Το a-sports.gr βρέθηκε στο Gagarin σ' ένα υπέροχο Live για μία από τις κορυφαίες βρετανικές μπάντες της τελευταίας δεκαετίας
Είναι Σάββατο… Κλείνω το λάπτοπ και ετοιμάζομαι για διπλή έξοδο.
Για να είμαι απόλυτα ακριβής, αμέσως μετά τη δουλειά στο a-sports.gr ακολουθεί συνάντηση με φίλους σε γειτονικό ταβερνάκι. Κουβέντα, χαβαλές και θέαση του «El Clásico» ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης.
Λίγο πριν το τελικό σφύριγμα αποκρίνομαι στην παρέα μου… «Θα έρθετε στη συναυλία των White Lies;». Ουδείς εξ αυτών ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου. Βλέπετε, είχαν τις δικές τους υποχρεώσεις. Δεν πειράζει, συμβαίνουν αυτά.
Προς στιγμήν αναρωτήθηκα… «Τι θα κάνω;», η απάντηση ήρθε αυτόματα. «Θα πας μόνος σου», είπα με αποφασιστικότητα στον εαυτό μου! Εντάξει, να πάει για καφέ κάποιος μόνος του φαίνεται «κάπως» στους περισσότερους. Αλήθεια, δεν είναι υπερβολικό να συμβαίνει αυτό σε συναυλία; Ειλικρινά, δε μ’ ενδιέφερε.
Επομένως, πήγα μόνος μου και να σας πω κάτι; Πέρασα υπέροχα! Ο καιρός έχει στήσει ένα χειμερινό σκηνικό σε παγωμένο φόντο. Και πράγματι συμβάδιζε απόλυτα με τα μουσικά αραβουργήματα των White Lies!
Οι Λονδρέζοι εξακολουθούν να προσδίδουν ενδιαφέρον σε μία μουσική εποχή, όπου πασχίζεις για ν’ απολαύσεις οτιδήποτε το αξιόλογο ακούγοντας διαρκώς pop σαβούρες τύπου Rihanna, Pitbull, Lady Gaga κτλ... Ας μην επεκταθώ περαιτέρω, διότι εκνευρίζομαι!
Εξάλλου, τα αστέρια λάμπουν ΠΑΝΤΑ στο σκοτάδι! Δυσκολεύομαι να κατατάξω τους White Lies σε κάποιο μουσικό… ρεύμα. Οι επιρροές τους; Πολλές, διάφορες και οπωσδήποτε εναλλακτικές.
Κάποιοι τους θεωρούν συνεχιστές του New Wave που μεσουρανούσε στο δεύτερο μισό των 70’s και κυρίως στα 80’s. Προσωπικά, άκουσα ένα υπέροχο «μωσαϊκό» από τις κορυφαίες μπάντες – καλλιτέχνες εκείνης της εποχής. Από τους Joy Division στους Tears for Fears και από τον Gary Numan στον David Bowie και τους Kraftwerk. Δεν ανέφερα το σημαντικότερο!
Όλα τα παραπάνω συνδυάζονται αρμονικά με τους White Lies να προσδίδουν αυθεντικότητα –αναμφίβολα- την προσωπική τους οπτική φέρνοντας ήχους του χθες στο σήμερα και φυσικά στις επόμενες μουσικές γενιές. Όχι, φίλε αναγνώστη! Μην κάνεις το λάθος να τους συγκρίνεις με άλλες μπάντες της εποχής μας. Όχι γιατί είναι καλύτεροι ή χειρότεροι. Είναι απλώς, ξεχωριστοί!
Οι «ενωτικοί» White Lies και το Live στο «Gagarin»
Το περασμένο Σάββατο φιλοξενήθηκαν στο «Gagarin» σ’ ένα παγωμένο σαββατόβραδο. Αφού πρώτα πέρασα το ξενέρωτο εισιτήριο – απόδειξη από το μηχάνημα (αλήθεια που πήγαν τα κλασσικά εισιτήρια;) μπήκα στο clubκαι βρήκα τη γωνιά μου, αριστερά στη σκάλα που οδηγούσε στον εξώστη.
Μη ρωτήσετε για το supportact, δεν τους πρόλαβα. Ντροπή μου, γνωρίζω! Αμέσως διαπίστωσα πόσο ετερόκλητο κοινό υπήρχε στον χώρο και σίγουρα είχε ενδιαφέρον. Μπορούσες να συναντήσεις fansλογής-λογής από «σκληροπυρηνικούς» οπαδούς πανκ καλλιτεχνών (Ramones, Iggy Pop) μέχρι τέτοιους στην ηλεκτρονική μουσική ακόμη και την πάλαι ποτέ goth (Cure, Depeche Mode).
Σημειώνεται ότι οι White Lies είχαν υπογράψει συμβόλαιο με τη «Fiction Records» μετά τον Φεβρουάριο του 2008 –ήτοι- στην παρθενική τους εμφάνιση με το συγκεκριμένο όνομα σε μία εταιρεία που αποτελούσε… σπίτι των «Cure» επί δύο δεκαετίες. Eπιπρόσθετα, δεν έχουν αποθεωθεί τυχαία σε τεράστια φεστιβάλ παγκοσμίως όπως το «Glastonbury» δίπλα σε ονόματα κολοσσιαίων διαστάσεων και συγκαταλέγονται σε μία γενιά που συμπεριελάμβανε τους Killers, Editors, Interpol.
Η ώρα είχε φτάσει. Στις 22:21 ξεκινούν με το «Take it out on me» από τον δίσκο «Friends» που κυκλοφόρησε πρόσφατα και κινείται σε πιο pop μονοπάτια.
Σ’ αυτό το σημείο να υπενθυμίσω πως ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα ως headliners και 3η συνολικά μετά το 2009 και το 2014. Για εμένα πάντως ήταν η δεύτερη φορά. Το «Τhere goes our love again», ακούστηκε αμέσως μετά σ’ ένα κομμάτι ατελείωτα βαθύ μουσικά με πανέξυπνους κιθαρισμούς και μελαγχολικές μελωδίες από τα synthesizer που μεταχειρίζονται με οξυδέρκεια. Έκτοτε, ακούστηκαν διάφοροι… ύμνοι της μπάντας, όπωςείναιτα «Το Lose my life», «Getting Even», «Farewell to the Fairground», «Death», «Unfinished Business». Παράλληλα, υπήρξε και προώθηση του νέου δίσκου με τα αντίστοιχα τραγούδια που θ’ αποκτήσουν μεγαλύτερη απήχηση.
Στεκόμουν στο βάθος του κλαμπ. Για να πω την αλήθεια αισθάνθηκα διάφορα. Το αδιανόητο είναι πως ένιωθα τα πάντα, ταυτόχρονα! Ομολογώ πως δε μου συμβαίνει συχνά! Ήθελα να χορέψω, να χτυπηθώ και να τραγουδήσω μαζί νιώθοντας χαρούμενος και λυπημένος μαζί. Σίγουρα, ξέδωσα! Επίσης, έκανα όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω. Και νιώθω υπερήφανος γι’ αυτό!
Στους White Lies συναντά κανείς στίχους που αποδίδουν με πλήρη πιστότητα τη σύγχρονη εποχή και τις αγωνίες νέων ανθρώπων, όπως ο υποφαινόμενος –ετών 32- και διακρίνονται σε αρκετά hits που αξίζει τον κόπο ν’ αναζητήσετε παντού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα δεν είναι άλλο από το «Big TV», όπως τιτλοφορείται το αμέσως προηγούμενο άλμπουμ με το single που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2013 σ’ ένα κομμάτι που ερωτεύτηκα με την πρώτη ακρόαση!
And you can get me work?
But I can't work for free
I've got a room downtown
With a bed and a big TV
If you can raise a star
From garbage on the street
Then you can make a modern life
For a modern girl to lead
Το «Big TV» ήταν το πρώτο κομμάτι από το Encore που επεφύλασσαν στο φινάλε. Το καινούριο «Come on» αντιστάθμισε το βαθύ αίσθημα απόγνωσης και το αντικατέστησε με περισσότερη αισιοδοξία. Και η βραδιά μου έφτασε στο τέλος με το «Βigger than us», από τον δεύτερο δίσκο, ονόματι «Ritual» σε ένα βαρύ και ασήκωτο krautrock – post punk τραγούδι.
Το μπάσο του Charles Cave ανέλαβε ρόλο ως Lead όργανο μαζί με τα βαριά σχεδόν… βιομηχανικά πλήκτρα, ενώ η δυναμική ρυθμική κιθάρα του Harry McVeigh και τα άκρως ενδιαφέροντα ντραμς του Jack Lawrence-Brown έκαναν τα υπόλοιπα. Η βραδιά ολοκληρώθηκε επιτυχώς μετά από 80 λεπτά και ελπίζω να αισθάνθηκαν εξίσου υπέροχα και οι Θεσσαλονικείς που επισκέφθηκαν ένα βράδυ αργότερα.
Σας παραθέτω τη setlist με τα τραγούδια των WhiteLies:
Encore:
Bigger Than Us
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΤΣΙΜΑΡΗΣ
