Ο πατήρ Σταύρος Κυριόπουλος με αφετηρία την Κυριακή των Βαΐων και μέχρι την Ανάσταση μας περιγράφει κάθε πρωί το Θείο δράμα στο a-sports.gr με χρώματα και αρώματα, συνδυάζοντας την πιο ωραία ιστορία του κόσμου με τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα
Του π. ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΥΡΙΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
Ο εγκλεισμός συνεχίζεται. Οι «άρχοντες» είπαν πως αυτή η εβδομάδα είναι η πιο κρίσιμη. Η Μεγαλοβδομάδα. Για ποιόν; Για αυτούς μάλλον. Είμαι σίγουρος πώς δεν μιλούσε σε μάς. Αλλά στον «ανώτατο άρχοντα τους», όλων των αρχόντων της γης. Και σίγουρα δεν είναι ο Θεός. Μία ακόμα επίκληση εκεί που δίνουν λόγο.
Όμως δείτε. Αυτοί έχουν τα σχέδια τους, ο Θεός όμως έχει τα δικά Του. Και ποτέ ο ωξαποδίτης δεν έχει κερδίσει παρά μόνον λίγες μάχες. Πολλές ψυχές αυτές τις μέρες έχουν στραφεί στον Θεό. Ότι κι αν κάνουν για να τον ξεχάσουμε τόσο η ψυχή μας τον αναζητά.
Τώρα μας κλείσανε και τα κοιμητήρια. Να μη πάει η μάνα να ανάψει το καντηλάκι του παιδιού της. Του συζύγου, της συζύγου, του γονιού. Πόση απανθρωπιά. Πόσο αναίσθητοι και άκαρδοι θα γίνουν οι «άρχοντες» ακόμα; Για μία «γρίπη». Ασυνήθιστη έν τάξει. Δουλεύουν όμως για να πάρουν τα εύσημα ότι έχουν λιγότερα θύματα από τους άλλους. Λες και οι άλλοι δεν είναι άνθρωποι.
Αν πράγματι ήθελαν να εξαλειφθεί τελείως ο ϊός άς έδιναν γενική απαγόρευση για δύο εβδομάδες στα πάντα. Αφού μας είχαν προειδοποιήσει να φροντίσουμε για εφόδια. Παρ΄όλα αυτά εμείς συνεχίζουμε έστω κι έτσι την πορεία μας προς το φώς και μπαίνουμε στην…Τετάρτη μεγάλη ανθισμένη στοά. Ωωωω!!! πώς Μοσχοβολάει! Σαν νά έσπασε ένα αλάβαστρο κι έχει χυθεί το μύρο. Το ξέρουμε πως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι πολλά τα μύρα πού ξέρει ο κόσμος να παρασκευάζει. Όμως αυτό εδώ δεν έχει μόνο συστατικά χημικού εργαστηρίου. Μέσα του έχουνε χυθεί στάλες δακρύων μετανοίας. Ακούμε τον μαθητή τον παραστρατημένο να εξανίσταται, πασχίζοντας να το αποτιμήσει. Τι να αποτιμήσει! Ποιός μπορεί να υπολογίσει την αξία των δακρύων μιάς ψυχής πού συντρίβεται! Πώς κοστολογείται η υπομονή, μπροστά στην περιφρόνηση και τα βρώμικα βλέμματα των «καθωσπρέπει» ακροατών τού Δασκάλου, την ώρα πού αυτή, η πόρνη, με το θράσος τής απόγνωσης μυρώνει τα πόδια Του, πού δεν τολμά καλά-καλά να τα αγγίξει; «Μα γίνεται Κύριε να τη δεχτείς; Γίνεται Κύριε να δεχτείς τον καθένα, πού αμαρτία δεν φτιάχτηκε, πού να μην πότισε το κορμί του;»
«Γίνεται», τον ακούμε να μάς διαβεβαιώνει. «Φτάνει, πολύ να αγάπησε». «Ε, όχι Κύριε δε γίνεται!», επιμένουν οι καλεσμένοι. Μαζί τους επιμένουμε και εμείς. Κι ας μη το φωνάζουμε. Ευτυχώς, σημασία καμιά δε μάς δίνει. Κι αφήνει τα μαλλιά της να σκουπίζουν τα πόδια Του. Βουτάμε τα φύλλα των βαγιών και τής συκιάς στο μύρο πού ρέει δίπλα στα πόδια μας, μπάς και κρατήσουμε αυτή την άρρητη ευωδία τής μετανοίας και συνεχίζουμε γεμάτοι απορίες.
* Στις 9 το πρωί της 16ης Απριλίου 2020 η Μεγάλη Πέμπτη
