Επηρεάστηκα από τον Παρατηρητή και επιστρέφω πιο αγριεμένη. Περίμενα, έκανα υπομονή και, παρότι είχα προειδοποιήσει πως καραδοκώ, κάποιοι δεν έδωσαν σημασία...
Τώρα, λοιπόν, δεν με σταματά ούτε λογοκρισία ούτε τίποτα. Κι αν κάποιοι έχουν αντίθετη άποψη, δικαίωμά τους, αλλά εγώ θα τα πω, γιατί θα σκάσω...
Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω... Κουράστηκα, βαρέθηκα, δεν αντέχω άλλο, φορτώνω. Κουράστηκα, γιατί δεν μπορώ άλλο να βλέπω τα τελευταία χρόνια μια ομάδα να μην μπορεί να καταλήξει σε ένα βασικό σχήμα. Οι πειραματισμοί δεν έχουν τέλος, λες και δεν έφτανε η πολύμηνη προετοιμασία για να αποκρυσταλλωθεί άποψη και να διαμορφωθεί το ρόστερ. Και είπαμε φέτος, γυρνάμε σελίδα, κοιτάμε μπροστά, δεν επαναλαμβάνουμε λάθη του παρελθόντος, αλλά σε λίγο, όπως πάει, θα τα ξεπεράσουμε. Βαρέθηκα να ακούω ξανά φτηνές δικαιολογίες και ότι όλα βαίνουν καλώς, αλλά πάντα κάτι στραβώνει τελικά. Δεν αντέχω άλλο να υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος έχει όραμα, αγαπά την ομάδα, πληρώνει, ασχολείται, στηρίζει, διαφέρει από παράγοντες άλλων συλλόγων (θα μπορούσα να απαριθμήσω ένα σωρό ακόμη) και δεν ανταμείβεται με το μοναδικό πράγμα που ζητάει, να δει την ομάδα να αγωνίζεται με πάθος, να ματώνει για τη φανέλα κι ας χάσει, ρε αδερφέ. Φορτώνω, γιατί μια ομάδα που την ακολουθούν πιστά τόσοι φίλαθλοι δεν τους αποζημιώνει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, τη στιγμή μάλιστα που καταβάλλεται μια προσπάθεια και υπάρχει μια τάση να έρθουν κι άλλοι και ακόμα περισσότεροι στη Ριζούπολη... Είναι αμαρτία να τους απογοητεύετε.
Αυτή τη σεζόν, ο Απόλλων ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Ξεκάθαρος στόχος η άνοδος, αλλαγή τεχνικού τιμ, πολλά υποσχόμενου και με την απόλυτη στήριξη των πάντων, το οποίο πήρε πάνω του καθ' ολοκληρίαν την κατάρτιση του ρόστερ, με δεδομένη πάντα την οικονομική ασφάλεια και τη φερεγγυότητα από διοικητικής πλευράς. Χρόνος πολύς για μεταγραφές και, φυσικά, ρευστότητα. Μοναδικό μελανό σημείο, το φιάσκο της υπόθεσης των στημένων αγώνων και, ως επακόλουθο, η καθυστέρηση του πρωταθλήματος.
Όμως, το πράγμα έχει λοξοδρομήσει, οι γκέλες αυξάνονται, τα χρονικά περιθώρια σιγά σιγά στενεύουν και σε λίγο, αν η κατάσταση συνεχιστεί έτσι, ο στόχος της ανόδου θα αρχίσει να γίνεται όνειρο θερινής νυκτός.
Νικάει ο ένας, λέει έχω μάγκες παίκτες, κερδίζει ο άλλος, δηλώνει ότι έχει ποδοσφαιριστές με... καρύδια... Κι εσύ που τα έχεις όλα; Σου λείπουν η μαγκιά και τα... καρύδια; Με μυστικοπάθεια και φόβο κανείς δεν πήγε μπροστά. Καρδία δε φόβω φρένας λακτίζει (η καρδιά από το φόβο εμποδίζει το μυαλό), έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Τις παραινέσεις προς τους παίκτες πως δεν είναι ανάγκη κάθε φορά που κάνουν δηλώσεις να λένε ότι τα έχουν όλα δεν μπορώ να τις καταλάβω. Ποιο είναι το πρόβλημα; Μαγκιά είναι που βρίσκεσαι σε μια ομάδα η οποία σου παρέχει τα πάντα κι εδώ χρειάζονται τα... καρύδια για να αποδείξεις πως είσαι ο καλύτερος, ο πιο ικανός και ότι αξίζεις να είσαι μέλος της.
Προπονητής δεν είμαι -και δεν σκοπεύω να γίνω-, ούτε εμπειρογνώμων είμαι, ίσως να είμαι και άσχετη από μπάλα. Γι' αυτό υποδείξεις δεν πρόκειται να κάνω. Άλλωστε, υπάρχουν κάποιοι περισσότερο αρμόδιοι από εμένα για να προβούν σε υποδείξεις. Ωστόσο, διαθέτω κοινή λογική και η λογική υπαγορεύει πως πρέπει άπαντες να σοβαρευτούν πριν να είναι αργά. Ακόμα υπάρχει χρόνος για να ξεπεραστούν τα όποια προβλήματα, απλώς πρέπει όλοι να καταλάβουν πως παίζουν στον Απόλλωνα, την ομάδα που πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να πρωταγωνιστεί...
Και κάτι τελευταίο... Μην τυχόν και αντιληφθώ ότι κάποιος από τους ποδοσφαιριστές βάζει πάνω από την ομάδα προσωπικές φιλοδοξίες, σκοπιμότητες ή οτιδήποτε άλλο...
Ουφ, τα είπα και ξαλάφρωσα!
ΜΑΤΑ ΧΑΡΙ
