Ο πατήρ Σταύρος Κυριόπουλος με αφετηρία την Κυριακή των Βαΐων και μέχρι την Ανάσταση θα μας περιγράφει κάθε πρωί το Θείο δράμα στο a-sports.gr με χρώματα και αρώματα, συνδυάζοντας την πιο ωραία ιστορία του κόσμου με τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα
Του π. ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΥΡΙΟΠΟΥΛΟΥ
Στον ολάνθιστο κήπο της Μεγαλοβδόμαδας, ας ανοίξουμε με δισταγμό το πορτάκι τού ξύλινου φράχτη και ας κάνουμε δύο τρία δειλά βήματα. Από πίσω μας βοές. Πολέμων ακοές. Παρανοϊκοί εκτελεστές. Δραπέτες. Καταρρεύσεις. Ένοχοι πού ψάχνουν ενόχους. Εικόνες χωρίς νόημα. Ηλιακά συστήματα χωρίς ήλιο. Και έν μέσω αυτών η «πανδημία του Κορωναϊού». Κι εμείς στα σπίτια μας. Εγκλωβισμένοι για πρώτη φορά. Χωρίς εκκλησία, χωρίς καμπάνες. Όχι όμως και χωρίς προσευχή. Μπορούμε να αναστήσουμε μυστικά τον Χριστό μέσα μας. Και εκεί πού ο εξαποδίτης χαίρεται πώς δεν θα ακουστεί το Χριστός Ανέστη στις χιλιάδες εκκλησιές ας μείνει με τη χαρά. Γιατί θα ακουστεί σε εκατομμύρια σπίτια. Σκοπός του κειμένου αυτού είναι να σας βοηθήσει δείχνοντας τον τρόπο.
Αν κοιτάξουμε, λοιπόν, τον κήπο μοιάζουμε παράταιροι. Χωρίς γοερές υπερβολές, αν κοιτάξουμε κατάματα τα γεγονότα θα καταλήξουμε νηφάλια στο: «Ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω». Πιστεύουμε όμως στη δύναμη τού κήπου πού κρατιέται αμόλυντος. Μα και σε μία ακόμη δύναμή του πιστεύουμε: Αυτή πού λαμπραίνει τα στιγματισμένα και θαμπά. Και ζητούμε: «Λάμπρυνόν μου την στολήν τής ψυχής».
Ο κήπος αυτός έχει μονοπάτια μικρά ανάμεσα στα παρτέρια. Στοές από μπουκαμβίλιες και γιασεμιά, λιγάκι σκοτεινές, όπου ο ήλιος δε βρίσκει εύκολα δρόμο. Σιωπή! Πίσω μας, το φως των προβολέων μάς γνέφει να μην μπλέξουμε. «Δύσκολοι οι καιροί» μάς θυμίζει. «Άλλες μελαγχολίες και περισυλλογές δεν αντέχουν. Μείνετε εδώ να ξεχαστείτε λιγάκι». Οι οθόνες της τηλεόρασης ολόφωτες, μάς προσκαλούν στη διάσπαση πού χαρίζουν τα τρέχοντα. Να θυμηθούμε όμως πώς, ποτέ η ενημέρωση δε μάς έδωσε ούτε μια στάλα χαράς. Κι όσο κι αν συσσωρεύονταν οι ειδήσεις, ποτέ κάτι δεν άλλαξε για το καλύτερο. Και κάθε μέρα, άλλα κρούσματα, άλλοι θάνατοι.
Μία απόφαση είναι. Ας περπατήσουμε στις σκιερές στοές, γιατί, παρ’ όλη τη μελαγχολία πού σκορπάνε, σκορπάνε και αρώματα, σκορπάνε και αγκαλιά. Ας νιώσουμε το μισόφωτό τους για χάδι, και στο κορμί και στη ψυχή μας. Μα και για κάτι άλλο ας τις περπατήσουμε. Για ένα φως, ένα άλλο φως, πού τρεμοπαίζει εκεί, στην τελευταία στροφή τού κήπου. Φως, πού λες, αν το αρνηθώ, θα έχω χάσει ευκαιρία… και δρόμο… και ανάπαυση. Ήδη κάναμε σήμερα το πρώτο βήμα. Αποφασίσαμε να ζητήσουμε αυτό το φως. Και βρεθήκαμε λίγο κοντά του. Βάλαμε «Ευλογημένη» και κάναμε το πρώτο βήμα.
Κάτω, το μονοπάτι στρωμένο βάγια. Βάγια της Κυριακής, πού θυμάται μία είσοδο. Κρατούμε τον θρίαμβο, κρατούμε και την ειρωνεία αυτής της εισόδου. Ο Βασιλιάς, ο Μεσσίας, ο Λυτρωτής καθισμένος πάνω στο ταπεινότερο των τετραπόδων. Αμήχανοι οι επικοινωνιολόγοι τον κοιτούν. Δεν τον αναλαμβάνουν. Οι πράξεις Του είναι αντιεπικοινωνιακές. Εκείνοι ετοιμάζουν ηγέτες λαμπερούς. Κοιτάμε και το βλέμμα Του, την ώρα πού ο όχλος κραυγάζει «ωσαννά». Ακούμε τη σκέψη Του: «Δεν ξέρουν τι ζητάνε». Θα το ξαναπεί σε λίγες μέρες, καρφωμένος στον Σταυρό. Κρατούμε αυτό το βλέμμα Του, το αποφασισμένο και θλιμμένο. Κρατούμε και τις κραυγές τού θριάμβου να μάς θυμίζουν τον πικρό, τον πρόσκαιρο, τον φευγαλέο έπαινο των ανθρώπων. Κλείνουμε στη χούφτα μας δυο-τρία βάγια και συνεχίζουμε…
*Στις 9 το πρωί της 13ης Απριλίου 2020 η Μεγάλη Δευτέρα…
