29/03/2024
SPECIAL | Τρίτη 12 Απριλίου 2016 - 13:48

Μια Θάτσερ και ένα Grexit χρειάζεστε, άντε, αλήτες…

Η αλήθεια για την περίπτωση της Αγγλίας, που ουδεμία σχέση έχει με την Ελλάδα * Το a-sports.gr βάζει τα πράγματα στη θέση τους

Έλα, μωρέ, που θα ασχοληθώ εγώ με το ποδόσφαιρο… Με τους κλέφτες; Τους αλήτες; Τους χούλιγκαν; Τους απατεώνες; Τους παίκτες που παίρνουν εκατομμύρια; Με τα στημένα; Με το «διορισμένο» πρωταθλητή; Μια Θάτσερ χρειάζεστε! Και το Grexit σας αξίζει!

Άναρθρες κραυγές. Ανθρώπων που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο μόνο όταν έχει Τσάμπιονς Λιγκ ή ντέρμπι. Δηλαδή, ανθρώπων που ασχολούνται σχεδόν αναγκαστικά. Ανθρώπων που έχουν πληγωθεί από τα αποτελέσματα των ομάδων τους και, αντί να βλέπουν μπαλίτσα, ψάχνουν τις γραμμές του οφσάιντ. Ανθρώπων που, είτε λόγω των προσωπικών τους προβλημάτων είτε λόγω της κρίσης είτε λόγω… άποψης, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ενημερωθούν, παρά το γεγονός ότι στο διαδίκτυο πλέον το μόνο που δεν βρίσκει κάποιος είναι τα αρχεία της CIA.

Ναι μεν δεν θέλουν να ενημερωθούν, ναι μεν δεν ασχολούνται, αλλά συγχρόνως δηλώνουν αγανακτισμένοι, αηδιασμένοι και έχουν και «στιβαρή» άποψη. «Αναστήστε τη Θάτσερ», λένε και απαιτούν από την πολιτική ηγεσία να διαλύσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Η οποία πολιτική ηγεσία διαμέσου του υφυπουργού Αθλητισμού κάνει λόγο για κάθαρση, την οποία… στηρίζει ο… αγανακτισμένος φίλαθλος λαός. Ποιος λαός, όμως; Ο ανενημέρωτος. Ο λαός που χάνει τις δουλειές του, τα σπίτια του και την ποιότητα ζωής του. Και αρέσκεται στο να ξεσπά, να μηδενίζει το καθετί και να ηδονίζεται με κάθε μορφή καταστροφής, ειδικά σε θέματα στα οποία θεωρεί ότι παίρνει εκδίκηση.

Φυσικά. Να πεθάνει το ποδόσφαιρο! Για τη φορολογία, για τα μνημόνια, για τη διαφθορά, για τους διαπλεκόμενους, για την ανεργία και την ολοένα μείωση της δημοκρατίας; Έλα, μωρέ… Ας κατεβούν οι άλλοι στις διαδηλώσεις. Πού να πάμε να μπλέξουμε με μπαχαλάκηδες και δακρυγόνα; Εμείς απλά θα αλλάξουμε την κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές και θα πανηγυρίζουμε την κάθε φορά μεγάλη αλλαγή στο Σύνταγμα. Στο ίδιο έργο θεατές εδώ και δεκαετίες. Τα προβλήματα είναι προβλήματα, μας στοιχίζουν, αλλά εμείς θα βρούμε ένα εξιλαστήριο θύμα άσχετο από αυτά, θα το τιμωρήσουμε και θα ευχαριστηθούμε.

Έτσι γίνεται σε τέτοιες περιόδους παγκοσμίως, όχι μόνο εδώ, και σε όλες τις περιόδους της ιστορίας. Όταν όλοι μιλούν για έλλειμμα δημοκρατίας, για ανάκτηση ελευθερίας και λοιπά ιδανικά που ενέπνευσαν δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλη τη Γη, ξαφνικά επικροτούν κινήσεις τύπου «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και αναζητούν σκληρότητα και αυταρχική συμπεριφορά από αυτούς που εξέλεξαν προσδοκώντας βελτίωση στην ποιότητα ζωής.

Και την ώρα που η Ελλάδα βιώνει χαώδεις καταστάσεις, πρέπει να εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας στο κακό ποδόσφαιρο και όχι στις αιτίες και στους παράγοντες που οδήγησαν τη χώρα στο απροχώρητο. Φυσικά και πρέπει να διορθωθούν πράγματα στο άθλημα. Όμως, δεν ψάχνουμε τις αιτίες και τους παράγοντες και τα σημεία που χρήζουν αλλαγών, αλλά καταστρέφουμε το ίδιο το άθλημα. Γιατί για καταστροφή θα πρόκειται αν επιβληθεί τελικά το Grexit. Σκεφτείτε ότι από αυτό το κακό ποδόσφαιρο εξαρτάται η ζωή 40.000 νοικοκυριών, σύμφωνα με έρευνες. Δεν προσθέτουμε κάτι άλλο, γιατί είναι χιλιογραμμένα παντού.

Εμείς ως a-sports.gr παίρνουμε ως παράδειγμα το αγγλικό ποδόσφαιρο και την πολυθρύλητη Μάργκαρετ Θάτσερ, προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι ασχολήθηκε με την μπάλα λόγω συγκυριών. Ότι πήρε αποφάσεις που κάποιες βοήθησαν, αλλά που δεν οφείλεται σε αυτές η γιγαντιαία ανάπτυξη του «βασιλιά των σπορ» στη Μεγάλη Βρετανία.

Η «σιδηρά κυρία»

Γεννήθηκε το 1925 και πέθανε τον Απρίλιο του 2013. Η οικογένειά της επρόσκειτο στο Εργατικό Κόμμα, αλλά η ίδια σταδιακά κυριάρχησε στο Συντηρητικό Κόμμα. Διακρινόταν για το δυναμισμό της, τη σιδερένια πυγμή της, την πέτρινη ψυχραιμία της και την ικανότητά της να προβαίνει γρήγορα σε αδιαπραγμάτευτες αποφάσεις που στερεώνονταν με κάθε μέσο, υπέρ ή ενάντια των πολιτών.

Το 1979 έγινε πρωθυπουργός, η πρώτη γυναίκα στην πολιτική ιστορία της Αγγλίας. Στόχος της ήταν να βελτιώσει την ολοένα αυξανόμενη πτώση της οικονομίας της χώρας και εφάρμοσε νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Κατάφερε να αποδυναμώσει τα συνδικάτα και τις εργατικές ενώσεις και επέβαλε βαριά φορολογία, έστω και με έμμεσο τρόπο. Ενίσχυσε την επιχειρηματικότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις, τις αποκρατικοποιήσεις και βελτίωσε όντως την ισχύ του νομίσματος, κλείνοντας όμως τα μάτια στην αυξανόμενη ανεργία και την ανέχεια που πλησίαζαν τα χαμηλότερα στρώματα και στην όξυνση της κοινωνικής ανισότητας. Λάτρης της τάξης και των δυνάμεων ασφαλείας, στις οποίες επέτρεπε ακόμα και την απροκάλυπτη χρήση βίας για να παταχθούν οι φωνές αντίδρασης. Διετέλεσε πρωθυπουργός μέχρι το 1990, οπότε παραιτήθηκε μετά τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έπληξαν το Λονδίνο εδώ και 25 χρόνια. Λόγω της βαριάς φορολογίας.

Τέλος πάντων, η πολιτική της, όσο σκληρή, αδίστακτη και ανελεύθερη κι αν ήταν, βοήθησε την Αγγλία να ενισχύσει την οικονομία της και τα έργα της μνημονεύονται από τις ανά τον κόσμο συντηρητικές δυνάμεις ως μνημειώδη. Οι υπόλοιπες ιδεολογικές δυνάμεις τη θέτουν ως κάκιστο παράδειγμα, γι’ αυτό και την ημέρα του θανάτου της ο Τύπος παγκοσμίως ήταν διχασμένος κάθετα χωρίς καμία γέφυρα να ενώνει τις διαφορετικές προσεγγίσεις.

Οι συγκυρίες και «η γυναίκα που έσωσε το ποδόσφαιρο»

Λένε ότι η Θάτσερ έσωσε το ποδόσφαιρο. Έτσι απλά και το υιοθετούν άκριτα. Μόνο που η «σιδηρά κυρία» ανέλαβε την πρωθυπουργία το 1979 και ήταν στην πολιτική από το 1946. Και με το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε ενεργά για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 1985. Τότε είχαν γίνει φοβερά επεισόδια μεταξύ οπαδών των Μίλγουολ και Λούτον. Όταν λέμε «φοβερά», το λέμε με όλη τη σημασία της λέξης και όχι για να δραματοποιούμε γεγονότα. Ξύλο και αίμα.

Μέσα στον ίδιο μήνα, πήραν φωτιά οι… ξύλινες εξέδρες του γηπέδου της Μπράντφορντ και έχασαν τη ζωή τους 265 άτομα (τριπλάσιοι οι τραυματίες).

Λίγους μήνες αργότερα είχαμε την τραγωδία του Χέιζελ, όπου διεξήχθη ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα στη Γιουβέντους και τη Λίβερπουλ. Χούλιγκαν των «κόκκινων» επιτέθηκαν στους Ιταλούς. Εκείνοι έκαναν πίσω και συνωστίστηκαν σε έναν τοίχο (που είχε η εξέδρα του ακατάλληλου για τέτοιο ματς γηπέδου) που κατέρρευσε από την πίεση των φοβισμένων και ανήμπορων ανθρώπων, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 39 άτομα και να τραυματιστούν πάνω από 600.

Ένα, δύο, τρία τραγικά γεγονότα. Το πρώτο έχει πηγή τον ακραίο χουλιγκανισμό. Το φαινόμενο εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, είναι καθαρά κοινωνικό και οφείλεται στις κάκιστες οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες της Αγγλίας της εποχής. Η φτώχεια, η ανέχεια και η ανεργία με την αδίστακτη φορολογία να ρίχνει λάδι στη φωτιά πάντα γεννούν παθογένειες.

Το δεύτερο ήταν απόρροια των τραγικών και απαρχαιωμένων κατασκευών των αγγλικών γηπέδων.

Το τρίτο ήταν αποτέλεσμα χουλιγκανισμού σε συνδυασμό με την εγκληματική αδυναμία της βελγικής αστυνομίας και τις συνθήκες ασφαλείας του απαρχαιωμένου γηπέδου που φιλοξένησε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Είχε, όμως, κι άλλες προεκτάσεις. Δεν έγινε στο Λονδίνο ή στο Μάντσεστερ ή στο Λίβερπουλ. Έγινε στις Βρυξέλλες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι φυσικά τραυμάτιζε την εικόνα του Ηνωμένου Βασιλείου στο εξωτερικό.

Τραυματίες και νεκροί και στα τρία τραγικά συμβάντα, αλλά η κακή εικόνα πολιτών της χώρας σε άλλη πρωτεύουσα ενοχλούσε ακόμα περισσότερο…

Το αίμα έφερε μέτρα και όχι η Πολιτεία

aaa-tha2Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να αναλάβει δράση η «σιδηρά κυρία» και να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο δυναμικά. «Θα περάσουμε τη θάλασσα και θα ξαναπαίξουμε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις όταν λύσουμε μια και καλή το πρόβλημα του χουλιγκανισμού», δήλωσε. Ο χουλιγκανισμός… ανθούσε 15 χρόνια, αλλά το πρόβλημά του κατανοήθηκε όταν χάθηκαν άνθρωποι μαζικά σε γήπεδα.

Και αποφάσισε να αποκλείσει όλες τις αγγλικές ομάδες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για 5 χρόνια και τη Λίβερπουλ για 6. Μάλιστα, ήταν τόσο μεγάλη η δύναμή της εκείνη την περίοδο που επέβαλε την απόφασή της αρχικά στην αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία και μετέπειτα στην UEFA και τη FIFA, που απλά την επικύρωσαν με επίσημες ανακοινώσεις. Πάντως, η ποινή-τιμωρία εφαρμόστηκε μερικώς. Την πλήρωσαν οι σύλλογοι. Η Εθνική Αγγλίας συνέχισε να αγωνίζεται, παρά το γεγονός ότι αποτελούσε (και αποτελεί) την ευκαιρία για μάζωξη χούλιγκαν και εκστρατεία τους σε κάθε μέρος της Γης, όπου αγωνίζονται τα «λιοντάρια», με τις γνωστές συνέπειες που παρακολουθούμε και σήμερα.

Παράλληλα με το σχέδιο «πολεμική επιχείρηση» ξεκίνησε και ο αγώνας για την καταπολέμηση του χουλιγκανισμού. Και αναφέρουμε τα βασικά του μέρη με αρίθμηση:

1) Υποχρεωτική χρήση των καμερών στα γήπεδα.

2) Υποχρεωτική έκδοση κάρτας φιλάθλου από τους συλλόγους.

3) Πλήρης ενημέρωση των συλλόγων για την ταυτότητα των μελών κάθε λέσχης τους.

4) Απαγόρευση πώλησης αλκοόλ στα γήπεδα.

5) Κατάργηση των θέσεων για όρθιους θεατές.

Τα μέτρα αυτά άρχισαν να εφαρμόζονται από το 1989. Μόνο που την ίδια χρονιά οι Άγγλοι θρήνησαν 96 νεκρούς και γέμισαν αγωνία για εκατοντάδες τραυματίες. Γιατί; Επειδή η Αστυνομία του Σέφιλντ επέτρεψε την είσοδο χιλιάδων οπαδών σε ένα πέταλο του επίσης απαρχαιωμένου Χίλσμπορο, όπου διεξήχθη ο ματωμένος ημιτελικός Κυπέλλου ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Νότιγχαμ. Οι «κόκκινοι» συνωστίστηκαν και συνθλίφθηκαν ανάμεσα στα κάγκελα και τα τσιμέντα, με τις δυνάμεις ασφαλείας να μην κάνουν καμία προσπάθεια να τους απεγκλωβίσουν, πριν από τη στιγμή που έπεσαν οι πρώτες δεκάδες νεκρών. Σημειώθηκαν δύο επίσημες αναφορές για τη συμφορά. Η πρώτη ανέλυε τα τραγικά δρώμενα και καταδίκαζε τις κινήσεις της Αστυνομίας. Η Θάτσερ την απέρριψε και ζήτησε τροποποίηση, θεωρώντας… αυτογκόλ να αποδοθεί η ευθύνη στην Αστυνομία, άρα στο κράτος. Και τα θύματα δεν βρήκαν ποτέ τη δικαίωση που άξιζαν.

Στο μεταξύ, για να εφαρμοστούν τα παραπάνω μέτρα, οι δυνάμεις καταστολής μετέτρεψαν τα γήπεδα σε πεδίο μάχης μεταξύ χούλιγκαν και αστυνομικών. Πλέον, οι λεγόμενοι ταραξίες δεν είχαν εχθρό μόνο τον οπαδό του αντίπαλου στρατοπέδου. Απέκτησαν κοινό εχθρό τις δυνάμεις ασφαλείας. Και βέβαια, δεν έφυγαν από τα γήπεδα, τουλάχιστον εκείνη την περίοδο. Οι ποινές, πάντως, ήταν παραδειγματικές. Η φυλακή έπεσε… σύννεφο, το ίδιο και η απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα της Μεγάλης Βρετανίας για συγκεκριμένα μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα. Στα γήπεδα της Μ. Βρετανίας, όμως. Όχι και σε αυτά της υπόλοιπης Ευρώπης, αφού στις «εκστρατείες» συγκεντρώνονταν σχεδόν πάντα τα καλύτερα... πρωτοπαλίκαρα… Τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια για αυτό και όχι το 1989.

Η Θάτσερ ουσιαστικά τιμώρησε το ποδόσφαιρο και τον κόσμο του. Τα κίνητρα και οι προθέσεις της δεν αφορούσαν στην ανάπτυξη του αθλήματος. Το γεγονός ότι κάποιες από τις αποφάσεις της σε πλαίσιο νομοθεσίας χρησίμευσαν, είναι σαν να λέμε «ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Η ανάπτυξη ήθελε μεγαλύτερη ελαστικότητα

Ο χουλιγκανισμός πατάχθηκε σταδιακά. Φυσικά και δεν νικήθηκε την περίοδο που οι αγγλικές ομάδες έμειναν εκτός Ευρώπης. Και δεν έχει νικηθεί ούτε τώρα που μιλάμε, αφού μπορεί τα γήπεδα να μοιάζουν με θέατρα, στις παμπ και στους δρόμους, όμως, τα ραντεβού και οι ενέδρες δίνουν και παίρνουν. Αν κάποιος είχε την τύχη ή την ατυχία να συνομιλήσει με Άγγλο οπαδό που αρέσκεται στις εκδρομές, θα άκουσε πολλές ιστορίες… αγάπης και μίσους με χέρια, πέτρες, μαχαίρια, λοστούς και λοιπά αντικείμενα… ειρήνης.

Οι χούλιγκαν έφυγαν από το γήπεδο εξαιτίας πολλών παραγόντων. Φυσικά, οι κάμερες και ο φόβος της φυλακής πέτυχαν το στόχο τους. Οι ακραίες κατασταλτικές ενέργειες των οργάνων της τάξης, αντίθετα, έκαναν το πρόβλημα οξύτερο.

Η λύση στο πρόβλημα ήταν η απόφαση των ιθυνόντων της αγγλικής ομοσπονδίας να δημιουργήσουν ένα πρωτάθλημα-πρότυπο. Αποφασίστηκε η ίδρυση της Πρέμιερ Λιγκ (μέχρι τότε λεγόταν Α’ Εθνική, όπως παντού). Αμέσως ακολούθησαν συνεργασίες, μάλλον συμπράξεις με τηλεοπτικούς κολοσσούς που γέμισαν (και γεμίζουν) τις ομάδες με χρήμα. Παράλληλα, τα εισιτήρια ακρίβυναν σε τιμές πολλαπλάσιες της δεκαετίας του ’80 και των αρχών του ’90, με αποτέλεσμα οι χούλιγκαν να αδυνατούν να ακολουθήσουν. Οι χούλιγκαν δεν πατάχθηκαν. Ουσιαστικά προσπεράστηκαν. Έμειναν πίσω. Συγχρόνως το κράτος (μετά τη Θάτσερ, που έπεσε το 1990) παρείχε βοήθεια στους συλλόγους, ώστε να ανακαινίζουν τα γήπεδά τους. Ενίσχυε και την ομοσπονδία, η οποία απέκτησε τη δύναμη να πριμοδοτεί ακόμα και τη θέση που θα καταλάμβανε το κάθε κλαμπ στην κατάταξη. Οι συνθήκες, λοιπόν, άλλαξαν. Σταδιακά βρέθηκαν στην Πρέμιερ Λιγκ οι κορυφαίοι άσοι του κόσμου. Το προϊόν βελτιώθηκε, το θέαμα ανυψώθηκε, το ενδιαφέρον για το εν λόγω πρωτάθλημα έγινε παγκόσμιο σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα, η ατμόσφαιρα των γηπέδων χαλάρωσε έως ένα σημαντικό βαθμό και σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι άλλαξε και το στυλ των ανθρώπων που πηγαίνουν στα γήπεδα. Βελτιώνεται η κοινωνία; Βελτιώνονται μαζί της και οι πολίτες.

Σύγκριση αποκλεισμών

aaa-tha3aΣυνεπώς το αγγλικό ποδόσφαιρο δεν σώθηκε από την τιμωρία του πενταετούς αποκλεισμού. Σώθηκε μερικώς λόγω κάποιων μέτρων καταστολής (κάμερες και ποινές) προϊόντων αίματος και τραγωδιών και των έξυπνων κινήσεων των μετα-Θάτσερ κυβερνήσεων συν των προτάσεων των ιθυνόντων του αθλήματος. Αυτών που είχαν ιδέες, έριξαν χρήμα, βελτίωσαν το καθετί που σχετίζεται με το άθλημα και βοήθησαν στην πραγματική ανάπτυξη. Και κατάφεραν να το αλλάξουν εκ βάθρων όχι μόνο στην Αγγλία αλλά και σε όλο τον κόσμο, δείχνοντας το δρόμο και τη συνταγή της επιτυχίας.

Ωραία είναι αυτά τα τελευταία. Ακούγονται ακόμα πιο ωραία. Μόνο που συνέβησαν στην Αγγλία. Σε ένα από τα πιο εύρωστα κράτη του κόσμου. Οι ομάδες έχασαν με τον αποκλεισμό τους τη δυναμική τους στην Ευρώπη, όμως την απέκτησαν πολύ γρήγορα και ξαναβρήκαν το δρόμο τους. Γιατί; Επειδή ήταν οικονομικά ισχυρές και το πλεόνασμά τους ενισχυόταν συνεχώς με έξυπνες ιδέες. Όχι γιατί τους στέρησαν τη δυνατότητα να παίξουν στην Ευρώπη.

Και τώρα μερικές επισημάνσεις και ερωτήσεις:

* Πιστεύει κανείς ότι η Ελλάδα ως οικονομικό μέγεθος μοιάζει με το Ηνωμένο Βασίλειο;

* Πιστεύει κανείς ότι θα γίνει η… κάθαρση και έπειτα από λίγα χρόνια θα παίζουν ομάδες στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ή του Γιουρόπα Λιγκ ή θα έχουν ευνοϊκές κληρώσεις σε προκριματικά EURO και Μουντιάλ;

* Και αν κάποιοι το πιστεύουν, πώς θα γίνει αυτό αν έπειτα από τρία χρόνια αποκλεισμού χαθούν όλα τα κεκτημένα στις βαθμολογίες της UEFA και της FIFA και η Ελλάδα, ως Εθνική και ως σύλλογοι, κατρακυλήσει στα επίπεδα της Γεωργίας και της Λιθουανίας για παράδειγμα (γιατί η βαθμολογία στη FIFA και την UEFA καθορίζει και την κλήρωση που θα έχεις);

* Αν η Ελλάδα της κρίσης αδυνατεί να αναπτυχθεί σε καίριους για την οικονομία της τομείς, πώς θα ανορθώσει το ποδόσφαιρο που θα έχει αποδυναμωθεί;

* Δεν υπάρχει Βουλή, νόμοι και αντιπρόσωποι των πολιτών - βουλευτές για να νομοθετήσουν και να δώσουν λύσεις στα προβλήματα;

* Υπάρχει κρατική βούληση για να χτυπήσει συγκεκριμένα προβλήματα στη ρίζα τους και συγκεκριμένους ενόχους και όχι να βάζει φωτιά που να καίει σε ένα τζάκι ξερά και χλωρά ή αλλιώς πραγματικούς επενδυτές και αδύναμους λαϊκιστές;

* Και γιατί αυτή η φωτιά να κάψει και τους συλλόγους που προσφέρουν εντός και εκτός συνόρων (π.χ. Ολυμπιακός, Αστέρας Τρίπολης, προ ολίγων ετών ΠΑΟΚ, πριν δηλαδή παραιτηθεί από την υπόθεση Ευρώπη);

* Όταν η όποια οικονομική δύναμη των ομάδων ελαχιστοποιηθεί ή εξαφανιστεί, πώς θα λειτουργήσουν ακαδημίες και πώς θα συνεχιστεί η παραγωγή ταλέντων;

* Και στην τελική, ένας υφυπουργός μιας κυβέρνησης που έχει αποτύχει και λογικά θα αφήσει τη θέση της στο επόμενο κυβερνών κόμμα πώς μπορεί να παίρνει αποφάσεις που θα στοιχειώνουν για χρόνια το λαοφιλέστερο άθλημα;

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΖΙΜΟΥΡΤΟΣ

Μοιραστείτε το: