Εditorial
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Από πιτσιρικάς μού άρεσαν οι εκλογές… Μπόμπιρας στις αρχές του ’80 θεωρούσα μέσα στο μυαλό μου την όλη διαδικασία ιδιαίτερη και άκρως ενδιαφέρουσα. Ήταν μια τελετουργία!
Θυμάμαι πως πάντα εκείνη την ημέρα «κατασκηνώναμε» οικογενειακώς από το πρωί στο πατρικό του πατέρα μου στον Υμηττό. Ο παππούς (πολιτικός μέντοράς μου, αν και του βγήκα πιο αριστερά), η γιαγιά, οι γονείς μου, οι θείοι και τα ξαδέλφια μου.
Το ραντεβού ήταν στο σπίτι με τον παππού να δίνει το στίγμα και τις γενικές κατευθύνσεις, αν και δεν υπήρχαν… διαρροές, μετά άπαντες κατευθύνονταν στα σχολεία για την ψήφο (όσο με έπαιρνε ηλικιακά έμπαινα και στο παραβάν) και εν συνεχεία επιστροφή στο πατρικό.
Ακολούθως φαγητό και το απόγευμα προγνωστικά (τότε δεν υπήρχαν exit polls) για τα ποσοστά των κομμάτων. Βέβαια, συνήθως πιο κοντά έπεφτε ο παππούς, θυμάμαι μάλιστα πως τα είχε μελετημένα και γραμμένα σε μικρά χαρτάκια, αν και εκείνες τις εποχές της παντοδυναμίας του Ανδρέα τα πράγματα ήταν λίγο-πολύ εύκολα…
Και βέβαια, το αποκορύφωμα ερχόταν το βράδυ με τα επίσημα αποτελέσματα, που βλέπαμε όλοι μαζί στην τραπεζαρία γύρω από την τηλεόραση. Εμένα με εντυπωσίαζαν τρία πράγματα: οι πολλοί αριθμοί, τα χρώματα και ότι με άφηναν χωρίς γκρίνια να πάω για ύπνο πολύ αργά για να παρακολουθώ τη διαδικασία.
Τα χρόνια περνούσαν και αυτή η συνήθεια συνεχιζόταν κανονικά. Δεν θα ξεχάσω, μάλιστα, τη λαχτάρα μου να ψηφίσω για πρώτη φορά, αφού ζήλευα τους μεγάλους που ειδικά το 1989-1990 με τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις πήγαιναν στην κάλπη σχεδόν κάθε τρεις μήνες.
Τελικά μεγάλωσα και εγώ ψηφίζοντας το 1993. Από τότε, βέβαια, σε αυτές τις γεμάτες δύο δεκαετίες άλλαξαν πάρα πολλά... Και εκτός από τη φυσική απώλεια της γιαγιάς και του παππού, άλλαξαν κυρίως οι ζωές μας.
Τα όσα έγιναν την τελευταία 20ετία της μεγάλης ρεμούλας και της μίζας (όχι ότι δεν υπήρχαν και παλιότερα, μην τρελαθούμε) στη «γαλαζοπράσινη» κυριαρχία της εναλλαγής και της συνδιαλλαγής μάς έφτασαν στο όλο και χειρότερα, με επακόλουθο τις τρόικες και τα μνημόνια.
Η ώρα της κάλπης, όμως, ήρθε ξανά… Τα παθήματα έγιναν μαθήματα, οι συνθήκες ωρίμασαν και πλέον η Κυριακή της ελπίδας έφτασε!
Η Ελλάδα με τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 γυρίζει σελίδα, αλλάζει ρότα και δίνει το σύνθημα σε όλη την Ευρώπη.
Το ψέμα, η τρομολαγνεία και η μαύρη προπαγάνδα έχουν κοντά πόδια και κάποτε τελειώνουν.
Η ευκαιρία είναι μεγάλη και δεν μπορεί να χαθεί! Η Κυριακή της ελπίδας ήρθε.
