Ο κύκλος των χαμένων μεταγραφών στον Πειραιά

Αγωνιστική κρίση περνά ο Ολυμπιακός, ο οποίος τον τελευταίο μήνα δεν έχει καταφέρει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων σε κανένα από τα μεγάλα ματς που έδωσε. Μόνο με τον ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος, αλλά και εκεί δεν έκανε κάτι το ιδιαίτερο. Με την ΑΕΚ έβγαλε αδυναμίες, από τον Παναθηναϊκό ηττήθηκε, ενώ σε δύο αγώνες δεν μπόρεσε να νικήσει την Ντινεπρ. Όλα αυτά η ίδια ομάδα που πριν από λίγους μήνες είχε λυγίσει τις Ατλέτικο Μαδρίτης και Γιουβέντους.

Ωστόσο, το πρόβλημα στον Ολυμπιακό είναι πολύ πιο βαθύ. Η σεζόν τελικά μπορεί να τον βρει να κατακτά το νταμπλ, όμως ακόμη κι έτσι οι τίτλοι απλώς θα χρυσώσουν το χάπι. Τα προβλήματα για τους Πειραιώτες είναι πολλά και η εικόνα τους παρατεταμένα κακή. Λόγω έλλειψης ανταγωνισμού θα προσθέσουν πιθανότατα και αυτό το πρωτάθλημα στη συλλογή τους, έχοντας βγάλει πάντως πολύ κακή εικόνα σε αρκετά ματς.

Πού οφείλεται αυτό; Αρχικά αυτό που αποδείχτηκε περίτρανα είναι πως κακώς έπεσαν τα πάντα στον Μίτσελ. Φυσικά και ο Ισπανός ήταν μέρος του προβλήματος, αλλά μικρό συγκριτικά με όλα τα υπόλοιπα. Έκανε και εκείνος λάθη. Έπαιζε στην Ελλάδα με την άμυνα πολύ ψηλά, έβαλε παίκτες στο περιθώριο, ήρθε με κάποιους σε σύγκρουση και σε κάθε παιχνίδι του ελληνικού πρωταθλήματος έβλεπες έναν Ολυμπιακό να μπορεί ανά πάσα στιγμή να δεχτεί αντεπίθεση από τον αντίπαλο.

Μεγαλύτερη απόδειξη για το μικρό μερίδιο ευθύνης του Μίτσελ δεν είναι άλλη από την εικόνα του Ολυμπιακού στη συνέχεια. Με την έλευση του Βίτορ Περέιρα υπήρξε μια βελτίωση στην αρχή, όπως συνήθως γίνεται κάθε φορά που υπάρχει αλλαγή προπονητή. Ωστόσο, τα προβλήματα βγήκαν και πάλι στην επιφάνεια και δικαίωσαν τον Μίτσελ σε μεγάλο βαθμό για κάποιες επιλογές του, όπως τον παραγκωνισμό του Αφελάι ή την έλλειψη εμπιστοσύνης σε Ντουρμάζ και Ντοσεβί.

Έτσι γίνεται εύκολα κατανοητό πως το μεγάλο πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι το υλικό που έχει. Με αυτή την αφορμή το a-sports.gr ανοίγει το... μαύρο κουτί των «ερυθρόλευκων» και στέκεται στο κακό καλοκαίρι και τον καταστροφικό Ιανουάριο που είχαν οι Κριστιάν Καρεμπέ και Πιέρ Ισά, οι δύο άνθρωποι που επί της ουσίας πήραν πάνω τους τις περισσότερες μεταγραφές.

Οι πωλήσεις και οι μέτριοι αντικαταστάτες

Τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός έχει δικτυωθεί με διάφορους μάνατζερ, με αποτέλεσμα να μπορεί να κάνει πολύ συμφέρουσες για εκείνον πωλήσεις. Στη σημερινή εποχή με την οικονομική κρίση και τα πενιχρά έσοδα που υπάρχουν στη Σούπερ Λίγκα, είναι πολύ σημαντικό να καταφέρνεις κάθε χρόνο να βάζεις στα ταμεία σου χρήματα για να είσαι ανταγωνιστικός σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Ωστόσο, Πόρτο δεν μπορείς να γίνεις από τη μια στιγμή στην άλλη και κυρίως χωρίς να έχεις πλάνο. Δεν είναι εύκολο να αντικαθιστάς κάθε χρονιά τους καλούς σου παίκτες με ισάξιους και αυτό αποτυπώθηκε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τη φετινή μεταγραφική περίοδο στον Ολυμπιακό.

Σε προτάσεις όπως αυτές των Κώστα Μανωλά και Ανδρέα Σάμαρη δεν μπορείς να πεις όχι. Βρισκόμαστε, άλλωστε, και στην εποχή που οι ίδιοι οι παίκτες πιέζουν από την πλευρά τους για να φύγουν για το εξωτερικό, κάτι που έγινε και με την περίπτωση του Χοσέ Χολέμπας. Ωστόσο, εκτός αυτών έφυγαν και άλλοι, όπως ο Αβραάμ Παπαδόπουλος και ο Τζόελ Κάμπελ, του οποίου ο δανεισμός τελείωσε. Είναι δύσκολο να φτιάχνεις ομάδα από το μηδέν και αυτό κλήθηκε να κάνει ο φετινός Ολυμπιακός αποτυγχάνοντας παταγωδώς.

Δεν κατάφερε να κρατήσει τον Κάμπελ, κάτι που εξαρχής ήταν πάρα πολύ δύσκολο λόγω και του Μουντιάλ που έκανε ο παίκτης, και ξαφνικά βρέθηκε να χρειάζεται μεταγραφές που θα κάνουν τη διαφορά και όχι συμπληρωματικούς σε πολλές θέσεις. Ο Παϊτίμ Κασάμι και ο Αρτούρ Μαζουακού ήταν ίσως οι μόνοι παίκτες που αποκτήθηκαν και ήταν καλύτεροι από αυτούς που υπήρχαν την προηγούμενη σεζόν, δηλαδή τους Σάμαρη και Χολέμπας. Οι υπόλοιπες επιλογές, όμως, δεν ήταν ανάλογες.

Κώστας Φορτούνης και Τάσος Αυλωνίτης είναι παίκτες που θα βοηθήσουν σε βάθος χρόνου, αλλά δεν μπορούν άμεσα να σηκώσουν το βάρος της φανέλας, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες που θα αποκτούσε ο Ολυμπιακός από τη Σούπερ Λίγκα. Άπαντες περίμεναν να βγάλουν οι ξένοι τα κάστανα από τη φωτιά. Ποιοι ήταν, όμως, αυτοί; Αλμπέρτο Μποτία και Ερίκ Αμπιντάλ συνέθεσαν ένα από τα χειρότερα δίδυμα στόπερ που έχουμε δει στον Πειραιά τα τελευταία χρόνια. Τζίμι Ντουρμάζ και Ματιέ Ντοσεβί είναι εξτρέμ χωρίς ντρίμπλα, φαντασία και γκολ, ενώ ο Γκέβοργκ Γκαζαριάν δεν έκανε για το συγκεκριμένο επίπεδο. Επομένως, η ομάδα έμεινε και χωρίς εξτρέμ, καθώς ούτε το στοίχημα του Ιμπραΐμ Αφελάι έπιασε, με τον Ολλανδό να έχει μόνο κάτι αναλαμπές.

Ο Ομάρ Ελαμπντελαουί έδειξε ότι με τα θετικά του και τα αρνητικά του μπορεί να βοηθήσει, όπως και ο Λούκα Μιλιβόγεβιτς. Ωστόσο, για μια ομάδα που δεν είχε αμυντική ισορροπία, με κακό κεντρικό αμυντικό δίδυμο και άκρως επιθετικούς μπακ, τα πράγματα θα ήταν δεδομένα δύσκολα. Θα έπρεπε να πετυχαίνει πολλά γκολ. Πώς θα μπορούσε, όμως, να γίνει κάτι τέτοιο από τη στιγμή που ο Κώστας Μήτρογλου, η επιστροφή του οποίου σήκωσε μεγάλη συζήτηση, για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν πολύ μακριά από τον καλό του εαυτό; Και το χειρότερο για τους «ερυθρόλευκους» είναι ότι ο 26χρονος έπαιζε αναγκαστικά, δεδομένου ότι ο Χόρχε Μπενίτεζ δεν έδειχνε να μπορεί να προσφέρει περισσότερα.

Γίνεται, λοιπόν, σαφές πως τα πάντα άρχισαν από τα λάθη του καλοκαιριού, όταν επί της ουσίας οι μεταγραφές που βγήκαν ήταν ελάχιστες. Ο Μίτσελ έπαιζε με δεμένα χέρια γνωρίζοντας ότι δεν έχει εξτρέμ, επιθετικό κλάσης και στόπερ για να στηριχθεί. Το αποτέλεσμα ήταν ο Ολυμπιακός να αναπτύσσεται μονοδιάστατα, τα μπακ να ανεβαίνουν ανεξέλεγκτα και τα πάντα να περνούν από τα πόδια του Ντομίνγκεζ.

Πέταξαν στα σκουπίδια τη δυνατότητα βελτίωσης

Κάπως έτσι φτάσαμε στον Ιανουάριο, όταν πάρθηκε η απόφαση για αλλαγή προπονητή. Ο Πορτογάλος έκανε κάποιες μικροαλλαγές, προσπάθησε να ενεργοποιήσει περισσότερους παίκτες, αλλά στα μεγάλα ματς φάνηκε πως κάποιοι δεν είναι για το συγκεκριμένο επίπεδο.

Παράλληλα, όμως, πήρε υποσχέσεις πως θα γίνονταν και μεταγραφές. Οι αδυναμίες του Ολυμπιακού φώναζαν. Όλοι έκαναν λόγο για την ξεκάθαρη ανάγκη απόκτησης στόπερ μετά και τη φυγή του Αμπιντάλ, ενώ τόνιζαν πως πρέπει να γίνει μία προσθήκη στο χώρο του κέντρου και άλλη μία στα πλάγια. Αυτό ήταν και το πλάνο της ομάδας, σύμφωνα με όσα έβγαιναν προς τα έξω.

Τι έγινε τελικά; Ο στόπερ ήρθε την τελευταία στιγμή και τα πρώτα του δείγματα είναι θλιβερά. Ο λόγος για τον Σαντάνα, ο οποίος έως τώρα κάνει τους οπαδούς του Ολυμπιακού να νοσταλγούν τον... Μποτία. Όσο για τον Φράνκο Χάρα, είναι σαν να μην έγινε ποτέ η μεταγραφή του. Το αποτέλεσμα ήταν ο αποκλεισμός από την Ευρώπη, το γεγονός πως οι Πειραιώτες έβαλαν ξανά τον Παναθηναϊκό στο κόλπο του πρωταθλήματος (κάτι που ακυρώθηκε με την αφαίρεση βαθμών), ενώ θα παίξουν πρόωρο τελικό στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ για το Κύπελλο.

Η λανθασμένη νοοτροπία και οι απαραίτητες διορθώσεις

Κάπως έτσι είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο Ολυμπιακός παρουσιάζει τη φετινή εικόνα. Το πρόβλημα είναι κυρίως ποιοτικό, αλλά έχει να κάνει και με τη χημεία μεταξύ των παικτών. Τα κομμάτια είναι από διαφορετικά παζλ και δεν μπορούν να κολλήσουν μεταξύ τους. Μια κακή χρονιά, πάντως, όλοι μπορούν να έχουν και αυτή διορθώνεται με τις κατάλληλες κινήσεις.

Το δύσκολο θα είναι να αλλάξει η νοοτροπία που μπήκε στο σύλλογο. Παίκτες όπως ο Μαζουακού γνωρίζουν ότι με μια καλή χρονιά θα πουληθούν. Δεν πρόκειται να ματώσουν για τη φανέλα ούτε να δεθούν με το σύλλογο. Κανείς δεν τους κατηγορεί, αυτό εισπράττουν κι έτσι κάνουν και εκείνοι. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που θα πρέπει να κερδίσει ο Ολυμπιακός, καθώς, κατά τα άλλα, είναι σαφές πως για τη φετινή σεζόν υπαίτιοι κατά κύριο λόγο είναι εκείνοι που έκαναν τις μεταγραφές. Και τα πρόσωπα έρχονται και φεύγουν, η νοοτροπία όμως είναι κάτι που αλλάζει πιο δύσκολα...