Ζήτησε συγγνώμη στα θύματά του και την οικογένειά του στο δικαστήριο
Ποινή φυλάκισης δια βίου σε κάθε μια από τις επτά κατηγορίες φόνου εκ προμελέτης που αντιμετώπιζε, όσα και τα θύματα του, επέβαλε τη Δευτέρα (24/6) το Μόνιμο Κακουργιοδικείο Λευκωσίας στον Νικόλα Μεταξά. Το Δικαστήριο δεν του επέβαλε καμία ποινή σε άλλες πέντε κατηγορίες που αντιμετώπιζε για απαγωγή προσώπου με σκοπό να φονευθεί εκ προμελέτης, δεδομένου ότι τα γεγονότα τους εμπεριέχονται στις κατηγορίες για φόνο εκ προμελέτης. «Ο κατηγορούμενος επιδόθηκε σε εκστρατεία φόνων ανυπεράσπιστων γυναικών», αναφέρει στην απόφαση του το Κακουργιοδικείο.
Ο 35χρονος ίλαρχος οδηγήθηκε στο Κακουργιοδικείο υπό δρακόντεια μέτρα ασφάλειας και χωρίς τη συνοδεία δικηγόρου, παραδεχόμενος και τις επτά δολοφονίες.
Με δάκρυα στα μάτια, ο Μεταξάς αναγνώρισε τα εγκλήματά του και παραδέχθηκε ενοχή. Παραδέχθηκε τον θάνατο της Λίβιας με πνιγμό και της 8χρονης κόρης της, Έλενας. Ο «Ορέστης», όπως συστηνόταν διαδικτυακά στα θύματά του, παραδέχθηκε την απαγωγή και θάνατο της Μαρικάρ με πνιγμό. Παραδέχθηκε την απαγωγή και θάνατο της Μαρί Ρόουζ με πνιγμό. Παραδέχθηκε την απαγωγή και θάνατο της 6χρονης Σιέρα. Παραδέχθηκε την απαγωγή και θάνατο της Ασμίτα Κάχτα Μπίστα, με κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Παραδέχθηκε την απαγωγή και φόνο της Αριάν Παλάνας με πνιγμό.
Εξάλλου σε δήλωσή του στο δικαστήριο απολογήθηκε για τα ειδεχθή, όπως τα χαρακτήρισε, εγκλήματά του και ζήτησε συγγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων, την κυπριακή κοινωνία, αλλά και από την ίδια του την οικογένεια. «Έχω διαπράξει απεχθή εγκλήματα, για τα οποία αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη και αποδέχομαι τις συνέπειες», ανέφερε αρχικά ο κατηγορούμενος, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι έχει μετανοήσει για τις πράξεις του, ωστόσο δεν μπορεί να γυρίσει τον χρόνο πίσω.
«Αυτά που μπορώ να κάνω, πρώτον είναι να βοηθήσω στη διαλεύκανση των υποθέσεων, παρέχοντας ότι πληροφορίες μου ζητηθούν και παραδεχόμενος ενοχή, να μη ζημιώσω και άλλο την Κυπριακή Δημοκρατία μέσω μιας χρονοβόρας διαδικασίας. Δεύτερον, να εκφράσω μεταμέλεια και να απολογηθώ, πρώτα προς τις ψυχές των θυμάτων μου, τους συγγενείς και τα αγαπημένα τους πρόσωπα για τον άδικο πόνο που προκάλεσα και να ελπίζω ότι η απονομή της δικαιοσύνης θα αποτελέσει ένα ελάχιστο βάλσαμο.
Έπειτα, προς τα παιδιά μου, τους γονείς μου και την υπόλοιπη οικογένεια μου για την στεναχώρια που περνούν και θα περάσουν, χωρίς κανείς τους να έχει φταίξει ποτέ σε τίποτα.
Τέλος, προς την κυπριακή κοινωνία, η οποία είμαι βέβαιος ότι διερωτάται γιατί και πώς ένας άνθρωπος, μέλος της, έφτασε σε αυτό το σημείο. Το ίδιο ερώτημα βασανίζει και εμένα, όμως δεν έχω βρει ακόμη την απάντηση.
Γνωρίζω, ότι αυτή βρίσκεται κάπου μέσα στο μυαλό μου, κομμάτια της τα αναγνωρίζω μέσα από οδυνηρές αναμνήσεις, τις οποίες προσπαθούσα εδώ και δεκαετίες μάταια να ξεχάσω.
Δεν έχω καταφέρει ακόμη μόνος μου να βρω μια ξεκάθαρη απάντηση. Οπότε, το τελευταίο που μπορώ να κάνω, είναι να ζητήσω και να θέσω τον εαυτό μου στη διάθεση μιας ενδελεχούς μελέτης, έτσι ώστε με τη βοήθεια επιστημόνων, να βρω το γιατί, αλλά σημαντικότερα, να βοηθήσω στην εξαγωγή συμπερασμάτων, τα οποία θα βοηθήσουν την κοινωνία μας να προλάβει τέτοιες τραγωδίες».
