Ο Δημήτρης Δημητρίου ανακοινώνει το τέλος της συνεργασίας του με τη μεγαλύτερη αθλητική εφημερίδα μετά από 18 χρόνια * Περιγράφει ανέκδοτες ιστορίες, αποκαλύπτει τη σχέση του με τον αείμνηστο Θεόδωρο Νικολαΐδη αλλά και την υπόσχεση, που είχε δώσει στην αιώνια νέα Γωγώ Κουμπούνη
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ήξερα εδώ και αρκετό καιρό την κατάληξη… Ήταν δεδομένο ότι δεν θα συνέχιζα στο «Φως των σπορ» χωρίς τον Θεόδωρο Νικολαΐδη.
Για αυτό και δεν βιάστηκα να τον… αποχαιρετίσω από το a-sports.gr όταν πλήρης ημερών, το Σάββατο 18 Μαρτίου 2017, ο Θ.Ν. αποχώρησε από τα εγκόσμια. Τότε είχα μείνει μόνο σ’ ένα λακωνικό μήνυμα στο προφίλ μου στο facebook, γράφοντας: «Σήμερα είναι σαν να έφυγε ο παππούς μου...».
Εξάλλου, στην εφημερίδα, στο φύλλο της επόμενης ημέρας, ο μόνος συντάκτης που δεν του ζητήθηκε καν (!) να πληκτρολογήσει δύο κουβέντες για τον εμβληματικό εκδότη, που μόλις είχε πεθάνει, ήταν ο υπογράφων, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε και θεσμικό ρόλο στο «μαγαζί», όντας ο εκπρόσωπος των εργαζομένων δημοσιογράφων στην ΕΣΗΕΑ για μία δωδεκαετία…
Δεν μου προκάλεσε καμία έκπληξη αυτό το γεγονός, απλά ήταν ένα σαφές μήνυμα για ότι επακολούθησε…
Εμένα, όμως, μου αρκούσε ότι ο Θ.Ν. με τίμησε με το να με «περιμένει» στο «ΥΓΕΙΑ» λίγες ώρες πριν το κλείσιμο της δικής του αυλαίας, όταν πήγα και τον είδα εν ζωή στις 22.00 της Παρασκευής και έμελε να είμαι ο τελευταίος, που είχε αυτή την τύχη πέραν από τις δύο κόρες του.
Έτσι μοιραία, όταν το συνειδητοποίησα το επόμενο πρωινό, ξέσπασα σε κλάματα (όπως και τώρα δα…), αφού ο «παππούς» υπήρξε ο πρώτος, που με έκανε να δακρύσω ξανά μετά το βιολογικό χωρισμό μου με τη Γωγώ Κουμπούνη στις 12 Οκτωβρίου 2016.
Η νέα ιδιοκτησία της εφημερίδας «Φως των σπορ» δεν με ήθελε, αλλά και δεν την ήθελα, για να τα γράφουμε όλα και όπως πρέπει… Και φυσικά, οι κόρες του Θ.Ν. και οι γαμπροί του, που κάνουν κουμάντο πλέον, στοχευμένα δεν ήθελαν κάποιους συντάκτες. Κατά… σύμπτωση, όμως, έδιωξαν (ή οδήγησαν στην έξοδο) σχεδόν όλους όσους είχαν πολύ καλή σχέση και ήταν κοντά στον Θεόδωρο Νικολαΐδη!
Εγώ είμαι ο τελευταίος -κυριολεκτικά-, που ήρθα τόσο κοντά στον εμβληματικό εκδότη, καθώς υπάρχουν χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις από τη δική μου.
Τι μπορεί να πει κανείς για το άδοξο, ασεβές και βίαιο κλείσιμο μιας κοινής πορείας 58 χρόνων (!) με τον μεγάλο Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη…
Και πώς να χαρακτηριστεί η συμπεριφορά προς τον σχεδόν τρεις δεκαετίες διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας Στράτο Μακρή, τον οποίο έπαυσαν στα… μουγκά!
Όλους θα μας κρίνει η ιστορία και όλα θα αποδειχθούν στο χρόνο μέσα από πράξεις.
Για μένα, όμως, ο Θεόδωρος Νικολαΐδης έγινε στα στερνά του ένας δικός μου άνθρωπος. Ήταν ο μόνος από την εφημερίδα, που του είχα εκμυστηρευτεί το πρόβλημα υγείας της Γωγώς μου. Και ο Θ.Ν. το σεβάστηκε χωρίς να το διαλαλήσει. Αυτή ήταν και η αφορμή για να μου ανοιχθεί και εκείνος, να μου πει πάρα πολλά για την οικογένεια του, τις κόρες του και την εφημερίδα.
Από τα 18 χρόνια και τρεις μήνες (Ιούλιος 1999 - Σεπτέμβριος 2017) που δούλεψα στο ΦΩΣ η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο διάστημα ήμουν στην κόντρα με τον Θεόδωρο Νικολαΐδη. Αυτό, ωστόσο, σε μια από τις τελευταίες συναντήσεις μας, μου είχε παραδεχθεί ότι του άρεσε, γιατί του θύμιζε τον εαυτό του όταν νεαρός ξεκινούσε από την «Αθλητική Ηχώ»…
Όπως και να ’χει χρειαστήκαμε μια 15ετία για να βρούμε κοινό κώδικα επικοινωνίας. Εκείνος να με πιστέψει απόλυτα για τις δημοσιογραφικές ικανότητες μου και εγώ να τον μετρώ σαν τον παππού μου, κάτι που του είχα πει πρόσωπο με πρόσωπο.
Εκτιμούσα και σεβόμουν πάντα, όμως, την άποψη του Θ.Ν. σε τέτοιο βαθμό, που πριν παντρευτώ τη Γωγώ, την πήρα ένα απόγευμα μαζί μου και πήγαμε στο γραφείο του για να τη γνωρίσει! Εκεί ο αείμνηστος Θεόδωρος Νικολαΐδης ενθουσιάστηκε και αποκαλύφθηκε ότι ήξερε προσωπικά τόσο τον μπαμπά όσο και το θείο της Γωγώς…
Μετά το γάμο μου το 2011, βέβαια, εγώ ήρθα σε πλήρη ρήξη με τη θυγατέρα του Θ.Ν. την Μαρία και κάποια στιγμή η Γωγώ τηλεφώνησε ανήσυχη στον «παππού»… Τότε ο Θ.Ν. έδωσε μια υπόσχεση, που την κράτησε για πάντα: «Όσο θα είμαι εγώ στην εφημερίδα κανείς δεν θα πειράξει τον Δημήτρη σου ποτέ», της είχε πει, όπως μου εκμυστηρεύτηκε εκείνη.
Ο Θεόδωρος Νικολαΐδης μπορεί να υπήρξε ιδιόρρυθμος, αλλά ήταν εφημεριδάς, πονούσε το «ΦΩΣ» όσο την ίδια του τη ζωή και ήταν 100% αρσενικός, κάτι που σπανίζει πλέον. Πέρα, λοιπόν, από τη δημοσιογραφική μου ενηλικίωση θα τον θυμάμαι πάντα γιατί ήταν εκείνος, που με κόπο με ωρίμασε και μου έδειξε το δρόμο προς τη μεγαλύτερη ομάδα, τον Ολυμπιακό.
Και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο τώρα στο χρόνο της απώλειας της Γωγώς μέτρησα ότι τη χωρίζουν μόλις 593 βήματα από το μνήμα του Θ.Ν. στο Α’ Νεκροταφείο… Γείτονες δηλαδή και εγώ δεν τον ξεχνώ τον «παππού» και συχνά τον επισκέπτομαι στα βόρεια, μετά τη δική μου αιώνια νέα Γωγώ Κουμπούνη, για να του πω μια «καλησπέρα».
Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συντάκτες, αλλά και συνεργάτες στο «ΦΩΣ» και να τους δηλώσω την ευγνωμοσύνη μου για την τιμή να με εκλέξουν για επτά φορές εκπρόσωπο τους στο Μεικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ. Και εύχομαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να μείνουν ενωμένοι, γιατί έρχονται και νέες μπόρες…
