Το ναρκο-ποδόσφαιρο

Κόπα Λιμπερταδόρες… Το Τσάμπιονς Λιγκ της Λατινικής Αμερικής. Στη φάση των ομίλων της βρίσκεται αυτή την περίοδο η διοργάνωση. Και η μοναδική από τις 32 ομάδες που έχει πανηγυρίσει μόνο νίκες λέγεται Ατλέτικο Νασιονάλ.

Ομαδάρα… 4 στα 4 έχει με απολογισμό τερμάτων 11-0! Διαθέτει υλικό που την καθιστά μια από τις επικρατέστερες για την κατάκτηση του στέμματος. Και αμέσως μετά ρίχνουμε μια ματιά στο ρόστερ της. 33 παίκτες το αποτελούν. Ένας Αργεντινός τερματοφύλακας, ένας μέσος από τη Βενεζουέλα και οι υπόλοιποι 31 είναι Κολομβιανοί. Κολομβιανός και ο προπονητής της, ο Ρεϊνάλντο Ρουέδα. Ο… Χουλκ την έχει προτιμήσει ήδη και επανειλημμένως στο στοιχηματικό κομμάτι του a-sports.gr.

Προκριματικά Μουντιάλ στη ζώνη της Λατινικής Αμερικής. Προ ημερών οι «καφετέρος» νίκησαν τον πρωτοπόρο Ισημερινό με 3-1 και μπήκαν δυναμικά στη μάχη της πρόκρισης στο Μουντιάλ του 2016. Έλαμψαν και πριν από δύο χρόνια στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, όπου προχώρησαν πολύ βασιζόμενοι στον Οσπίνα, στον Χάμες Ροντρίγκεζ της Ρεάλ, στον Μπάκα της Μίλαν, στον Κουαδράδο της Γιουβέντους και άλλους που η αξία τους στο χρηματιστήριο του ποδοσφαίρου είναι ισόποση με τον προϋπολογισμό ολόκληρων περιφερειών στην Κολομβία.

Παιχταράδες μέσα στην ανέχεια

Λίγο άδικο δεν ακούγεται αυτό για ένα κράτος που το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα ίσα που φτάνει τα 6.359,5 δολάρια (περίπου 5.620 ευρώ – 80ή θέση στη σχετική παγκόσμια κατάταξη, σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝΤ τον Σεπτέμβριο 2011); Ίσως. Μπορείτε να σκεφτείτε ότι το κατά κεφαλήν εισόδημα των εκεί κατοίκων πριν από 10, 20 και 30 χρόνια ήταν ακόμα πιο χαμηλό και ξεπερνούσε τα όρια της ανέχειας. Παρά το γεγονός αυτό, το ποδόσφαιρο ανθούσε. Τόσο πολύ ώστε η Ατλέτικο Νασιονάλ να γίνει η πρώτη (και η μοναδική) ομάδα της Κολομβίας που κατακτούσε το Κόπα Λιμπερταδόρες. Αυτό έγινε το 1989. Το 1995 ο ίδιος σύλλογος, που εδρεύει στο Μεντεγίν, έφτασε στον τελικό, κάτι που έκανε και η Όνσε Κάλντας το 2004.

Κοντά σε αυτές να θυμίσουμε ότι η Εθνική Κολομβίας του Βαλντεράμα, του Χιγκίτα, του Ασπρίγια, του Ρινκόν, του Εσκομπάρ και άλλων άσων που δεν ζουν όλοι (όπως θα δείτε παρακάτω) συμμετείχε στην τελική φάση των Μουντιάλ των 1990, 1994, 1998. Από το ’98 μέχρι το 2010 δεν υπήρχε καμία ανάλογη παρουσία μέχρι να φτάσουμε στο 2014 και η ομάδα να φτάσει μέχρι τα προημιτελικά για πρώτη φορά στην ιστορία της (αποκλείστηκε δραματικά από τη διοργανώτρια Βραζιλία).

Δύο τα ερωτήματα. Πώς ένα κράτος που ο λαός του οικονομικά έξυνε τον πάτο του βαρελιού και ενίοτε περνούσε κάτω από αυτόν κατάφερε να αναπτύξει ποδόσφαιρο και γιατί από το 1998 εμφανίστηκε σε Μουντιάλ ξανά έπειτα από 16 χρόνια;

Κάποιοι είχαν λεφτά, πολλά λεφτά, πάρα πολλά λεφτά και αδήλωτα…

Στην κατοχή ευδοκιμεί συνήθως η μαύρη αγορά. Σε περιόδους κρίσης φυτρώνει το έγκλημα σε όλες του τις εκφάνσεις. Και όταν η περίοδος κρίσης διαρκεί σχεδόν 80 χρόνια, όπως στην Κολομβία, ο καφές και το λιγοστό πετρέλαιο (το οποίο εκμεταλλεύονται και άλλες σχετικά κοντινές προς την εν λόγω περιοχή χώρες) δεν επαρκούν για την ανάπτυξη. Και οι παραγωγικές δυνατότητες ελαχιστοποιούνται για να δώσουν τη θέση τους στο χάος και τους βίαιους τοπικούς άρχοντες. Τοπικοί άρχοντες στον 20ό και στον 21ο αιώνα; Ακριβώς αυτό.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 το κράτος, που πήρε το όνομά του από τον Χριστόφορο Κολόμβο και διακρίνεται για τις αχανείς ζούγκλες, έγινε συνώνυμο της παραγωγής ναρκωτικών, κυρίως κοκαΐνης, αλλά και πολλών άλλων παραπλήσιων ουσιών. Η καλλιέργειά τους γινόταν και γίνεται στις ζούγκλες και από εκεί μεταφέρεται στις μεγαλύτερες πόλεις, Μπογκοτά, Μεντεγίν, Ενβιγκάδο, Κάλντας, Κάλι, Μπαρανκίγια (το μεγάλο της λιμάνι), για να κυκλοφορήσει ένα μέρος του και το υπόλοιπο να εξαχθεί αρχικά στις Ηνωμένες Πολιτείες και μετά στην Ευρώπη.

Ποιος έλεγχε αυτή τη διακίνηση; Πολλοί και ονομαστοί. Αυτοί που συγκρότησαν τα λεγόμενα καρτέλ, τα οποία απέκτησαν τόσο μεγάλη δύναμη, ώστε να ελέγχουν ολόκληρες πόλεις, κοινωνικά, οικονομικά, ενίοτε ακόμα και πολιτικά! Αποτελούν ενός ανδρός ή μιας οικογένειας αρχή, άντε μέχρι τριανδρία, και πρόκειται για ολόκληρους οργανισμούς που περιβάλλουν «εργαζόμενους» (καλλιεργητές, παρασκευαστές, γεωπόνους, χημικούς και διακινητές) και διαθέτουν και μικρά ή μεγάλα ένοπλα τμήματα. Γύρω τους στήνεται χορός αδήλωτων τρισεκατομμυρίων και όσοι τα καρπώνονται στοχεύουν απλά και μόνο να τα πολλαπλασιάσουν και να ασκούν όσο το δυνατό μεγαλύτερη επιρροή στις μεγάλες «γεωγραφικές ζώνες» τους.

Αυτή τη στιγμή δρουν 9 συμμορίες. Η παραστρατιωτική οργάνωση «BACRIM», οι «μαύροι αετοί», το μπλοκ Μέτα, οι «ξυρισμένοι» (Los Rastrojos), οι Los Urabeños, η EPL, η FARC (η μεγάλη παραστρατιωτική, ενίοτε τρομοκρατική οργάνωση, που βρίσκεται σε πόλεμο με τις ΗΠΑ) και η ELN (το ίδιο με τη FARC). Μια από τις μεγαλύτερες είναι η «Oficina» του Ενβιγκάδο. Στο παρελθόν έδρασαν και άλλα καρτέλ (του Κάλι, του Μεντεγίν, της Βόρειας Ακτής, του Νοτρ Ντελ Βάλε και η AUC), που πλέον είτε διαλύθηκαν είτε εξαρθρώθηκαν.

Ο ποδοσφαιρόφιλος αρχινονός

Από εποχή σε εποχή τα καρτέλ είχαν το δικό τους τρόπο δράσης, αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Τα καρτέλ αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα και ειδικά στο Μεντεγίν έδρασε ένας τύπος που από ένα σημείο και μετά ξεπέρασε τη δύναμη ενός δημάρχου και έσπερνε τον τρόμο, ακόμα και στην πολιτική. Ο λεγόμενος Πάμπλο Εσκομπάρ. Έχει κι άλλα ονόματα. Όπως «βασιλιάς της κοκαΐνης», «Ντα Βίντσι του εγκλήματος» κ.ά. Πανέξυπνος και αδίστακτος. Λέγεται ότι όποιος βρέθηκε απέναντί του είτε δωροδοκήθηκε και προσεταιρίστηκε είτε πολύ απλά… δολοφονήθηκε. Η ζωή του έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση μέσω ακόμα και σειρών! Την ώρα που οι κάτοικοι του Μεντεγίν δούλευαν και ζούσαν για ένα κομμάτι ψωμί, αυτός διατηρούσε τεράστια έπαυλη, που περιελάμβανε γήπεδο, ακόμα και αρένα για ταυρομαχίες! Η μαριχουάνα και η κοκαΐνη του του απέφεραν εκατομμύρια των εκατομμυρίων.

Ο διάσημος έμπορος ναρκωτικών, όμως, δεν στεκόταν μόνο στην αποκομιδή όλου του χρήματος. Ήταν ματαιόδοξος και ήθελε να δει τον εαυτό του ακόμα και πρωθυπουργό, αν ήταν δυνατό. Για περίπου 20 χρόνια ήταν ο βασιλιάς του Μεντεγίν. Έγινε δημοφιλής κατασκευάζοντας σπίτια για τους φτωχούς, μοιράζοντας χρήμα σε απόρους και ευπαθείς ομάδες, του άρεσε και κάθε μορφή φιλανθρωπίας. Έτσι, έχτισε ένα πρόσωπο που το αγαπούσαν οι φτωχοί, οι οποίοι μάλιστα τον εξέλεξαν ως μέλος του Κογκρέσου! Τελικά, η δράση του με την παραγωγή και τη διακίνηση ναρκωτικών αποκαλύφθηκε, η πολιτική του σταδιοδρομία τερματίστηκε αναγκαστικά και αμέσως άρχισε να ρίχνει βόμβες σε δημόσια κτίρια και άλλους χώρους για να εξολοθρεύσει τους πολιτικούς του αντιπάλους που του στέρησαν το όνειρο. Την ίδια μέθοδο χρησιμοποιούσε και στον πόλεμο με αντίπαλα καρτέλ…

Στο μεταξύ, του άρεσαν πολύ τα θεάματα και ήταν φανατικός ποδοσφαιρόφιλος. Έφτιαχνε και γήπεδα και αθλητικούς χώρους για τον κόσμο. Συμπαθούσε την Ατλέτικο Νασιονάλ (και τη Βελέζ στην Αργεντινή) και αποφάσισε να τη μετατρέψει στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική δύναμη της χώρας. Προσεταιρίστηκε τους διοικούντες της, χρησιμοποιώντας τους ως «μπροστινούς», και δαπανούσε πολύ μεγάλα κεφάλαια για να παρέχει και του πουλιού το γάλα στους κορυφαίους του ποδοσφαιριστές, ενώ έδινε άλλα τόσα για να ενισχύει συνεχώς το ρόστερ. Η καίρια παρουσία του στην ομάδα ήταν κοινό μυστικό. Και τα όνειρά του έγιναν πραγματικότητα. Η Ατλέτικο Νασιονάλ το 1989 έγινε η πρώτη ομάδα της χώρας που κατέκτησε το Κόπα Λιμπερταδόρες και ο αρχινονός αντιμετωπιζόταν από τον κόσμο ως λαϊκός ήρωας!

Ο ίδιος αγαπούσε παθολογικά την ομάδα του και λειτουργούσε για λογαριασμό της όπως στις… επιχειρήσεις του. Ξέπλυνε μέσω αυτής πάρα πολύ μαύρο χρήμα, ενίσχυε το όνομά του και την εικόνα του στην πόλη που βασίλευε και έφτασε στο σημείο να δολοφονήσει ακόμα και τον επόπτη Άλβαρο Ορτέγκα, εξαιτίας του οποίου ακυρώθηκε γκολ της Ατλέτικο σε κρίσιμο αγώνα με την Ντεπορτίβο Κάλι. Εξαιτίας της ακύρωσης αυτής η ομάδα έχασε τον τίτλο στο πρωτάθλημα και ο επόπτης απλά… φονεύθηκε…

Υπήρχαν κι άλλοι…

Πάντως, παρά τις προσπάθειες του Πάμπλο Εσκομπάρ, η Ατλέτικο Νασιονάλ, που εκπροσωπούσε μεγάλο μέρος των φιλάθλων από τα 2,5 εκατομμύρια πληθυσμού του Μεντεγίν, δεν έχτισε αυτοκρατορία πρωταθλημάτων στη χώρα. Ουσιαστικά η μεγαλύτερη επιτυχία της ήταν το προαναφερθέν διεθνές βαρύτιμο τρόπαιο.

Υπήρχαν κι άλλες μεγάλες ομάδες που λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο. Η Μιγιονάριος είχε από πίσω της τον «El Mexicano», κατά κόσμον Γκονζάλο Ροντρίγκεζ Γκάτσα, ο οποίος είχε στήσει το δικό του πεδίο επιρροής στην πρωτεύουσα Μπογκοτά και ήταν σύμμαχος του Εσκομπάρ. Υπήρχε και η Αμέρικα ντε Κάλι, η οποία αναπτυσσόταν από το καρτέλ της ομώνυμης πόλης και είχε για ισχυρό άνδρα τον Ροντρίγκεζ Ορεχουέλα, διαβόητο γκάνγκστερ της πόλης και εχθρό του Εσκομπάρ. Ο ανταγωνισμός των ναρκοδραστηριοτήτων των βαρόνων είχε πεδίο δράσης ακόμα και το ποδόσφαιρο. Και επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, το άθλημα γνώρισε άνθηση λόγω των κεφαλαίων που έπεσαν στην αγορά μεγάλων ποδοσφαιριστών, ακόμα και στην υποδομή!

Με την πάροδο του χρόνου σχεδόν κάθε ομάδα σε κάθε επαρχία της Κολομβίας και σε κάθε κατηγορία στηριζόταν από ένα μεγαλέμπορο κοκαΐνης! Πολλοί από αυτούς, εκτός από το εμπόριό τους, αναζητούσαν δημοτικότητα μέσα από το άθλημα αλλά και χρήμα μέσω του ολοένα και πιο αναπτυσσόμενου στοιχήματος, γεγονός που τους ωθούσε και στο συνεχές «στήσιμο» αγώνων ή απλά σε ήττα με κάτω τα χέρια σε περίπτωση που ο οικονομικός ηγέτης της αντίπαλης ομάδας ήταν ανώτερος στην κλίμακα του εμπορίου ναρκωτικών!

Η μεγάλη Εθνική Κολομβίας και ο θάνατος των δύο Εσκομπάρ

Όπως γίνεται αντιληπτό, οι μεγιστάνες του «λευκού» θανάτου δεν είχαν σκοπό να ελέγχουν μόνο τις ομάδες των περιοχών τους. Ενδιαφέρονταν και για την Εθνική. Μια Εθνική που είχε γεμίσει από μεγάλους παίκτες και το 1990 βρέθηκε σε Μουντιάλ για πρώτη φορά μετά το 1962. Σχεδόν λόγω αυτών έφτασε το ποδόσφαιρο της χώρας σε αυτή την επιτυχία, όσο παρανοϊκό και αν ακούγεται.

Οι «καφετέρος» έφτασαν μέχρι τη φάση των «16» στη διοργάνωση της Ιταλίας και όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Το 1994 ακολούθησε νέα πρόκληση. Το Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ. Η Κολομβία κληρώνεται στον πρώτο όμιλο. Ξεκινά με ήττα (3-1) από την έκπληξη του τουρνουά Ρουμανία και ετοιμάζεται για ματς-τελικό με τη διοργανώτρια ομάδα των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί προηγούνται 2-0 χάρη σε γκολ του Στιούαρτ στο 52’ και αυτογκόλ του Αντρές Εσκομπάρ στο 35’. Οι Λατινοαμερικανοί μειώνουν στο 90’ με τον Βαλέντσια, αλλά η ήττα αυτή σήμανε τον αποκλεισμό τους από τη συνέχεια. Η νίκη επί της Ελβετίας (2-0) στην τελευταία αγωνιστική δεν ήταν αρκετή για να χρυσώσει το χάπι. Στον αγώνα με τις ΗΠΑ τα καρτέλ ανέλαβαν μεγάλη δράση. Περίμεναν νίκη της Εθνικής τους και πίεσαν τον προπονητή Φρανσίσκο Ματουράνα ακόμα και για τον καταρτισμό της 11άδας! Ο Ματουράνα ήταν αδύνατο να διαφωνήσει… Συγχρόνως οι ναρκοέμποροι πόνταραν στο στοίχημα τεράστια κεφάλαια στη νίκη του «αντιπροσωπευτικού» τους συγκροτήματος.

Έτσι, το αυτογκόλ του Αντρές Εσκομπάρ δεν ήταν ένα απλό στιγμιαίο λάθος. Δεν ήταν μια κακιά στιγμή που μπορεί να συμβεί σε κάθε ποδοσφαιριστή. Ήταν ένα έγκλημα στο έγκλημα και έπρεπε να τιμωρηθεί. Και δεν άργησε… 22 Ιουνίου έγινε το ματς με τις ΗΠΑ και στις 2 Ιουλίου 1994 ο λογαριασμός ξεπληρώθηκε. Ομάδα πληρωμένων δολοφόνων εντόπισε τον Αντρές Εσκομπάρ σε κέντρο διασκέδασης στην πόλη Μεντίνα. Αρχικά τον πρόσβαλε, καταδικάζοντάς τον για το μοιραίο αυτογκόλ, και ο ποδοσφαιριστής ανταπάντησε λεκτικά στις προσβολές. Η «ομάδα» έβγαλε όπλο και τον γάζωσε μέσα στο μαγαζί. Ήταν μόλις 27 ετών…

Εδώ προκύπτουν δύο νέα ερωτήματα. Το ποιος σκότωσε τον Αντρές Εσκομπάρ και το αν θα επέτρεπε τη δολοφονία αυτή ο Πάμπλο Εσκομπάρ. Ας γυρίσουμε στο δημοφιλή αρχινονό. Η μανία του να καταδιώκει αντιπάλους και εχθρούς τον οδήγησε ακόμα και σε δολοφονίες πολιτικών, ακόμα και ενός υποψήφιου πρωθυπουργού! Έκανε και απόπειρα δολοφονίας σε αεροπλάνο και στοίχισε τη ζωή σε όλους τους επιβάτες, αφού το βομβάρδισε χωρίς να ξέρει ότι ο στόχος του δεν ήταν μέσα! Οι ΗΠΑ, που είχαν αρχίσει ενεργά να υπεισέρχονται στα κοινά της Κολομβίας, τον όρισαν ως Νο 1 δημόσιο κίνδυνο και καταζητούμενο. Εξαπολύθηκε ανθρωποκυνηγητό από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Συστάθηκε και ειδική ομάδα για την εξολόθρευσή του, η λεγόμενη «Los Pepes». Στις 2 Δεκεμβρίου 1993 ο Νο 1 καταζητούμενος εντοπίστηκε και το σώμα του γέμισε από σφαίρες.

Ο μεγαλύτερος βαρόνος ήταν πλέον νεκρός. Και όταν ο επικεφαλής του εγκλήματος φεύγει από τη μέση, ακολουθεί χάος για τη… διαδοχή του. Έτσι και έγινε. Η χώρα βρέθηκε μέσα σε φοβερό και ανεξέλεγκτο κύκλο αίματος. Καρτέλ και συμμορίες συγκρούονταν. Δεν έφταναν οι 27.100 άνθρωποι (τόσους υπολογίζουν οι έρευνες) που είχαν σκοτωθεί από πυρά του «συνδικάτου» του Εσκομπάρ. Ο αριθμός μεγάλωσε πάρα πολύ.

Στο Μουντιάλ του 1994 η Εθνική εξαρτιόταν από τη διάθεση των παρόμοιου διαμετρήματος «διαδόχων». Και με ενέργειες αυτών δολοφονήθηκε ο Αντρές Εσκομπάρ. Ο άτυχος ποδοσφαιριστής ήταν προσωπικός φίλος του συνεπώνυμού του, Πάμπλο. Είχε φιλοξενηθεί επανειλημμένως στην έπαυλή του και από το 1987 έως το 1989 έπαιξε στη Νασιονάλ και μάλιστα σκόραρε στη διαδικασία των πέναλτι του τελικού του Κόπα Λιμπερταδόρες. Και τη νύχτα της δολοφονίας του οι παρευρισκόμενοι στο κέντρο διασκέδασης είδαν απέξω να κινείται αυτοκίνητο που ανήκε στην ομάδα «Los Pepes», τα μέλη της οποίας απέκτησαν ανώτατα αξιώματα στην ηγεσία της αστυνομίας της χώρας. Αυτοί οι «Los Pepes» είχαν αυτοσκοπό τη δολοφονία του αρχιβαρόνου. Και θα το έκαναν με κάθε μέσο, δεχόμενοι ακόμα και τη βοήθεια των υπόλοιπων «νονών» των υπόλοιπων μικρότερων καρτέλ, εχθρικών προς τη… βιομηχανία του Μεντεγίν… Έπρεπε να ικανοποιηθούν κι αυτοί, λοιπόν, για την πολύτιμη βοήθειά τους…

Για την εν λόγω ιστορία των δύο Εσκομπάρ έχει κυκλοφορήσει ακόμα και ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «The Two Escobars».

Επιβιώνει ακόμα το ναρκο-ποδόσφαιρο;

Η παραγωγή μεγάλων Κολομβιανών άσων σταμάτησε κάπου στο 1994. Και η ομάδα, αποτελούμενη κυρίως από την παλιά φρουρά, απέτυχε στο Μουντιάλ του 1998. Το ναρκο-ποδόσφαιρο διαλύθηκε σταδιακά μετά το θάνατο του Πάμπλο Εσκομπάρ, ο οποίος αποτελεί ένα από τα κεντρικότερα πρόσωπα στην ιστορία της Κολομβίας!

Οι φίλαθλοι της χώρας περίμεναν 16 χρόνια για να ξαναδούν την Εθνική τους στην κορυφαία γιορτή του αθλήματος. Όμως, πώς δικαιολογείται η νέα παραγωγή παικτών; Οι καλοπροαίρετοι και εμείς μαζί μπορούμε να πιστέψουμε ότι αναδύθηκαν ταλέντα που ξεχώρισαν πραγματικά. Όντως, ο Χάμες Ροντρίγκεζ και ο Κουαδράδο πρωταγωνιστούν παντού. Το ίδιο και ο Φαλκάο πριν από τους τραυματισμούς του. Επίσης, είναι αξιόλογη και σπάνιας παραδοχής η πρόσφατη ενέργεια της Μιγιονάριος να αποποιηθεί δύο τίτλων που κατέκτησε μέσα στη δεκαετία του ’80, δηλώνοντας έμπρακτα ένοχη και μετανιωμένη που διοικούνταν από τα ναρκωτικά του «El Mexicano».

Οι «κακοπροαίρετοι» μπορούν να ανατρέξουν σε ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «El Colombiano» στις 8 Ιουνίου. Το ρεπορτάζ ανέφερε ότι κρατικές έρευνες έφτασαν στο συμπέρασμα πως η Όνσε Κάλντας, η Ακουίλας Ντοράδας, η Ενβιγκάδο FC, η Μπογιάκα Τσίκο, η Κουρτουλούα και οι Β’ κατηγορίας Ουνιόν Μαγδαλένα, Βαλεντούπαρ και Ντεπόρ στηρίζουν και στηρίζονται σε συμμορίες εμπόρων ναρκωτικών και περισσότερο στην προαναφερθείσα «Oficina του Ενβιγκάδο», ομάδα από την οποία αναδύθηκε και το άστρο του Χάμες Ροντρίγκεζ…

Δυστυχώς ή ευτυχώς, αναλόγως την περίσταση, το ποδόσφαιρο έχει σχέση με τα πάντα…

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΖΙΜΟΥΡΤΟΣ