Έιμι Γουάινχαουζ, ένα οικογενειακό πορτρέτο

Μπορεί η Έιμι Γουάινχαουζ να ήταν ένα δημόσιο πρόσωπο, αλλά οι θαυμαστές της γνώριζαν ελάχιστα για την ιδιωτική εικόνα της.

Μια έκθεση στο Εβραϊκό Μουσείο του Λονδίνου έρχεται να αποκαλύψει μια άλλη πλευρά του πρόωρα χαμένου αστεριού της μουσικής που, όπως αναφέρει ο αδερφός της Άλεξ, «ήταν απλά μια μικρή Εβραιοπούλα από το Βόρειο Λονδίνο με ένα μεγάλο ταλέντο».

«Έιμι Γουάινχαουζ, ένα οικογενειακό πορτρέτο», είναι ο τίτλος της έκθεσης, που συγκεντρώνει στοιχεία από την παιδική ηλικία της στο Λονδίνο, τα σχολικά της χρόνια και τη σύντομη, αλλά παγκόσμια καριέρα της στη μουσική, από την πρώτη κιθάρα της μέχρι το μεταθανάτιο βραβείο Grammy.

Mέχρι τη στιγμή του θανάτου της, το 2011, σε ηλικία 27 ετών, η Έιμι Γουάινχαουζ ήταν για τον πολύ κόσμο απλώς μια φιγούρα που έδινε μάχες με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, που βρισκόταν σε όλα τα πρωτοσέλιδα του κόσμου, πολλές φορές για θέματα που δεν είχαν να κάνουν με το ταλέντο της, και που μάλιστα έφταναν να το επισκιάσουν. Στη συγκεκριμένη έκθεση οι θαυμαστές της θα έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν ότι υπήρξε επίσης μια γυναίκα που αγαπούσε πολύ τη μουσική στο σύνολό της, το Λονδίνο και την οικογένειά της.

«Είναι μια ιστορία που πολλοί δεν γνωρίζουν για την Έιμι, την ιστορία της οικογένειάς της», λέει η διευθύνουσα σύμβουλος του Μουσείου Αμπιγκέιλ Μόρις. «Μπορείτε να ξεχάσετε ότι υπάρχει ένα πρόσωπο πίσω από μια διαφημιστική εκστρατεία».

Η Μόρις είπε πως η έκθεση ήταν φυσικό να γίνει κάποια στιγμή από το Εβραϊκό Μουσείο, καθώς η Γουάινχαουζ προέρχεται από μια κλειστή εβραϊκή οικογένεια και το Μουσείο βρίσκεται στο Camden, τη γειτονιά της, το μέρος όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής της, εκεί όπου παρακολούθησε συναυλίες και στη συνέχεια ασχολήθηκε η ίδια με τη μουσική, εκεί όπου περιπλανήθηκε σε δισκάδικα που πουλούσαν δίσκους από δεύτερο χέρι, εκεί όπου ήπιε ποτά σε διάφορες παμπ. Είναι επίσης και η γειτονιά όπου άφησε την τελευταία της πνοή, στις 23 Ιουλίου 2011, μέσα στο σπίτι της.

Ο αδερφός της Άλεξ Γουάινχαουζ μαζί με τη σύζυγό του Ρίβα ήταν αυτοί που συγκέντρωσαν τα πράγματα της Έιμι και παράλληλα δώρισαν ένα από τα φορέματά της.

«Όσο πιο πολύ μιλούσαμε, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιήσαμε πως η έκθεση δεν έχει να κάνει με τα φορέματα και τα ρούχα της», δήλωσε η έφορος Ελίζαμπεθ Σέλμπι. «Αν και υπάρχουν πολλά φορέματά της, κάποια από τα οποία είναι γνωστά στο κοινό, όπως, για παράδειγμα, το γυαλιστερό μπλε φόρεμα που φορούσε στο Φεστιβάλ του Glastonbury το 2008, καθώς και οι φόρμες με τις οποίες τριγύριζε στο σπίτι της, αυτό που κυρίως παρουσιάζει η έκθεση είναι οι ρίζες της και η ζωή της οικογένειάς της».

Η έκθεση, που ανοίγει για το κοινό την Τετάρτη (3/7) και θα λειτουργήσει μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου, παρουσιάζει το οικογενειακό της δέντρο από την εποχή που ο προ-προ-παππούς της Χάρις Γουάινχαουζ έφτασε στην Αγγλία από τη Λευκορωσία, το 1890. Ο προορισμός του ήταν η Νέα Υόρκη, όπως για πολλούς ακόμα μετανάστες του 19ου αιώνα, αλλά τελικά «προσγειώθηκε» στο East End του Λονδίνου.

Υπάρχουν φωτογραφίες και ενθύμια από τον προ-παππού της Μπεν Γουάινχαουζ, έναν κουρέα του East End, και τη γιαγιά της Σίνθια, μια λαμπερή φιγούρα, που, πριν παντρευτεί τον προ-παππού της, είχε σχέση με τον μουσικό της τζαζ Ρόνι Σκοτ και ήταν αυτή που δίδαξε στην Έιμι πώς να διαβάζει τις κάρτες Ταρό. Τη γιαγιά Σίνθια η τραγουδίστρια την υπεραγαπούσε και μάλιστα η μορφή της εικονιζόταν σε ένα από τα πολλά τατουάζ που είχε στο σώμα της.

Η οικογένεια εγκατέλειψε τελικά το East End και μετακόμισε στο Βόρειο Λονδίνο, όπου η Έιμι ήρθε στον κόσμο το 1983 από τον ταξιτζή και λάτρη της τζαζ μουσικής Μιτς και τη φαρμακοποιό Τζάνις.

«Δεν ήμασταν θρήσκοι, αλλά κρατούσαμε τις παραδόσεις. Όταν άλλες οικογένειες πήγαιναν κάτω στην παραλία μια ηλιόλουστη μέρα, εμείς πηγαίναμε πάντα στο East End», λέει ο αδερφός της Έιμι Γουάινχαουζ, αναφερόμενος στην εβραϊκή κληρονομιά της οικογένειας.

Στην έκθεση παρουσιάζονται ακόμα και λεζάντες που γράφτηκαν από τον Άλεξ για την απαιτητική, αλλά αγαπημένη του αδερφή, με μία μάλιστα από αυτές να υπενθυμίζει ότι σε πρόσφατη συνέντευξη στην εφημερίδα «Οbserver» είχε δηλώσει πως «η Έιμι ήταν ένας ενοχλητικός, εκνευριστικός πονοκέφαλος. Αλλά ήταν επίσης απίστευτα γενναιόδωρη και γεμάτη φροντίδα για τους άλλους».

Υπάρχουν ακόμα φωτογραφίες της παιδικής ηλικίας της, η σχολική στολή της, τα παιδικά βιβλία της του δρος Σέους και τα κόμικς της με τον Σνούπι, τον οποίο λάτρευε όταν ήταν μικρή.

Οι επισκέπτες θα έχουν ακόμα την ευκαιρία να μάθουν πως η Έιμι ως νεαρή ενήλικας διάβαζε Τσαρλς Μπουκόφσκι και Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, της άρεσαν τα sudoku, είχε ολόκληρες συλλογές από βραχιολάκια χεριού με διάφορα μηνύματα, τα οποία μάζευε μανιωδώς, αλλά και αποκόμματα εισιτηρίων από τις παραστάσεις που είχε παρακολουθήσει.

Υπάρχουν ακόμα αποσπάσματα –που τώρα πια φαντάζουν οδυνηρά...– από την αίτηση που είχε κάνει στη Θεατρική Σχολή Σίλβια Γιανγκ, όπου έγραφε: «Θέλω να με θυμούνται σαν ηθοποιό, σαν τραγουδίστρια, να τραγουδάω στα μαθήματα χωρίς κάποιος να μου πει να το βουλώσω».

Η Γουάινχαουζ κέρδισε το πρώτο βραβείο της το 2003 στο ντεμπούτο της στα μουσικά πράγματα με το άλμπουμ «Frank» και έγινε παγκόσμια γνωστή τρία χρόνια αργότερα με το «Back to Black», ένα πάντρεμα ποπ, σόουλ και τζαζ μουσικής του 1960 με την ευαισθησία του 21ου αιώνα.

Ανάμεσα στα πιο αποκαλυπτικά στοιχεία της έκθεσης είναι μια λίστα από τα αγαπημένα της τραγούδια, σε χειρόγραφο, όταν ήταν μαθήτρια, που περιλαμβάνει καλλιτέχνες όπως η Έλα Φιτζέραλντ, ο Ρέι Τσαρλς, οι Πλάτερς και οι Περλ Τζαμ.

Ο αδερφός της σημειώνει ότι τα κομμάτια αυτής της λίστας παρέμειναν τα αγαπημένα της μέχρι το τέλος της ζωής της. Ένα, μάλιστα, από αυτά, το τραγούδι «So far away» της Κάρολ Κινγκ, ήταν αυτό που παίχτηκε στην κηδεία της.

Οι υπεύθυνοι του Εβραϊκού Μουσείου που επιμελήθηκαν την έκθεση για ένα πράγμα είναι σίγουροι: Πως οι επισκέπτες θα φύγουν έχοντας αποκομίσει την αίσθηση ότι γνώρισαν την Έιμι Γουάινχαουζ σε βάθος, όπως ποτέ πριν δεν τη γνώρισε κανείς μέσω του Τύπου...