Ο πατήρ Σταύρος Κυριόπουλος με αφετηρία την Κυριακή των Βαΐων και μέχρι την Ανάσταση μας περιγράφει κάθε πρωί το Θείο δράμα στο a-sports.gr με χρώματα και αρώματα, συνδυάζοντας την πιο ωραία ιστορία του κόσμου με τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα
Του π. ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΥΡΙΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Κάτι μεγάλο ετοιμάζουν εδώ. Τριάντα(30) τα αργύρια, τριακόσια (300) τα πρόστιμα. Κάτι συμπτώσεις πού συμβαίνουν. Διενεργείται συνεχής προδοσία και σταύρωση, όχι μόνο του Χριστού αλλά και τού λαού Του. Πού ξανακούστηκε τέτοιο εμπάργκο σε όλα; Πού ξανακούστηκε απαγόρευση κυκλοφορίας μόνο και μόνο να μη πάς στην εκκλησία. Πού ξανακούστηκε να απαγορεύεται να ανάψεις το καντήλι τού αγαπημένου σου. Να κλάψεις πάνω στο μνήμα του δικού σου ανθρώπου. Να κλάψεις για την Σταύρωση και να αγαλλιάσει η καρδιά σου με την Ανάσταση. Να ζήσεις την οδύνη των Παθών και να απολαύσεις την ηδονή τής Ανάστασης. Αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Θα απολαύσουμε την επουράνια χαρά και την βασιλεία Τού Αρχηγού τής πίστης μας. Ότι και να απαγορεύσουν ο Χριστός θα αναστηθεί και πάλι και θα ανασταίνεται συνέχεια στις καρδιές των μετανοημένων. Θα ανασταίνεται κάθε φορά που θα μεταλαμβάνουν το Τίμιο Σώμα και Αίμα Του.
Αλλά άς αφήσω τα επίγεια πικρόχολα τους και άς γυρίσω εκεί πού αναπαύεται η ψυχή μας, διότι…
…Κάτι μεγάλο παρασκευάζεται στην επομένη ανθισμένη στοά.
Τι να κρατήσουμε από δώ! Τα πάντα στάζουν αίμα. Ματωμένα φραγγέλια, ματωμένα αγκάθια, ματωμένος χιτώνας. Σαν να αιμορραγεί όλος ο κόσμος. Όλη η φρίκη τού ματωμένου μαρτυρίου ενός αθώου απλώνεται και πλημμυρίζει τον χρόνο και τον χώρο. Παράνοια! Ποιό το νόημα μίας ανθρωπότητας πού στάζει αίμα; Ποιός φταίει, ποιός δικάζει, ποιός τιμωρεί; Τι θα έχανε η δημιουργία αν εξαφανιζόταν ο άνθρωπος; Τι θα έχανε η πλάση, τα δέντρα, τα ποτάμια, η θάλασσα ο αέρας, τα ζώα, αν απαλλασσόντουσαν από το πιό άγριο θηρίο τους; Ένα κορμί λυγίζει από το βάρος τού Σταυρού. Γυρίζει μάς κοιτάει. Τον βλέπουμε κι αμέσως νιώθουμε όλους τους ανθρώπους αδέλφια μας: «Είναι καλοί οι άνθρωποι», κραυγάζει η καρδιά μας, «εικόνες Θεού, ει και στίγματα φέρουν πταισμάτων! Υπάρχει ελπίδα!»
Στις κόρες των κατακόκκινων ματιών Του λάμπει ένας κόσμος ποτισμένος στην πραότητα, στην προσφορά και στην ισορροπία. Δεν μπορούμε να αντέξουμε το παραπάτημά Του. Κάνουμε να Του δώσουμε ένα χέρι. Μάς προλαβαίνει κάποιος Κυρηναίος. Σκύβουμε να μαζέψουμε ένα καρφί, πού έπεσε απ’ το ζεμπίλι ενός Ρωμαίου. Μία κραυγή σκίζει σε λίγο τον αέρα. Ένα «τετέλεσται». Οι χλευαστές από κάτω ακούν για κάποιον, πού τέλειωσε. Εμείς, σα να ακούμε «όλα αρχίζουν κι όλα γίνονται νέα».
*Στις 9 το πρωί της 18ης Απριλίου 2020 το Μεγάλο Σάββατο.
