Είδαμε τη δουλειά της Αγγελικής Αντωνίου και σας παρουσιάζουμε τις εντυπώσεις μας…
Τα μέτρα για τον Covid-19, που ισχύουν το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα, αλλά και το αίσθημα ατομικής ευθύνης μας έχουν περιορίσει αισθητά τις επιλογές για το που θα «πάμε βόλτα».
Ωστόσο, αρκετά θερινά σινεμά παραμένουν ακόμη ανοικτά και με αφορμή την παγκόσμια ημέρα των ζώων (4/10) και λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, επιλέξαμε και είδαμε την ταινία «οι άγνωστοι Αθηναίοι».
Πρόκειται για το μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αντωνίου, το οποίο παρακολουθεί επί 6 χρόνια τη ζωή των σκύλων στο κέντρο της Αθήνας και τη σχέση τους με τους ανθρώπους και το χώρο γύρω τους.
«Οι άγνωστοι Αθηναίοι» είναι ένα συγκινητικό ταξίδι στις διαδρομές ανθρώπων και ζώων και ταυτόχρονα ένα ολοζώντανο, απρόβλεπτο πορτραίτο που αποκαλύπτει την καρδιά της αυθεντικής Αθήνας, μιας Αθήνας που συνεχώς παίρνει νέα μορφή.
Η δημιουργός, η οποία περνά της ζωή της μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου, αναφέρει για την ταινία:
«Κάθε φορά που επέστρεφα από το Βερολίνο, έβλεπα τα σκυλιά στους δρόμους και το θέαμα μου έκανε μεγάλη εντύπωση, είναι σπάνιο φαινόμενο. Στις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις δεν υπάρχουν αδέσποτα.
Μια μέρα κατεβαίνοντας την Ερμού, σταμάτησε ένα μηχανάκι, κατέβηκε ένας μεσήλικος άνδρας και πέντε αδέσποτα όρμησαν να τον προϋπαντήσουν. Εκείνος άνοιξε δύο τάπερ και τα τάισε. Μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που τα προσπερνούσαν, εκείνα έτρωγαν και σταματούσαν και κουνούσαν τις ουρές τους και τον αγκάλιαζαν. Ήταν τόσο συγκινητικό αυτό που είδα, που κέντρισε την περιέργειά μου.
Ενώ ξεκίνησα να κάνω μια ταινία για τα αδέσποτα… τελικά η ταινία έγινε κάτι πιο σύνθετο… έπεσε φως πάνω στην καρδιά της Αθήνας μέσα από τις διαδρομές τους, τη ρουτίνα και τις συνήθειές τους. Ο δεσμός τους με τους ανθρώπους που τα φροντίζουν, αλλά και με τυχαίους περαστικούς και η διαρκής μετακίνησή τους σε διαφορετικά σημεία, αποκαλύπτει την εξέλιξη του πυρήνα της πόλης, όπως αυτός μεταμορφώνεται.
Το σημαντικό για μένα προσωπικά είναι ότι ξαναανακάλυψα την πόλη, στην οποία μεγάλωσα και που νόμιζα ότι την ήξερα. Μέσα από την ταινία έμαθα να βλέπω την Αθήνα με άλλα μάτια.
Δεν προσπερνώ πια ανθρώπους, ζώα και καταστάσεις όπως πριν, με έλλειψη συνείδησης και ενσυναίσθησης. Τώρα η κάθε γωνιά κάτι σημαίνει για μένα».
Ο Σωκράτης, μια «φυσιογνωμία» που όλοι γνωρίζουν. Τον συναντάμε στο Θησείο, στην Αιόλου και όταν έχει ζέστη την αράζει στη δροσιά των airconditionτης Ερμού.
Η Φωτούλα, ή αλλιώς Ήρα, είναι το μήλον της Έριδος. Τη διεκδικούν πολλοί μνηστήρες, αλλά κυκλοφορεί όπου θέλει εκείνη. Συνήθως όμως καταλήγει στην Καπνικαρέα για το γεύμα της.
Ο Μάρκος είναι μασκώτ των μουσικών συγκροτημάτων του κέντρου. Όπου μουσική και βαβούρα είναι παρών και πού αλλού πιο πολλή φασαρία από το Μοναστηράκι;!
Ο Σοφοκλής είναι σκύλος «μορφή». Κινείται μεταξύ Κολοκοτρώνη και πλατεία Αγίας Ειρήνης και δεν ξεχνάει να περάσει από το φαρμακείο για να πάρει τα χάπια του.
Αυτοί είναι μερικοί από τους τετράποδους πρωταγωνιστές.
«Θα μείνει η Αθήνα χωρίς σκυλιά και χωρίς γατιά, όταν πεθάνω εγώ», αναφέρει σε ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο ένας από τους πρωταγωνιστές, που σημειωτέων είναι άστεγος. Ο συνδυασμός αστέγων και αδέσποτων έχει νόημα και δίνει μία επιπλέον διάσταση στην ταινία, που μπορεί να έχει τα «μάτια» της στα αδέσποτα, δεν παραβλέπει όμως και την κοινωνία. Είναι παρούσα στις διαδηλώσεις, στις διαμαρτυρίες, στα περαστικά χάδια, αλλά και σε όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους, με τους οποίους στεκόμαστε απέναντι ή δίπλα σε αυτά τα σκυλιά.
Μια ταινία που γυρίστηκε για να αγαπηθεί κυρίως από τους ζωόφιλους, ωστόσο, ξυπνά την τρυφερότητα και το ενδιαφέρον για αυτά τα πλάσματα σε όλους, προβάλλοντας ταυτόχρονα τις ομορφιές του κέντρου της Αθήνας. Αξίζει να τη δείτε.
Η διάρκειά της είναι 76’ & η διανομή γίνεται από την FILMTRADE.
ekSo(t)dos
