Ο πατήρ Σταύρος Κυριόπουλος με αφετηρία την Κυριακή των Βαΐων και μέχρι την Ανάσταση μας περιγράφει κάθε πρωί το Θείο δράμα στο a-sports.gr με χρώματα και αρώματα, συνδυάζοντας την πιο ωραία ιστορία του κόσμου με τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα
Του π. ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΥΡΙΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ
Μπήκαμε στην Πέμπτη μεγάλη ανθισμένη στοά. Μιά ξύλινη σκάλα και στο τέρμα της ένα μεγάλο στρωμένο τραπέζι με λίγα απομεινάρια φαγητού. Κάποιοι έτρωγαν εδώ πρίν από λίγο. Οι θέσεις δεκατρείς. Στη θέση τη μεσαία, κομμάτια από ψωμί και μία μισογεμάτη κανάτα κρασί, κόκκινο σαν αίμα. Φέρνουμε στα χείλη μας λίγη ψίχα ψωμιού βουτηγμένου στο κρασί. Στυλωνόμαστε. Κρατούμε ακόμη ένα νοτισμένο κομμάτι και το τυλίγουμε σ’ ένα φύλλο από την ξεραμένη συκιά, ένα ύψωμα. Λίγο πιό κει, μία λεκάνη με μία πετσέτα. «Θα φώναξαν και κάποιο δούλο» σκεφτόμαστε «για να τους πλύνει τα πόδια». Πού νά ξέραμε, πώς η λεκάνη αυτή έγινε κολυμπήθρα ταπεινοφροσύνης, για όσους θα θέλουν να ακολουθήσουν τα βήματα Εκείνου, πού πριν λίγο έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Κι ας είχε πριν από λίγο μεταβάλει σε φάρμακο αθανασίας το ψωμί και το κρασί, το κόκκινο σαν αίμα!
Κατεβαίνουμε. Λάμπει το φεγγάρι πίσω από τις φυλλωσιές. Ένα παράπονο, μάς σκίζει την καρδιά: «Ζήτησα δύναμη στην προσευχή, ν’ αντέξω τα κρίματα ολόκληρου τού κόσμου, πού σε λίγο θα ματώσουν το κορμί μου και θα βαρύνουν ασήκωτα τους ώμους μου. Και δεν χαλαλίσατε λίγα λεπτά ύπνου, για να προσευχηθείτε μαζί μου;» Τι να τού απαντήσουν οι μαθητές του, τι να τού απαντήσουμε κι εμείς! Πως Τον άφησαμε μόνο Του, γιατί τρυγούσαμε, τις λίγες, τις ασήμαντες ψευτοχαρές μίας ζωής, την ώρα πού ζητούσε συντρόφους για να γλυκάνει τις πληγές τού κόσμου; Μόνος στον κήπο τής Γεθσημανή, μόνος και μπροστά στους άρχοντες και τους σοφούς τού κόσμου τούτου. Πώς να τον υπερασπιστούμε; Καθόμαστε έξω στην αυλή, να κάνουμε λίγη παρέα στον Πέτρο. Μαζί θα φωνάξουμε με αγανάκτηση: «Όχι, δεν τον ξέρουμε. Δεν είμαστε μ’ Αυτόν! Είμαστε δικοί σας. Τα συστήματά σας αναγνωρίζουμε. Με τους δικούς σας κανόνες παίζουμε. Τα οράματά σας μοιραζόμαστε. Μαζί σας ψάχνουμε τους άλλους, τους κακούς, πού πάντα φταίνε για τα δεινά μας. Μαζί σας ελπίζουμε, πώς πάντα κάποιος άλλος, κάποιος καλός θα ’ρθεί για να μάς σώσει. Αυτός εκεί μέσα είναι τρελός. Κάθε στραβό τού κόσμου, κάθε πληγή των ανθρώπων τα κάνει δική Του υπόθεση. Δεν ψάχνει ενόχους. Κάνει την ξένη ευθύνη δική Του. Αν είναι δυνατόν! Εμείς, δικοί Του; Απορούμε και πού το σκεφτήκατε άρχοντες μου». Μέσα στις δάφνες, ένας κόκορας σαλπίζει ξημέρωμα. Μα ποιός άφησε εδώ τον κόκορα; Ο Πέτρος μάς αφήνει και φεύγει, κλαίγοντας πικρά.
* Στις 9 το πρωί της 17ης Απριλίου 2020 η Μεγάλη Παρασκευή
