«Θέλω να ζήσω»

Του π. ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΥΡΙΟΠΟΥΛΟΥ

«Να σας ζήσει, να είναι γερό και τυχερό», εύχονταν όλοι στους γονείς μου όταν γεννήθηκα. «Να ζήσεις μικρούλι», άκουγα πάνω από την κούνια μου κι ας μην καταλάβαινα τότε τι έλεγαν. Αυτή η λέξη τυπώθηκε στο υποσυνείδητο μου, κύλησε στο αίμα μου, πλημμύρισε το μυαλό μου!

Και μεγάλωνα, ένοιωθα, καταλάβαινα, είχα μνήμες, άνοιγα τα φτερά μου να ανακαλύψω τον κόσμο, να θέλω να ζήσω. «Είσαι μικρός ακόμη», μου έλεγαν οι μεγάλοι. Ξέρουν αυτοί, σκεφτόμουν

Κι έγινα έφηβος, και είπα τώρα είναι η ώρα. Θα ζήσω. «Όχι ακόμη, έχεις σχολειό», έλεγαν όλοι. Θα περιμένω.

Και τελείωσα επιτέλους το σχολείο. «Μην βιάζεσαι, η σχόλη σου, το πτυχίο», είπε ο μπαμπάς. Κι εγώ καλό παιδί, και τον άκουγα.

Πήρα και το πτυχίο, τώρα θα ζήσω, έτοιμος. «Έχεις να υπηρετήσεις και την θητεία σου», σου είπε η πατρίδα. Και υπηρέτησα με τιμή.

Τέλειωσα, τώρα είμαι ελεύθερος να βγω και να ζήσω. «Πώς; Πρέπει να βρεις μια δουλειά». Και την βρήκα, έστω κι αν δεν ήταν αυτή που πάντα ήθελα.

Και χτυπούσα κάρτα, ωράριο και υπερωρίες. Θέλω να ζήσω, φώναξα πάλι. «Πρέπει να κάνεις οικογένεια», είπε η μαμά. Έτσι πρέπει, σκέφτηκες.

Βρήκα λοιπόν και την σύντροφο, έκανα παιδιά και οι υποχρεώσεις μεγάλωσαν, ενοίκια, δάνεια, γιατροί, σούπερ μάρκετ κι όταν μπήκα σε σειρά είπα με θράσος, «ΤΩΡΑ ΘΑ ΖΗΣΩ!».

Μα ήρθε πτώχευση, μνημόνιο, ύστερα κι άλλο, μετά κι ένα τρίτο, και τελικά κι ένα τέταρτο, φόροι, χαράτσια, γύρω χαλάσματα, άνθρωποι ράκκοι, όνειρα στην κατάψυξη και θέλω φιμωμένα και οι αυτοκτονίες αμέτρητες. Διαζύγια, οικογένειες σε κρίση, αισθήματα φρεναρισμένα. Μα σαν σωστός μαχητής, κι εδώ το θηρίο τα κατάφερα! Είχα βρει να κάνω κι ότι αγαπώ τώρα κι επιτέλους θα ζήσω, κι αυτή την φορά ήμουν βέβαιος.

«ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ», ήρθε ο αόρατος εχθρός και πάλι στο περίμενε… Κι η θηλιά στο λαιμό σφιχτή, και η διψά για ζωή ανυπόφορη, και η φωνή μέσα μου να ουρλιάζει πια, «ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!».

Κι ούτε λίγο ούτε πολύ ως τώρα, δεν έπιασε η ευχή που άκουγα από μωρό, μόνο κάτι στιγμές και κάτι αυταπάτες . Δεν κατάφερα ποτέ ότι ονειρεύτηκα, ταξίδια που λαχτάρισα, τα μέρη που επιθύμησα, τρέλες που φαντάστηκα. Κι εκείνο το «θέλω να ζήσω», όλο να απομακρύνεται από το οπτικό πεδίο, κι όλο να θαμπώνει, κι όλο η ζωή να μοιάζει με επιβίωση…

Πείτε μου τώρα την αλήθεια… εσείς σοβαρά πιστεύετε ακόμη, πως σας έχει μείνει χρόνος αρκετός να βγείτε και να ζήσετε;

Αν ναι, τότε όταν ξυπνήσετε θα είστε δούλοι. Και πώς να μην είμαστε; Ακόμα και η μόνη μας ελπίδα για ζωή, η Εκκλησία δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται, ευθείς επιθέσεις στην καρδιά, στην ίδια την αδιάκοπη τέλεση της Θείας Λατρείας.

Πρώτος στόχος η διακοπή παροχής της Θείας Κοινωνίας προς τους χριστιανούς. Επετεύχθη.

Ο δεύτερος στόχος ήταν να απαγορευτεί ο εκκλησιασμός. Επετεύχθη.

Ο τρίτος στόχος ήταν να φιμωθούν τα στόματα των Αρχιερέων και ιερέων. Επετεύχθη.

Να σιγήσουν οι καμπάνες και τα μεγάφωνα και να μην ακούγονται κατά τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, ίσως επειδή κάποιοι «ενοχλούνται» ή μάλλον διότι ο ιός μεταδίδεται και με… τον ήχο. Επετεύχθη και μάλιστα με απόλυτη συναίνεση της ηγεσίας της Εκκλησίας.

Πέμπτος στόχος… ποιος άλλος; Μα φυσικά το Άγιο Φως. Όπως γίνεται κάθε χρόνο, έτσι και φέτος ρίχνονται τόνοι λάσπης, άφθονη έρεε η βλακώδης προπαγάνδα, σωρεία ειρωνικών δημοσιευμάτων με κοινωνικό ρατσισμό και ασφαλώς… άρνηση από το κράτος, της μεταφοράς του Αγίου Φωτός στα σπίτια των χριστιανών.

Γιατί είναι «αυτονόητο», πως ο άνθρωπος που θα έφερνε το Άγιο Φως στην πόρτα θα ήταν σίγουρα φορέας του κορωνοϊού, ενώ αυτός που φέρνει το πακέτο delivery πίτα γύρο χοιρινό χαίρει άκρας υγείας.

Ο Χριστός όμως Ανέστη. Και θα ζήσουμε επί τέλους ελεύθερα την ζωή πού έπρεπε από την αρχή τής ζωής μας να ονειρευόμασταν.

Χριστός Ανέστη!