Ο πατήρ Σταύρος Κυριόπουλος με αφετηρία την Κυριακή των Βαΐων και μέχρι την Ανάσταση μας περιγράφει κάθε πρωί το Θείο δράμα στο a-sports.gr με χρώματα και αρώματα, συνδυάζοντας την πιο ωραία ιστορία του κόσμου με τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα
Tου π. ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΥΡΙΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ
Παρόλο πού μόλις πριν μια ημέρα, οι… έγκριτοι και… έγκυροι δημοσιογράφοι, παντογνώστες και επί παντός επί στητού αναλυτές και ειδικοί, έθεσαν εκτός νόμου την Θεία Λειτουργία και τη Θεία Μετάληψη χωρίς να έχουν γνώση για τι ακριβώς ομιλούν, σπεύσανε να κροτήσουν τας χείρας (παλαμάκια) στην διαδικασία των αυτοφώρων κατά των ιερέων πού τόλμησαν να μεταλάβουν πιστούς, εμείς, θα συνεχίσουμε την πορεία μας στον ολάνθιστο κήπο της Μεγαλοβδομάδας, παράταιροι όντες και με αποδείξεις πιά μετά από αυτό πού συνέβη. Κι έτσι αφού κρατήσαμε στα χέρια μας τα φύλλα της ξεραμένης συκιάς της Δεύτερης Μεγάλης ανθισμένης στοάς, συνεχίζουμε να βαδίζουμε ακολουθώντας τις ακτίνες φωτός της Τρίτης μεγάλης ανθισμένης στοάς.
Στην είσοδο της βλέπουμε ασθμαίνοντας δώδεκα παλικάρια να ρωτούν τον Έναν, πότε θα έρθει το τέλος. Η απάντηση που ακούμε μας αφήνει εμβρόντητους. Η εποχή αυτή θα ομοιάζει με ότι έγινε στον κατακλυσμό. Έτρωγαν, έπιναν, παντρεύονταν και πάντρευαν ως την ημέρα που ο Νώε μπήκε στην κιβωτό. Δεν πίστευαν και δεν κατάλαβαν τίποτα μέχρι που ήρθε το κύμα και τους αφάνισε όλους. Δύο θα βρεθούν στο χωράφι, ο ένας θα χαθεί, δύο θα αλέθουν στον μύλο ο ένας θα χαθεί. Αγρυπνείτε γιατί δεν ξέρετε πότε θα έρθει η ώρα. Αν ο ιδιοκτήτης ήξερε πότε θα έρθει ο κλέφτης, θα ξαγρυπνούσε και δεν θα άφηνε να διαρρήξουν το σπίτι του. Ο ερχομός του Κυρίου θα μοιάζει με ότι έγινε με τις δέκα παρθένες. Απορίες γέμισαν το μυαλό. Τι να ήθελε άραγε να πεί;
Καθώς συνεχίζουμε να διασχίζουμε την Τρίτη Μεγάλη στοά, μάς φτάνει μία παρέα από δέκα κορίτσια. Πρόκειται για τις δέκα παρθένες που αναμένουν τον νυμφίο. Κρατούν λυχνάρια και μιλάνε για ένα γάμο. Μία απ’ αυτές, μάς βλέπει και βιαστικά μάς δίνει ένα λυχνάρι. Είναι μισοάδειο, μα πρός το παρόν φωτίζει καλά. Τα κορίτσια φαίνονται ανυπόμονα. Μάς προσπερνούν γελώντας. Ανησυχούμε για το λυχνάρι μας. Δε θα μάς φτάσει το λάδι. Είναι μακρύς ο δρόμος και θα ξεμείνουμε από φως. Χρειαζόμαστε λάδι. Επειγόντως! Λάδι πίστης πιό στέρεης, λάδι αγάπης πιο πρακτικής, λάδι προσευχής πιο συνεπούς και πιό επίμονης απ’ ό,τι μέχρι τώρα. Γρήγορα! Τώρα! Δεν ξέρω πότε θα χρειαστεί. Καθώς σκεφτόμαστε αυτά, πέντε από τις κοπέλες γυρίζουν βιαστικά, με τα λυχνάρια τους σβηστά. Είναι οι πέντε ανόητες (μωρές) που πήγαν στον γάμο χωρίς τα βασικά. Σε λίγο τις βλέπουμε να επιστρέφουν τρέχοντας και να στρίβουν σε μια γωνία. Ακούμε τις φωνές τους: «Ανοίξτε, είμαστε κι εμείς εδώ». Χτυπάνε κάποια πόρτα, αλλά δε μάς φαίνεται να την ανοίγουν. Κρατούμε σφιχτά το λυχνάρι μας. Θεέ μου, μη μάς αφήσεις να στερέψουμε! Βοήθησε μας να διπλασιάσουμε τα τάλαντα πού μας εμπιστεύθηκες. Μη μας αφήσεις στο σκότος διότι εκεί έχει δάκρυα και τρίζουν όλοι τα δόντια τους από φόβο. Όταν έρθεις μετά δόξης πολλής μετά των αγγέλων σου, στήσε μας εκ δεξιών σου. Και τους ασθενείς φροντίσαμε και τους φυλακισμένους επισκεφθήκαμε και τους πεινασμένους χορτάσαμε και τους γυμνούς ντύσαμε. Φεύγεις; Πού πάς; Ποιος θα σε συλλάβει, φυλακίσει, φονεύσει; Γιατί μας αφήνεις με απορίες; Τι δεν κατανοήσαμε;
*Στις 9 το πρωί της 15ης Απριλίου 2020 η Μεγάλη Τετάρτη
