόγησε ο κ. Όλι Ρεν ότι τελικά, κύριε ευρωβουλευτά -και αυτό όταν έκλεινε η θητεία του-, αυτό που κάναμε το 2010, μπορεί να έλεγες εσύ ορισμένα πράγματα, εμείς δεν μπορούσαμε να τα κάνουμε, την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, γιατί τότε θα βάζαμε σε κίνδυνο τις ευρωπαϊκές τράπεζες -να οι αλήθειες που λέγαμε- και την Ευρωζώνη.

Έρχομαι, λοιπόν, απαντώντας με βάση και αυτή την εμπειρία, το χαρακτηριστικό στιγμιότυπο, που είναι καταγεγραμμένο στα πρακτικά, υπάρχει και σχετικό βίντεο ενδεχομένως, ότι το σύστημα που έφτιαξε η Ευρώπη στην Ελλάδα βάζει το ίδιο σε κίνδυνο την Ευρωζώνη και την Ευρώπη. Εκτός αν πια δεχθούμε ότι χάνουμε τις… προπονήσεις μας για να φτιάξουμε μια Ευρώπη μακριά από υποσχέσεις για κοινωνικό κράτος, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη. Τα μνημόνια δεν είναι τέτοιες πολιτικές και, αν εμείς λέμε ακυρώνουμε τα μνημόνια και συζητάμε το θέμα χρηματοδότηση από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς μιας χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το κάνουμε για να μπει στο αυλάκι και σε πραγματικό ευρωπαϊκό αυλάκι, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της συνοχής, η υπόθεση των σχέσεων μεταξύ των χωρών, που δεν μπορεί να διαμορφώνεται σε σχέσεις δανειστών και δανειζομένων. Αυτό δεν είναι Ευρώπη, δεν ενοποιείται έτσι η Ευρώπη.

Όταν, λοιπόν, επισημαίνουμε ότι η δική μας αντιμετώπιση, παρότι μοιάζει ότι θέλουμε διαγραφή του χρέους -θα το ψάξουμε αυτό γιατί έφτασε το χρέος εδώ-, θέλουμε ορισμένα πράγματα να μη μας τα επιβάλλουν γιατί δεν πρέπει να τα επιβάλλουν, γιατί χαλάνε το πολιτικό κύρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή, συλλογικές συμβάσεις, παραβίαση του χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων, σημαίνει ότι υπερασπιζόμαστε τις αρχές και τις αξίες που θα θέλαμε να εμπνέουν τους Ευρωπαίους πολίτες και όχι τις πολιτικές των μνημονίων, των εκβιασμών και της μερκελικής αντίληψης, που, όταν τους συμφέρει, ευτυχώς τον σταμάτησαν το τελευταίο διάστημα, λένε ότι όλα αυτά είναι αντίθετα και δεν θέλετε να είστε στην Ευρωζώνη. Τώρα το ότι το λέει η Νέα Δημοκρατία είναι περιορισμένη η αξιοπιστία της. Άλλωστε, δεν πείθει ως προς αυτό, γιατί με τις πολιτικές που αποδέχθηκε η Νέα Δημοκρατία βάζει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή ιδέα, τη στιγμή που υπάρχουν φωνές παρόμοιες με τον ΣΥΡΙΖΑ να τις στηρίξει και να στηριχθεί σε αυτές. Γαλλία, Ιταλία, που αμφισβητούν αυτά τα ελλείμματα, κουνάει το χέρι και ως κολαούζος της Μέρκελ, που αποδείχθηκε ότι δεν είναι αυτό που χρειάζεται σήμερα η Ευρώπη. Έτσι θα πάμε εμείς, αυτό θα διεκδικήσουμε».

- Εννοείτε να γίνει μια πραγματική διαπραγμάτευση αυτή τη φορά και βέβαια για όσους ίσως δεν το θυμούνται η Νέα Δημοκρατία κάποια στιγμή είχε αντιμνημονιακό λόγο, τον οποίο στη συνέχεια ξέχασε τελείως. Το χρησιμοποίησε, δηλαδή, αυτό για να έρθει στην εξουσία…

«Και θυμίζω ότι, όταν ήταν αντιμνημονιακή, η Νέα Δημοκρατία δεχόταν ένα έντονο πρεσάρισμα, ας πούμε μαρκάρισμα πάνω από τη μεγάλη περιοχή, από τους ομοϊδεάτες και μάλιστα άκουγε αυτά που λέει για μας ότι τι είναι αυτά, θα βγείτε από την Ευρώπη, θα βγείτε από την Ευρωζώνη, θέτετε σε κίνδυνο το ευρώ και εσείς δεν μπορείτε να κάνετε τέτοια πράγματα… Θυμόσαστε τις απαντήσεις που έδινε ενδεχομένως ο κ. Σαμαράς, η τούμπα ήταν μεγαλοπρεπής. Δηλαδή δέχθηκε αυτό το παιχνίδι και έκτοτε, για να το δικαιολογήσει, θεωρεί ότι είναι δικό της παιχνίδι. Δηλαδή τα μνημόνια, οι περικοπές π.χ. των συντάξεων, που δεν μπορεί να σ' τα ζητά το μνημόνιο, γιατί δεν μπορεί να μπει ο ευρωπαϊκός θεσμός στη συνταξιοδοτική και μισθολογική πολιτική, τώρα λέει είναι δικό μου, δες το e-mail Χαρδούβελη, που σημαίνει ότι τελικά δεν της επιβλήθηκε ένα σύστημα μόνο, το μνημονιακό, αλλά το πιστεύει ως αποτελεσματικό για να κερδίσει στον αγώνα της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης και της ανάπτυξης της χώρας και της αντιμετώπισης του χρέους. Τα γεγονότα απέδειξαν ότι είναι λάθος σύστημα και επομένως δεν θα έχει αποτελέσματα».

- Τι απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας να τον συνδέσει με το σύνθημα που είχε χρησιμοποιήσει ο Γιώργος Παπανδρέου «λεφτά υπάρχουν»;

«Κοιτάξτε, το ‘‘λεφτά υπάρχουν’’…».

- Δεν το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ μεν, αλλά προσπαθεί να του το κολλήσει…

«Προσπαθεί να το κολλήσει πρώτον για την υλοποίηση του προγράμματος στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης λέγοντας ότι είναι παροχολογία και πού θα βρείτε τα 11,5-12 δισ., που έχουμε κοστολογήσει εμείς την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Απαντούμε πως αυτά είναι κοστολογημένα από τέσσερις πηγές. Εκεί τις αμφισβητεί… Εγώ λέω ότι είναι εξασφαλισμένες και χρήματα από το ΤΧΣ με βάση την ευρωπαϊκή εμπειρία και η αναπροσαρμογή των ΕΣΠΑ με κατεύθυνση την αντιμετώπιση της κρίσης…».

- Αν θέλετε να μας το πείτε λίγο πιο αναλυτικά, για να το καταλάβει και ο κόσμος…

«Εμείς λέμε ότι τα άμεσα μέτρα που θα πάρουμε είναι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, επανεκκίνηση της οικονομίας, ανάκτηση της εργασίας και μεταρρυθμίσεις. Να το πω πιο απλά… Υπάρχουν 300.000 οικογένειες που δεν έχουν φαγητό, θα το λύσουμε αυτό το πρόβλημα. Θα το αντιμετωπίσουμε. Σίτιση, κουπόνια και ενίσχυση. Το ίδιο με την ενέργεια, τη θέρμανση, το ρεύμα. Δεν είναι διαπραγματεύσιμο, θέλω να πω. Τρίτον, στέγαση, όχι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας. Τέταρτον, αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ. Πέμπτον, κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ. Έκτον, 13η σύνταξη στους συνταξιούχους που έχουν σύνταξη κάτω από 700 ευρώ. Έβδομον, κατάργηση του νόμου και επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Θα μπορούσα να σας απαριθμήσω και άλλα, αυτό είναι το πρόγραμμα. Το έχουμε κοστολογήσει 12 δισ., αυτό το θεωρεί παροχές η Νέα Δημοκρατία…».

- Την εισροή θέλω να μου πείτε...

«Η εισροή είναι από τέσσερις πηγές. Το ένα είναι από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας 3 δισ., βγαίνει το κλάσμα κανονικά σε χοντρές γραμμές, 3 δισ. από την αναπροσαρμογή των ΕΣΠΑ, 3 δισ. από το χτύπημα της μεγάλης φοροδιαφυγής ως άμεσο θέμα. Και εννοώ λίστα Λαγκάρντ, λίστα εμβασμάτων, off shore εταιρείες, λαθρεμπόριο καυσίμων, καπνού, ενδοομιλικές συναλλαγές. Και αυτό να το εξηγήσουμε στον κόσμο, μια εταιρεία που έχει την έδρα της σε μια άλλη χώρα ή και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και κάνει εδώ μια μητρική εταιρεία, CocaCola, πείτε οτιδήποτε, καταφέρνει και μεταφέρει κέρδη που είχε εδώ στην Ελλάδα και που έπρεπε να φορολογηθούν, τα μεταφέρει στη μητρική, εμφανίζει λιγότερα κέρδη ή ενδεχομένως χασούρα και αποφεύγει τη φορολογία. Δείγμα αυτής της ευχέρειας είναι και η γνωστή υπόθεση με τους φορολογικούς παραδείσους. Νομότυπη κατά τα άλλα, που μας υποσχέθηκε αυτός που μας κουνά το δάχτυλό του, αλλά την έκανε την κουτσουκέλα του, ο κ. Γιούνκερ.

Και το τέταρτο είναι από την αναπροσαρμογή των πόρων και της αντιμετώπισης των χρεών και των ληξιπρόθεσμων οφειλών που έχει κάποιος στο Δημόσιο, στα ασφαλιστικά ταμεία και στις τράπεζες συνολικά ούτως ώστε ό,τι δεν μπορέσει να πληρωθεί δεν μπορεί να πληρωθεί ό,τι και να πεις και ό,τι και να κάνεις, αλλά από κάποιους που θα βρουν τους όρους της αποπληρωμής που πρέπει να έχει ένα πλαφόν, μέχρι το 30%, ώστε να μπορέσει να αποπληρώνει τις υποχρεώσεις έναντι του Δημοσίου, είναι τεράστιες, κάποιοι δεν μπορούν να τις πληρώνουν, αλλά άμα του προτείνεις ένα πρόγραμμα που δεν μπορεί να το ακολουθήσει είναι σαν να μην κάνεις τίποτα. Δηλαδή βάζοντας περισσότερους φόρους σε ένα έδαφος που δεν υπάρχουν έσοδα, δεν πάει να είσαι light ή large, δεν μπορείς να εισπράξεις τίποτα. Αυτή είναι και μια ρύθμιση που μπορεί, χωρίς να χάσει ο άλλος την αξιοπρέπειά του, το σπίτι του, ό,τι άλλο κατάσχεται μέσω της μνημονιακής πολιτικής, να εισφέρει ένα ποσοστό, τα 3 δισ., ούτως ώστε να φτιαχτεί αυτό το πακέτο του χρηματοδοτικού προγράμματος, που δεν είναι θέμα διαπραγμάτευσης, λέω πολιτικά. Είναι δυνατό να διαπραγματεύεσαι αν πεινάνε στην Ελλάδα μερικοί και δεν το κάνεις γιατί έχει ένα μεγάλο χρέος; Δεν γίνεται αυτό ή ότι δεν θα δώσεις θέρμανση στο καταχείμωνο, πέθαναν πέρσι από την έλλειψη θέρμανσης, για να μην πάω στις αυτοκτονίες, όταν φτάνει ο άλλος στην ανθρωπιστική κρίση.

Επομένως, αυτά δεν είναι διαπραγματεύσιμα, είναι άμεσα, είναι χρηματοδοτημένα. Είναι τα πρώτα μέτρα που θα κάνουμε. Δεν τίθεται πια, το λέω εδώ, γιατί δεν ξεχνώ το βασικό ερώτημα αν υπάρχουν χρήματα.

Το δεύτερο για γενικότερα αναπτυξιακή προοπτική έρχεται η διεκδίκηση. Αν δεν απαλλαγούμε από το μεγάλο βάρος του χρέους, αν δεν διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος του χρέους, δεν αποκτήσουμε ρήτρα ανάπτυξης. Δηλαδή, όσο αναπτυσσόμαστε και αν αναπτυσσόμαστε, θα παίρνουν το κατιτίς τους. Και τρίτον, αν δεν υπάρξει ένα μορατόριουμ για να μην πληρώνεις για ένα διάστημα κάποιες υποχρεώσεις για την εξυπηρέτηση του χρέους για να μπορέσεις αυτά τα χρήματα να τα δώσεις στην ανάπτυξη, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Άρα, αντί να λέει αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν χρήματα, ας κοιτάξει να προσαρμόσει την τακτική της στη διεκδίκηση αυτών των διαδικασιών, συν τη συμμετοχή της χώρας σε αναπτυξιακά προγράμματα που τώρα συζητιούνται, πακέτο Γιούνκερ και ούτω κάθε εξής. Σε τελική ανάλυση, χρήματα υπάρχουν για κάποια άμεσα ζητήματα, για να εξευρεθούν καινούργια, δεν θα πάμε στη λογική φοροεπιδρομών και περικοπές κοινωνικών δαπανών, αλλά διαγραφή του χρέους, μορατόριουμ και αναπτυξιακή πολιτική, που σου φέρνει πλεόνασμα πραγματικό, χωρίς να επιδεινώνει την κατάσταση των ανθρώπων εδώ».

- Επειδή το ποδόσφαιρο το τελευταίο διάστημα έχει γίνει πεδίο και πολιτικής εκμετάλλευσης. Σας πάω λίγο και στο ξεκίνημα, κ. Χουντή, για να πλησιάσουμε και προς το κλείσιμο έτσι. Θέλω, λοιπόν, να μου πείτε αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στο πρόγραμμά του να αλλάξει κάτι και στο κομμάτι του αθλητισμού, γιατί έχει γίνει πολλή κουβέντα το τελευταίο διάστημα αναφορικά με ένα κακό σύστημα που λυμαίνεται ειδικά το χώρο του ποδοσφαίρου. Υπάρχουν διάφορες εκδηλώσεις να πιεστεί και πολιτικά μια κατάσταση, τη μία για το ένα γήπεδο, την άλλη για το άλλο. Πείτε μας λίγο και για αυτά...

«Το κακό ξεκινά, τουλάχιστον για το ποδόσφαιρο, το 1979 που καθιερώθηκε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Τότε αυτοί που μπήκαν στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, οι ιδιώτες, οι πρόεδροι, αγόρασαν αξία στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο 15 δισ. δραχμών με 500 εκατομμύρια. Για να μπορέσουν να τα δικαιολογήσουν πούλησαν οπαδοποίηση, ήθελαν να εξασφαλίσουν την προστασία των φίλων, των αγνών φίλων για τις δικές τους διαπλοκές και άλλες καταστάσεις. Έτσι δημιουργήθηκαν οι στρατοί.

Επίσης δεν αντιμετώπισαν σωστά το βασικό παράγοντα του ποδοσφαίρου, ο ανθρώπινος παράγοντας, που είναι ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Υποστηρίξαμε από την αρχή τη δημιουργία συνδικαλιστικού οργάνου των ποδοσφαιριστών για να αντιμετωπίσει τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών. Πάρτε από εδώ και τις στρεβλώσεις στο πολιτικό επίπεδο, όχι μισθούς, όχι συμβάσεις, και ξέρετε τι γίνεται, πέρα από τις μεγάλες ομάδες.

Παράλληλα, όλη αυτή η ιδιωτικοποίηση και η εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου και εν γένει του αθλητισμού δεν αντιμετωπίστηκαν αυτά τα θέματα που τα παρακολουθώ, όπως το θέμα του ντοπαρίσματος και του στοιχηματισμού. Όπου εδώ βλέπουμε σημεία και τέρατα…».

- Κεφαλαιώδες…

«Με συγκεκριμένες ενέργειες που έκανα όντας ευρωβουλευτής για αυτά τα θέματα και κυρίως του στοιχήματος, του μαύρου χρήματος και που, δυστυχώς, ενώ προσπάθησα να πιέσω και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, γιατί υπάρχει αναφορά στις συνθήκες ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να βοηθά τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, να τον προστατεύει, για τα ιδανικά που θα πρέπει να μείνουν αναλλοίωτα. Ενώ στις καταγγελίες για το στοιχηματισμό και πώς διαστρεβλώνει όλο αυτό το πράγμα και πώς εκμεταλλεύεται τον αγνό φίλαθλο, αλλά εν πάση περιπτώσει και αυτόν που καλώς ή κακώς θέλει να κερδίσει από το ότι ξέρει καλή μπάλα και προβλέπει τι θα έρθει την επόμενη εβδομάδα και το αποτέλεσμα, συνάντησα άρνηση.

Και αυτά την ίδια ώρα που είχα ανοίξει ένα διάλογο με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, την ΟΥΕΦΑ, που κάνει μια προσπάθεια, λέει, για να εξυγιάνει το ποδόσφαιρο, αλλά από την άλλη μεριά έχουμε και αυτά τα νεοφιλελεύθερα συμβόλαια, που, όπως έχουν έρθει τα πράγματα, δημιουργεί την ισχυροποίηση των μεγάλων και καταστρέφει όλη τη δομή την ερασιτεχνική και στο τέλος έχουμε και τις παρεμβάσεις επί των αποτελεσμάτων. Επομένως το νόθευσαν το ποδόσφαιρο. Τα φαινόμενα που βλέπουμε, ακραίας οπαδοποίησης, στοίχισης σε πρόσωπα, παράγοντες, τα οποία είναι με ανοιχτά θέματα ποινικής ευθύνης, είναι μια εικόνα που εμείς θα προσπαθήσουμε να την αντιστρέψουμε. Και ξέρουμε ότι πληρώνουμε κόστος εδώ, τουλάχιστον από ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται κάποια φορά ότι δεν είναι εκεί η αγάπη για την ΑΕΚ, για τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό.

Και ξέρετε ότι έχουμε τέτοιες συγκρούσεις και με το γήπεδο του Παναθηναϊκού, λέω πρόσφατα και το γήπεδο της ΑΕΚ, το οποίο ορισμένοι προσπαθούν να κάνουν μείζον θέμα. Λοιπόν, κάθε ομάδα, και μάλιστα ιστορική, δικαιούται να φτιάξει το γήπεδό της, αλλά να σεβόμαστε και το νόμο και τα δικαιώματα της πόλης. Το ίδιο το λέω και το είπαμε για τον Παναθηναϊκό, το ίδιο θα λέγαμε και τότε, όπως έγινε η σύμβαση, για τον Ολυμπιακό και η ίδια αγωνία είναι και με μικρότερες ομάδες, αφού είναι έτσι τα πράγματα, να έχουν τη σχετική βοήθεια ώστε να αισθάνονται μια φροντίδα γενικότερα, μιας Πολιτείας, μιας κυβέρνησης για τα ιδανικά του αθλητισμού, την όχι οπαδοποίηση, που μας φτάνει σε φανατισμούς και είχαμε και τραγικά φαινόμενα…».

- Βέβαια, το θάνατο του φιλάθλου του Εθνικού…

«Ναι και αντιστρόφως ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο να βοηθούν στην εξύψωση, θα έλεγα και δεν το φοβάμαι, και του πολιτιστικού επιπέδου μιας χώρας. Και αν δεν υπάρχει τέτοιο επίπεδο, δεν μπορείς να κάνεις και μεγάλα πολιτικά βήματα ή θα δυσκολευτείς. Αυτή είναι η αντίληψή μας σε γενικές γραμμές για τη σύνδεση αθλητισμού και ποδοσφαίρου. Και θα σας φέρω ένα παράδειγμα με ποδοσφαιρικούς όρους. Είναι σαν το πρόβλημα που υπήρχε το 1970 στην τακτική. Ο μεν Βραζιλιάνος προπονητής κατάφερε και έφτιαξε μια σούπερ ομάδα χωρώντας πέντε ‘‘δεκάρια’’ στην ίδια ομάδα, πράγμα που θεωρητικά ήταν αδύνατο. Ήταν πέντε τα ‘‘δεκάρια’’, δεν ήταν μόνο ο Πελέ. Ήταν ο Τοστάο, ο Ριβελίνο, ο Ζέρσον και ο Ζαϊρζίνιο, ‘‘δεκάρι’’ ήταν στην ομάδα του, ηγέτης να το πούμε, ενώ ο Ιταλός κόουτς αντίστοιχα, που χάθηκε στα ρηχά νερά σε θαυμάσια ομάδα, δεν μπορούσε να χωρέσει δύο ‘‘δεκάρια’’, μισό ημίχρονο ο Ματσόλα και μισό ο Ριβέρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άποψη αυτή, επιτρέψτε μου την αναλογία, έχει πολλά ‘‘δεκάρια’’, όχι από την άποψη των προσώπων, εννοώ δυνάμεις που μπορούν να προσφέρουν σε υγιείς βάσεις. Και το πρόβλημα που έχουμε ή αυτά που θα αναδείξει ο λαός είναι αυτά τα ‘‘δεκάρια’’ να φτιάξουν μια εθνική που να παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο, όπως το 1970. Και το λέω αυτό κατ’ αναλογία για να μας καταλάβει και ο φίλαθλος που ξέρει πώς γίνεται η καλή δουλειά».

«Μπορούμε την αυτοδυναμία»

- Κύριε Χουντή, θα θέλαμε ένα τελικό μήνυμα, γιατί θα πρέπει ο ελληνικός λαός την Κυριακή να δώσει καθαρή εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ και ένα μήνυμα, αν θέλετε, και για τις λίγο πιο μεγάλες γενιές, που ενδεχομένως να… υπάρχει ένας φόβος για το καινούργιο, για το νέο...

«Για τον απλούστατο λόγο ότι θα πρέπει ο ελληνικός λαός, ανεξάρτητα από το σε ποια ηλικία είναι, να μπορεί την Κυριακή το βράδυ να χαμογελά, γιατί αλλάζουμε σελίδα. Γιατί όλο αυτό το ζοφερό κλίμα και οι πολιτικές που έφεραν τα μνημόνια σταματούν. Γιατί ξαναγεννήθηκε η ελπίδα και πήρε ονοματεπώνυμο για μια καλύτερη ζωή. Και για αυτούς που έχουν μια μεγαλύτερη ηλικία και διακυβεύονται τα δικαιώματά τους, η σύνταξη, αλλά κυρίως για τους νέους ανθρώπους ότι ξαναγεννιέται η ελπίδα, μπορεί να είναι δημιουργική δύναμη μέσα σε αυτόν το χώρο. Δεν μας αρκεί ένα τζοκόντειο χαμόγελο μισό, θέλουμε ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ και το χαμόγελο να είναι πλατύ για να μπορούμε να έχουμε μια αυτοδυναμία ώστε να πραγματοποιήσουμε αυτό το πρόγραμμα που είπαμε ότι ξαναγεννά την ελπίδα και η έκκληση απευθύνεται προς όλες τις ηλικίες.

Έχουμε ευθύνη όλοι για το τι παραδίδουμε στη νέα γενιά. Και αυτό που θα παραδώσουμε εμείς το εκφράζουμε με το πρόγραμμά μας, με την άρνηση των μνημονίων, με μια αναπτυξιακή πολιτική, και νομίζω ότι αυτό δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κανέναν. Η έκκληση, λοιπόν, δεν είναι στενά προεκλογική, δεν είναι μια φιλοφρόνηση που κάνει το οποιοδήποτε κόμμα μπροστά στις εκλογές εξωραΐζοντας τον ψηφοφόρο. Εμείς υποσχόμαστε να ανθήσει το χαμόγελο και να ξαναγεννηθεί η ελπίδα. Καλό μήνυμα είναι, καταλαβαίνει ο άλλος τι θέλουμε να πούμε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς».

- Και προφανώς, για να κλείσω, νομίζω ότι και η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία δίνει μια προοπτική ελπίδας από το γεγονός ότι έχουμε έναν νέο άνθρωπο, που δεν είναι από τζάκι…

«Είναι ένα από τα πλεονεκτήματα, αντικειμενικό πλεονέκτημα αλλά και υποκειμενικό, λόγω των ικανοτήτων που κανένας δεν τις αμφισβητεί, τις ικανότητες του Αλέξη Τσίπρα. Υπογραμμίζω και πάλι ότι ο Αλέξης Τσίπρας παίζει μπάλα σε μια ομάδα που έχει τακτική συλλογικής αντιμετώπισης του αγώνα. Θέλουμε και στην πολιτική να μεταφέρουμε αυτό το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, που λέγαμε, υπάρχουν θέσεις και υπάρχει ο μαέστρος, αλλά υπάρχει και ένα επιτελείο και ένα πρόγραμμα που μπορεί να παίξει, να αποδώσει απέναντι σε… σφιχτές άμυνες, δηλαδή απέναντι σε συντηρητικές πολιτικές. Και απέναντι σε πολιτικές που κάνουν καταστροφή του παιχνιδιού πετώντας την μπάλα στην εξέδρα. Εμείς θέλουμε να παιχθεί ωραία… μπάλα, να κερδίσουμε, να κερδίσει ο λαός, να κερδίσουμε την ελπίδα και να αντιμετωπιστούν οξυμένα προβλήματα, αλλά με επιτυχημένο τρόπο, και αυτή είναι δέσμευσή μας απέναντι στον ελληνικό λαό».

- Σας ευχαριστούμε πολύ και καλή επιτυχία…

«Εγώ σας ευχαριστώ».