Η εμπόλεμη Συρία παίζει μπάλα

Δελτίο ειδήσεων σε εξέλιξη. «Περίπου 1.700 πρόσφυγες από τις τουρκικές ακτές έφτασαν στη Σάμο τα τελευταία 24ωρα». «18 πρόσφυγες έχασαν τη ζωή τους στα νερά του Αιγαίου τη νύχτα καθώς προσπαθούσαν να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα και η βάρκα τους αναποδογύρισε».

«Η Αυστρία αρνείται να δεχτεί πρόσφυγες στα εδάφη της και κατηγορεί την Ελλάδα». «Το ελληνικό κράτος κατηγορείται για ανοχή στην αύξηση της προσφυγικής ροής στην Ευρώπη και απειλείται με έξοδο από τη συνθήκη Σέγκεν».

«Διαβουλεύσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να αντιμετωπιστεί το προσφυγικό ζήτημα». «Πανικός στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου που ασφυκτιούν από κύματα μεταναστών».

«Θλίψη και αποτροπιασμό προκάλεσε σε όλο τον κόσμο η φωτογραφία του νεκρού προσφυγόπουλου στην ακτή». «Μια μητέρα προσπάθησε να αυτοπυρποληθεί στην Ειδομένη μόλις τη χώρισαν από τα παιδιά της».

«Θα μας πνίξουν οι πρόσφυγες και οι τρομοκράτες που εισέρχονται μαζί τους στην Ευρώπη», φωνάζουν και οι ακραίες μισάνθρωπες φωνές, βλέποντας τη ζοφερή κατάσταση που επικρατεί στα νησιά, στα σύνορα και στην προβλήτα Ε1 και Ε2 στον Πειραιά.

Και μέσα στο ίδιο δελτίο παρουσιάζονται φρικιαστικά βίντεο με βόμβες που κατεδαφίζουν σπίτια, πολυκατοικίες και σπέρνουν το θάνατο σε ολόκληρες γειτονιές και οικοδομικά τετράγωνα εν ριπή οφθαλμού. «Υπερθέαμα» οι βομβαρδισμοί και αριθμολαγνεία σχετική με το πόσοι έχασαν τη ζωή τους στην τελευταία επίθεση. Στο διαδίκτυο, όπου διαβάζονται και άλλες πιο περίεργες  ειδήσεις, ανθεί απίστευτος θαυμασμός για τα οπλικά συστήματα των Ρώσων και τις απώλειες που προκάλεσαν, χωρίς ποτέ να ξεχωρίζονται οι μαχόμενοι από τους άμαχους.

Και στην ανοιχτή κοινωνία πολλά μέτωπα χωρισμένα. «Τι ήρθατε να κάνετε εδώ κουβαλώντας μωρά παιδιά; Εδώ νομίζετε θα βρείτε δουλειά;». Την ίδια ώρα, εκατοντάδες εθελοντές σε νησιά, Πειραιά και εθνική οδό παρέχουν ανιδιοτελώς βοήθεια σε ανθρώπους που πραγματικά τη χρειάζονται.

Γεγονότα και ξανά γεγονότα και όλων των ειδών οι αντιδράσεις δημιουργούν χαώδη ατμόσφαιρα. Τι γίνεται τελικά στη Συρία; Από το 2011 έχει ξεκινήσει εμφύλιος πόλεμος. Πολύνεκρος και σκληρότατος. Πλέον, στον εν λόγω εμφύλιο συμμετέχουν φανερά και ενεργά και οι μεγαλύτερες δυνάμεις του πλανήτη, υποστηρίζοντας τον Άσαντ, τον οποίο προ ετών προσπάθησαν να αποδυναμώσουν και φυσικά τα έχουν ήδη καταφέρει...

Ανεξαρτήτως του πώς αποδέχεται ο καθένας την εμπόλεμη κατάσταση στη χώρα της Μέσης Ανατολής, το πιο σημαντικό δεν είναι το πού θα καταλήξουν οι πρόσφυγες, αλλά το πώς κυλούν οι μέρες για τους Σύρους. Είναι φοβερό ένας άνθρωπος να πέφτει για ύπνο και να μην ξέρει αν θα ξυπνήσει, γνωρίζοντας ότι υπάρχουν πιθανότητες το σπίτι του να βομβαρδιστεί ανά πάσα στιγμή... Αυτή και μόνο η πρόταση φανερώνει το τι σημαίνει πόλεμος για τον απλό κόσμο και εξηγεί κάθε μελλοντική συμπεριφορά του. Οδηγός ο φόβος και η ανασφάλεια.

Δεν συνεχίζουμε με την ελληνική και ευρωπαϊκή οπτική γωνία παρακολούθησης των γεγονότων και συνεπειών του εμφυλίου. Περνάμε αμέσως στους Σύρους και μας ενδιαφέρει το πώς αισθάνονται αυτοί, γιατί αυτοί βιώνουν πόλεμο και ξεριζωμό. Και όσοι δεν παίρνουν την απόφαση να μεταναστεύσουν, σίγουρα βρίσκουν τρόπους να επιβιώνουν και να βελτιώνουν την καθημερινότητά τους. Και ναι, παίζουν και ποδόσφαιρο. Ακόμα και τώρα, μέσα στους βομβαρδισμούς και τους κινδύνους...

Είχαν αγώνα κάθε εβδομάδα

Εν μέσω αυτής της κατάστασης στη χώρα διεξάγεται πρωτάθλημα. Η μεγάλη κατηγορία λέγεται Πρέμιερ Λιγκ και αποτελείται από δύο ομίλους. Στον δεύτερο φτάσαμε στη 17η αγωνιστική, αλλά, όπως είναι φυσιολογικό, υπό αυτές τις συνθήκες, ελάχιστες ομάδες έχουν δώσει και τα 17 ματς. Συμμετέχουν 10 σύλλογοι και κάθε εβδομάδα διεξάγεται πλήρης αγωνιστική. Πρώτη είναι η Αλ Ιτιχάντ και ακολουθούν  οι Αλ Βάχντα, Σόρτα, Τεσρίν, Βάτμπαχ, Νιντάλ, Φουτούα, Ναβάεϊρ, Τζιχάντ, Αλ Μισφάτ.

Ο πρώτος όμιλος αποτελείται από 9 ομάδες, τις Ζαΐς, Καραμά, Ταλίγια, Γιαμπάλα, Μαζντ, Αλ Μοχαφάζα, Χοτίν, Χορίγια, Αλ Τζαζίρα. Στη 14η αγωνιστική μπαίνει αύριο (17/3) το πρόγραμμα. Επίσης, οι αναβολές αυξάνονται και πληθύνονται. Από τη μια οι μάχες και οι βομβαρδισμοί και από την άλλη η οικονομική αιμορραγία, φυσικά εξαιτίας του πολέμου, δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη και την επιβίωση των ομάδων.  Οι παίκτες τους, πάντως, κάνουν ό,τι μπορούν.

Η μεγάλη πλειονότητα των ομάδων εδρεύει στη Δαμασκό ή γύρω από αυτή. Θεωρητικά η περιοχή γύρω από την έδρα του Μπασάρ αλ Άσαντ θεωρείται πιο ασφαλής. Ελάχιστες έχουν απομείνει να εκπροσωπούν άλλες περιφέρειες της χώρας και ειδικά σε περιοχές που ελέγχονται από επαναστάτες και τζιχαντιστές.

Όσο για την προσέλευση του κόσμου, αυτή είναι όντως πονεμένη ιστορία, αφού τα ματς διεξάγονται με ελάχιστους θεατές για ευνόητους λόγους.

Και η Εθνική παλεύει για πρόκριση στο Μουντιάλ

Υπάρχει και εθνική ομάδα. Μάλιστα, παλεύει για την παρθενική πρόκρισή της σε τελική φάση Μουντιάλ. Σε όμιλο 5 ομάδων (τον 5ο προκριματικό της ασιατικής ζώνης) κατέχει τη δεύτερη θέση με 5 νίκες και μία ήττα, διαφορά τερμάτων 20-6 και 15 βαθμούς, μόλις ένα λιγότερο από την πρωτοπόρο Ιαπωνία των σούπερ ακριβοπληρωμένων «αστέρων» της Ασίας. Τον όμιλο συμπληρώνουν οι Σιγκαπούρη, Αφγανιστάν, Καμπότζη.

Μόνο που αυτή η ομάδα που προχωρά από νίκη σε νίκη αγωνίζεται σε όλα τα ματς εκτός έδρας. Τις περισσότερες φορές παίζει ως γηπεδούχος στο Ομάν μπροστά σε περίπου 200 άτομα ή και χιλιάδες, καθώς στο ματς με το Αφγανιστάν περίπου 7.000 Αφγανοί τη μετέτρεψαν από γηπεδούχο σε φιλοξενούμενη. Παρ’ όλα αυτά, κέρδισε 5-2 η μαχητική Συρία! Προπονητής της είναι ο 51χρονος Σύρος Φαρ Ιμπραΐμ. Αρχηγός της ο Αμπντουλραζάκ Αλ Χουσεΐν, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα ότι «όταν ασχολείσαι με τον αθλητισμό, το πρώτο πράγμα που σε νοιάζει είναι να εκπροσωπήσεις τη χώρα σου μπροστά στους συμπατριώτες σου. Όμως, εμείς είμαστε αναγκασμένοι να παίζουμε εκτός έδρας σε όλα τα παιχνίδια... Δεν μας ενδιαφέρει ποιοι είναι χριστιανοί ή μουσουλμάνοι. Είμαστε όλοι Σύροι και τη Συρία εκπροσωπούμε».

Περιπέτειες, διώξεις, δώρα, επιρροή

Ωραίες οι δηλώσεις της ενότητας. Ισχύουν, όμως, στην πραγματικότητα; Μάλλον όχι, αν υπολογιστεί το γεγονός ότι οι περισσότεροι Σύροι ποδοσφαιριστές, εκτός από την αγαπημένη τους μπάλα, είχαν συμμετοχή με κάποιον τρόπο στον εμφύλιο. Ο τερματοφύλακας Μοσάμπ Μπαλχάουστ συνελήφθη το 2011 από κυβερνητικές δυνάμεις με την κατηγορία ότι υπέθαλπε επαναστάτες-ανατροπείς του καθεστώτος. Ο επιθετικός Ομάρ Αλ Σομπά, σε έναν αγώνα της Εθνικής στο Κουβέιτ, ύψωσε τη σημαία των επαναστατών! Αμέσως μετά αυτομόλησε και έθεσε εαυτόν εκτός Εθνικής μαζί με άλλο συμπαίκτη του, τον Αλ Κατίμπ, που είχε τα ίδια «πιστεύω».

Ένας άλλος νεαρός τερματοφύλακας, ο Αμπντελμπασέτ Σαρούτ, είναι ο λεγόμενος «τραγουδιστής γκολκίπερ». Όταν ξεκίνησε η εξέγερση εναντίον του καθεστώτος στην «πρωτεύουσα της επανάστασης» Χομς, έπαιζε στην τοπική Αλ Καραμά, που είναι κάτι σαν την Μπάγερν της Συρίας σε κόσμο και τίτλους. Αμέσως πέρασε στο πλευρό των επαναστατών και με τη δυνατή φωνή του τραγουδούσε, ενθάρρυνε και ξεσήκωνε πλήθη. Πλέον είναι άγνωστο αν ζει, καθώς καταζητήθηκε αμέσως.

Θεωρούνται αληθινές πληροφορίες ότι η εθνική ομάδα της Συρίας ελέγχεται πλήρως από τον Άσαντ και χρησιμοποιείται και αυτή για την εδραίωση του καθεστώτος του. Και όταν μια ομάδα ελέγχεται με αυτό τον τρόπο, δεν χωρούν αντιφρονούντες. Ή αποτελεί παγίδα για τη σύλληψη ή τη δίωξή τους.

Ο Άσαντ πρόσφερε κυβερνητικές θέσεις, χρήματα και ένα καινούργιο διαμέρισμα σε κάθε ποδοσφαιριστή που διακρίθηκε με την Εθνική στους αγώνες της Δυτικής Ασίας (διοργάνωση είναι αυτή).

Ο προπονητής, ο Χουσεΐν, λέει από την πλευρά του ότι «παράγουμε πολιτισμό με το ποδόσφαιρό μας, ειδικά μέσα από αυτές τις συνθήκες. Σκοπός μας να ενώσουμε όλη τη Συρία υπό τη σημαία της χώρας μας».

Στη χώρα υπάρχουν πάνω από 5.000 ποδοσφαιριστές. Και δεν ζουν όλοι. Άλλοι έχουν σκοτωθεί συμμετέχοντας στις μάχες είτε με τη μία είτε με την άλλη παράταξη, ειδικά στις πόλεις Χομς και Αλέπο, θέατρα των μεγαλύτερων συγκρούσεων. Άλλοι συμμετέχουν ακόμα στις συρράξεις και συγχρόνως αγωνίζονται και στις ομάδες τους, σύμφωνα με λεγόμενα ανώνυμων Σύρων σε Άγγλους ερευνητές. Άλλοι είναι ήδη φυλακισμένοι στις φυλακές του καθεστώτος ή αιχμάλωτοι στις αντίπαλες δυνάμεις!

Οδύσσεια

Να σημειωθεί και κάτι άλλο. Κάποιοι Σύροι κατέφυγαν στην Ιορδανία, στον Λίβανο, στην Τουρκία, στην Ελλάδα, σε όλη τη Μεσόγειο...  Στον Λίβανο, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2014, συστήθηκε και ακόμα μία Εθνική Συρίας. Η λεγόμενη εθνική ομάδα της ελεύθερης Συρίας, από ποδοσφαιριστές πρόσφυγες και ενάντιους στο καθεστώς Άσαντ.

Το περασμένο καλοκαίρι η επίσημη Εθνική Συρίας στην κατηγορία U17 συμμετείχε στο ανάλογο Μουντιάλ. Από την ημέρα που ξεκίνησε ο πόλεμος ανάλογες προκρίσεις έχουν πάρει και οι U16 και U23. Αρχηγός της U16 είναι ο Μοχάμεντ Ζαντού. Ας πούμε ότι σώθηκε, καθώς πλέον ζει στη Γερμανία και παίζει ποδόσφαιρο επαγγελματικά σε ομάδα 5ης κατηγορίας. Προηγουμένως με τις εμφανίσεις του είχε «αναγκάσει» ακόμα και τον Σεσκ Φάμπρεγας να μιλήσει με κολακευτικά σχόλια για το ταλέντο του. Όμως, ο νεαρός δεν έφτασε στη Γερμανία λόγω του ποδοσφαίρου. «Είδα το θάνατο με τα μάτια μου. Δύο μήνες ταξιδεύαμε από τις ακτές της Τουρκίας προς τη Σικελία. Ο πατέρας μου πούλησε το σπίτι και χρησιμοποίησε τα περισσότερα χρήματα για να φύγουμε, δίνοντάς τα στους Τούρκους διακινητές. Περάσαμε μέρες στη θάλασσα, αφήνοντας στην ακτή τα περισσότερα υπάρχοντά μας. Και τα χάσαμε. Τις μέρες σκεφτόμασταν και αγωνιούσαμε και τις νύχτες μέναμε άυπνοι, γιατί ανά πάσα στιγμή ήταν δυνατό να αναποδογυρίσουμε και να πνιγούμε. 130 άτομα ταξιδεύαμε. 6 ώρες αφότου ξεκινήσαμε, η βάρκα άρχισε να μπάζει νερά. Γλιτώσαμε και καταφέραμε να επιστρέψουμε πίσω στην ακτή για να ξεκινήσουμε πάλι μετά από μέρες. Όταν φτάσαμε στη Σικελία, οι ιταλικές αρχές πυροβολούσαν και δεν μας άφηναν να πλησιάσουμε. Απίστευτη σκληρότητα και τρόμος. Δεν ξεχνιούνται όλα αυτά. Τώρα που ζω στη Γερμανία και προσπαθώ να φέρω και άλλα μέλη της οικογένειάς μου, σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που αγαπούσα το ποδόσφαιρο πιο πολύ από τους γονείς μου. Θυμάμαι, πήγαινα στις προπονήσεις με το λεωφορείο και δεν θυμάμαι πόσες φορές είχε δεχτεί επίθεση. Και παρ’ όλα αυτά, συνέχιζα να πηγαίνω. Δυστυχώς, σε μια από αυτές, βρήκε τραγικό θάνατο ο αγαπημένος μου φίλος και συμπαίκτης μου. Όσο για την Εθνική Συρίας, δυστυχώς δεν μπορώ να ξαναπαίξω. Θεωρούμαι ύποπτος και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές και έχω δεχτεί απειλές από την κυβέρνηση επειδή έφυγα»...

Πριν από δύο εβδομάδες συνέβη κάτι ευχάριστο. Υπογράφηκε εκεχειρία. Όμως, από την υπογραφή μέχρι την παγίωση της ειρήνης και το τέλος των διώξεων που αυτή την περίοδο λαμβάνουν διαφορετική μορφή, μεσολαβεί μακρύς δρόμος. Όσο μεγάλος όμως κι αν είναι, το ποδόσφαιρο θα ανθεί, ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες, όπως αποδείχθηκε άλλωστε.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΖΙΜΟΥΡΤΟΣ