28/03/2024
Εκκλησιαστικά θέματα | Κυριακή 10 Μαΐου 2020 - 10:19

Ζει φτωχός μεταξύ των φτωχών, έτσι πρέπει κι ο παπάς…

Ένα διαφορετικό κήρυγμα από τον πατήρ Σταύρο Κυριόπουλο για την Κυριακή του Παραλύτου

00001234Του π. ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΥΡΙΟΠΟΥΛΟΥ

XΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Η ανθρώπινη μάζα, το ανώνυμο πλήθος, αυτό πού φοβόταν ο μακαριστός Χριστόδουλος, απλώθηκε και πλημμύρισε τη γή μας. Μέσα στον ωκεανό πιά αυτής τής μάζας ποια θέση έχει ο άνθρωπος, ο ένας άνθρωπος, το ανθρώπινο πρόσωπο;

     Ο πρώτος μεγάλος κίνδυνος τής μάζας, είναι η εξαφάνιση τής προσωπικότητας τού ανθρώπου. Όπου κυριαρχεί η μάζα, το πρόσωπο χάνεται, η προσωπικότητα ισοπεδώνετε.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, παρουσιάζει τον Χριστό ανάμεσα σε ένα πλήθος ανθρώπων. Μέσα στο πλήθος αυτό, ο Χριστός δεν χάνεται, δεν λησμονεί την αποστολή Του, αλλά ούτε και την αξία τού κάθε ανθρώπου. Πλησιάζει τον παράλυτο και τον θεραπεύει. Κανείς άλλος πού τον έβλεπε δεν τον είχε βοηθήσει.

     Ζούμε οι χριστιανοί μέσα στο πλήθος. Η παρουσία μας στην κοινωνία, τη δημόσια ζωή, πρέπει να είναι υπεύθυνη και δημιουργική. Δεν μπορούμε ούτε οι ίδιοι να χάνουμε την προσωπικότητα μας ούτε να παραγνωρίζουμε την προσωπικότητα των άλλων. Σε περιπτώσεις πού άλλοι χάνονται μέσα στο πλήθος, ο ένας, ο συνειδητός χριστιανός πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη τής πρωτοβουλίας.

     Πονούσε ο παράλυτος. Και ο πόνος δεν περιορίζεται μόνο σε όσους υποφέρουν από μία σωματική ασθένεια. Δεν προσβάλλεται μόνο το σώμα από την μάστιγα τού πόνου, αλλά και η ψυχή. Μήπως και η φτώχεια και η στέρηση δεν σφίγγει την ψυχή τού ανθρώπου και δεν τής προξενεί πόνο και οδύνη;

Το βαρύ φορτίο όμως τού πόνου το κάνει βαρύτερο, η αδιαφορία πού δείχνουν οι άνθρωποι μπροστά στον πόνο τού άλλου. Ο άνθρωπος πού πονάει νιώθει τότε και απέραντη μοναξιά. Αυτή η μοναξιά έκανε τον παράλυτο τού σημερινού Ευαγγελίου να λέει: «Είμαι μόνος, δεν έχω άνθρωπο». Πού; Ανάμεσα στο πλήθος. Δυστυχώς αυτή η αδιαφορία μάς έφτασε εδώ. Βλέπουμε κάποιον να πονάει. Αισθανόμαστε ίσως κάποιον οίκτο και κάποια συμπάθεια και μέχρι εκεί. Πόσοι πράγματι ασθενείς στα νοσοκομεία ή σε κάποιο σπίτι μένουν μόνοι κι έρημοι, χωρίς συγγενείς, χωρίς φίλους, χωρίς συντροφιά και παρηγοριά… κι όλοι αυτοί επαναλαμβάνουν το παράπονο τού παραλύτου:« Άνθρωπον ούκ έχω».

       Ο άλλος κίνδυνος τής μάζας είναι η δημαγωγία. Η μάζα εύκολα επηρεάζεται από μερικούς δημαγωγούς, οι οποίοι την εκμεταλλεύονται για να καρπωθούν οι ίδιοι δόξα, χρήμα και άνετη ζωή. Η δημαγωγία είναι μάθημα τέχνης πού σε αυτό οι καλύτεροι μαθητές είναι οι πολιτικοί. Μεγάλη τέχνη. Να έχεις πληρώσει με το αίμα σου και να σε κάνουν να πιστεύεις πώς χρωστάς άλλα τόσα. Τι να λέμε τώρα. Καμία πνευματικότητα από δαύτους.

Και ζούνε ανάμεσα μας. Και μάς διοικούν Αν όμως, η πολιτικοί μας ήταν άνθρωποι σωστοί και όχι θαμώνες των αστραφτερών σαλονιών, δεν θα έμεναν απλά στην δημαγωγία και τότε η πολιτική τους θα προστάτευε τα συμφέροντα τού λαού και όχι τους παχυλούς μισθούς τους και τις ψυχώσεις τους. Δεν θα λεηλατούσαν ούτε θα σπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα. Τώρα με τη δική μας συνενοχή, σιωπή και ανοχή, αναπόφευκτα αυτοκτονεί η πατρίδα.

     Και οι μεγάλοι τής εκκλησίας μας από κοντά. Το σπίτι μας καταρρέει και αυτοί διοικούν λένε και χαίρονται για τα συσσίτια και τα διατυμπανίζουν. Σαν να είναι στους θρόνους για να διοικούν κάνοντας ανίερες συμμαχίες συναγελαζόμενοι στα σαλόνια με τους πολιτικούς και δίνοντας μερίδες φαγητού καμαρώνοντας για την φιλανθρωπία τους. Όμως βρίσκονται εκεί για να ποιμαίνουν τον λαό. Έτσι είναι δυστυχώς σήμερα, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων. Ο Θεός να μάς ελεήσει.

     Η παρουσία όμως, τού Χριστού ανάμεσα στο πλήθος ήταν εντελώς διαφορετική. Κυκλοφορούσε στους δρόμους, στις πλατείες, στο ναό, στις ακρογιαλιές χωρίς φαντασία. Η εμφάνιση Του ήταν απλή και απέριττη. Ζεί χωρίς απαιτήσεις. Δεν ζητεί προνομιακή μεταχείριση. Ζεί φτωχός μεταξύ των φτωχών. Έτσι πρέπει κι ο παπάς. Δεν είναι η ιεροσύνη σχήμα εξωτερικό, εργασία για καλούς ανθρώπους. Δεν χειροθετηθήκαμε για να μην κλείσουν οι εκκλησίες. Καλοί είμαστε όλοι οι παπάδες. Μα πού είναι η χαρά της ιεραποστολής; Η χαρά του μοιράσματος του λόγου του Θεού; Που είναι το άλας της γής που προσλαμβάνει κάθε εποχή και την συνδυάζει με την παράδοση; Πού είναι οι όντως συνηγμένοι στο όνομα Του που έχουν αγάπη μεταξύ τους; Που είναι η απλότητα;

Έτσι και ο κάθε χριστιανός πρέπει να γνωρίζει να συμπεριφέρεται απλά ανάμεσα στους άλλους.

Έχουμε μία θέση, ένα αξίωμα μέσα στην κοινωνία; Δεν θα το χρησιμοποιήσουμε για να εκμεταλλευτούμε το πλήθος.

Εμείς, αν κατέχουμε μία θέση, ζητούμε προνομιακή μεταχείριση, είμαστε ανεξέλεγκτοι και ασύδοτοι στις πράξεις μας, αφορολόγητοι στα έσοδα μας. Δεν σεβόμαστε τους νόμους και τα δικαιώματα των άλλων.

Διακονούμε επιζητώντας επαίνους, ευεργετούμε επιδιώκοντας τη δημοσιότητα, κάνουμε το καθήκον μας διατυμπανίζοντας την ευσυνειδησία μας. Και δεν έχουμε ταπείνωση. Ποτέ δεν πρέπει να κάνουμε όλα αυτά, ούτε και να καταφεύγουμε στη δημαγωγία, δηλαδή, στην εξαπάτηση τού άλλου με ταπεινά και δόλια μέσα, παραπλανητικά, για να εισπράξουμε μάταιη δόξα και υλικά κέρδη. Και πρέπει να τους προσέχουμε πλέον αυτούς τους τύπους. Άς πούμε ένα, φτάνει πιά, ως εδώ.

     Όσο διογκώνεται η ανθρώπινη μάζα στον πλανήτη μας, τόσο θα μεγαλώνει και ο κίνδυνος να αφανιστεί η προσωπικότητα τού ανθρώπου, και ένας ή λίγοι να άγουν και να φέρουν τα δισεκατομμύρια των υπολοίπων.

Πώς θα σωθεί το ανθρώπινο πρόσωπο από τον κατακλυσμό τής μάζας; Αν ο σύγχρονος άνθρωπος θελήσει να μορφώσει την προσωπικότητα του.

Η εκκλησία είναι η κιβωτός τής ανθρώπινης προσωπικότητας, διότι ο ποιμένας σάς γνωρίζει με το όνομα σας. Ξέρει ποιός λείπει κάθε φορά διότι γνωρίζει πρόσωπα.    

     Ταξιδιώτες μέσα στο πέλαγος τής ζωής είμαστε. Είναι αδύνατον να μην συναντήσουμε τρικυμίες, θύελλες και καταιγίδες. Είναι αδύνατον να μην μάς χτυπήσουν τα κύματα τού πόνου και τής δοκιμασίας. Και στις στιγμές αυτές θέλουμε κάποιον στον πλευρό μας. Έναν άνθρωπο με στοργή και αγάπη πού θα μάς στηρίξει, θα μάς ενθαρρύνει, θα μάς δροσίσει στις φλογερές στιγμές τής δοκιμασίας μας. Είναι επομένως, δίκαιο και σωστό, την αγάπη πού ζητάμε από τους άλλους για τον εαυτό μας, να τη δείχνουμε και μείς στους συνανθρώπους μας. Με τον τρόπο αυτό, και ο πόνος γίνεται ελαφρότερος, και από την μαζοποίηση έχουμε ξεφύγει, και προσωπικότητα ξεχωριστή έχουμε αφού δεν είμαστε αδιάφοροι και από την παραλυσία φεύγουμε, και εμείς οι χριστιανοί αποδεικνυόμαστε πραγματικοί μαθητές τού αρχηγού τής αγάπης, τού Χριστού.

Ο Χριστός και η εκκλησία Του πλέον, είναι η μόνη ελπίδα να μην χαθεί, να μην παραλύσει, ο ανθρώπινος πολιτισμός. ΑΜΗΝ.

Μοιραστείτε το: